Στη λιμνούλα

Η σαλαμάνδρα βούτηξε αθόρυβα στη λιμνούλα. Τα νερά ταράχτηκαν καθώς κουβάλησε μαζί της μια σειρά από ελπίδες που ποτέ δε γεννήθηκαν στις σκέψεις των ανθρώπων. Μικρές λαμπερές σφαίρες που χαρούμενα παίζουν στο βυθό της λίμνης με άλλα ξεχασμένα όνειρα. Ένας μικρός βάτραχος καθισμένος πάνω σε ένα μικρό ολόλευκο βραχάκι, ξασπρισμένο από το νερό και τον ήλιο, τους τραγουδούσε μια μπαλάντα για τον έρωτα και τον θάνατο. Άλλωστε οι δύο αυτές καταστάσεις μοιάζουν τόσο πολύ όπως πάντα έλεγε η πολύχρωμη λιβελούλα που με τόση χάρη χορεύει πάνω από τα νούφαρα στο κέντρο της λιμνούλας. Σιγά σιγά το χρώμα των ελπίδων αρχίζει και ξεθωριάζει μέχρι που γίνονται σκοτεινές και παίρνουν τη θέση τους ανάμεσα στα πετραδάκια που μπορεί κανείς να βρει στο πάτο της λίμνης. Κάποιοι λένε πως όλα αυτά τα πετραδάκια είναι αγέννητες ελπίδες και πεθαμένα όνειρα. Άλλοι πάλι λένε πως δε χάθηκαν και δεν πέθαναν. Πως απλά κοιμούνται και περιμένουν να πέσει πάνω τους λίγη από τη λάμψη της πανσελήνου για να ξυπνήσουν και πάλι και να βγουν από το νερό σε αναζήτηση των καρδιών που τα κρατούσαν καλά φυλαγμένα μέχρι που τους ξεγλίστρησαν αφού αποσπάστηκαν από τα παιχνίδια των νόων. Το μικρό νερόφιδο που φωλιάζει στην υγρή όχθη ακούγοντας αυτές τις ιστορίες γελά ειρωνικά και υποστηρίζει πως ποτέ ο,τιδήποτε κι αν έπεσε στη λίμνη και σκοτείνιασε δε βγήκε από εκεί μέσα. Ένα απαλό αεράκι φύσηξε γεννώντας μικρές ρυτίδες στην επιφάνεια της λίμνης. Το φως του γεμάτου φεγγαριού χάθηκε μέσα στους λεπτούς κυματισμούς και δε μπόρεσε να φτάσει στο βυθό. Τα όνειρα και οι ελπίδες θα συνεχίσουν τον ύπνο τους για λίγο ακόμα. Ένας λυπημένος αναστεναγμός ακούστηκε μέσα από το καβούκι μιας χελωνίτσας η οποία συνέχισε να κοιμάται και να ονειρεύεται μέσα του...