The shadows are hiding
The brilliance of the full moon
On this night of May
Only verses are able
To exorcise our demise
Κρύβουν οι σκιές
Του φεγγαριού τη λάμψη
Νύχτα του Μαγιού
Μόνο οι στίχοι μπορούν
Τον θάνατο να διώξουν
Παρασκευή 31 Μαΐου 2019
Only verses - Μόνο οι στίχοι
The shadows are hiding
The brilliance of the full moon
On this night of May
Only verses are able
To exorcise our demise
Κρύβουν οι σκιές
Του φεγγαριού τη λάμψη
Νύχτα του Μαγιού
Μόνο οι στίχοι μπορούν
Τον θάνατο να διώξουν
ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ...
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwstas_karywtakhs/index.htm
Κώστας Καρυωτάκης
Κι ἂν ἔσβησε σὰν ἴσκιος τ᾿ ὄνειρό μου,
κι ἂν ἔχασα γιὰ πάντα τὴ χαρά,
κι ἂν σέρνομαι στ᾿ ἀκάθαρτα τοῦ δρόμου,
πουλάκι μὲ σπασμένα τὰ φτερά·
κι ἂν ἔχει, πρὶν ἀνοίξει, τὸ λουλούδι
στὸν κῆπο τῆς καρδιᾶς μου μαραθεῖ,
τὸ λεύτερο ποὺ ἐσκέφτηκα τραγούδι
κι ἂν ξέρω πὼς ποτὲ δὲ θὰ εἰπωθεῖ·
κι ἂν ἔθαψα τὴν ἴδια τὴ ζωή μου
βαθιὰ μέσα στὸν πόνο ποὺ πονῶ --
καθάρια πὼς ταράζεται ἡ ψυχή μου
σὰ βλέπω τὸ μεγάλο οὐρανό,
ἡ θάλασσα σὰν ἔρχεται μεγάλη,
καὶ ὀγραίνοντας τὴν ἄμμο τὸ πρωί,
μοῦ λέει γιὰ κάποιο γνώριμο ἀκρογιάλι,
μοῦ λέει γιὰ κάποια πού ῾ζησα ζωή!
Πέμπτη 30 Μαΐου 2019
Η Anita Rachvelishvili κατακτά την Όπερα
Η Anita Rachvelishvili, μια γεωργιανή μεσο-σοπράνο, συμπεριλήφθηκε πρόσφατα στη λίστα των 10 κορυφαίων παραστάσεων από τραγουδιστές τη σεζόν 2018-1919 της Metropolitan Opera. Σύμφωνα με το Opera Wire, η Metropolitan Opera φέρνει τα καλύτερα αστέρια από όλο τον κόσμο για να εμφανιστούν στη θρυλική της σκηνή .
«Η Anita Rachvelishvili είχε αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες χρονιές της σταδιοδρομίας της στη Met. Έλαβε τρεις σημαντικούς ρόλους καθ 'όλη τη διάρκεια της σεζόν, καταφέρνοντας να βελτιώνεται και να παρουσιάζει μια διαφορετική όψη στον καθένα . Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στην ενσάρκωση της διαβολικής Princesse de Boullion. Η Rachvelishvili χρησιμοποίησε ολόκληρο το οπλοστάσιό της για να δώσει μια πλήρη απεικόνιση , λέει το άρθρο για τη Γεωργιανή μεσοσοπράνο.
Η Anita Rachvelishvili γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τιφλίδα, όπου αρχικά σπούδασε πιάνο στη σχολή Mukhran Machavariani και στη συνέχεια τραγούδι στο Ωδείο Vano-Sarajishvili. Έκανε το ντεμπούτο της στην Όπερα στην Τιφλίδα ως Maddalena στο Rigoletto και ως Όλγα στον Eugen Onegin και εν συνεχεία εντάσσεται στο σύνολο του θεάτρου το φθινόπωρο του 2006.
Έγινε διεθνώς γνωστή όταν στις 7 Δεκεμβρίου 2009, την εναρκτήρια νύχτα της σεζόν της La Scala στο Μιλάνο, τραγούδησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Carmen. Αυτή η παράσταση, η οποία ήταν και ο πρώτος της σημαντικός ρόλος στη Δύση και το ντεμπούτο της στο ρόλο, μεταδόθηκε επίσης τηλεοπτικά σε όλο τον κόσμο.
Τον Δεκέμβριο του 2018 οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο σχετικά με την Anita Rachvelishvili λέγοντας ότι η τραγουδίστρια σαρώνει τον κόσμο της όπερας. Το άρθρο ανέφερε επίσης τον Ιταλό μαέστρο Riccardo Muti που αποκαλεί την τραγουδίστρια "χωρίς αμφιβολία την καλύτερη Verdi Μέτζο-σοπράνο σήμερα στον πλανήτη. Χωρίς αμφιβολία ". Ο Μαέστρος είπε ότι η Rachvelishvili ήταν γι 'αυτόν μια αποκάλυψη.
Ένας κούκος
http://www.wakapoetry.net/szs-iii-161/
Ένας κούκος
καλεί στο βάθος-
Ατενίζοντας κατά 'κει,
Μόνο του ξημερώματος
το φεγγάρι παραμένει.
Fujiwara no Sanesada
Ελεύθερο θέατρο ίσον δημοκρατία
Κώστας Λεϊμονής
Το θέατρο αποτελεί την αμεσότερη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης με μία μαγευτική, υποβόσκουσα επικοινωνία μεταξύ ηθοποιών και θεατών. Η μαγεία του έγκειται αφενός στα σιωπηρά μηνύματα που περνά κατά τη διάρκεια της παράστασης ο συγγραφέας δια μέσου των ηθοποιών και της καθοδήγησής τους από τον σκηνοθέτη και αφετέρου στην αποδοχή τους ή μη από το κοινό μέσω της κριτικής διαδικασίας.
Η μεταφορά στον υπερρεαλισμό ή η άλλη ματιά του ρεαλισμού ανήκει στην δημιουργική μα κουραστική αρκετές φορές εργασία του σκηνογράφου, ενώ η μουσική επένδυση, με ενίοτε πρωτότυπη μουσική σύνθεση, ντύνει το έργο, όπως σκεπάζει ένας γονιός το ανήλικο παιδί του, όταν αυτό κρυώνει. Οι συντελεστές είναι πάμπολλοι, ώστε να παρουσιαστεί μία παράσταση έτοιμη στο κοινό και να σεβαστεί τα χρήματα που το τελευταίο επένδυσε στη θεατρική παραγωγή.
Από τις αφίσες και την εκτύπωσή τους, μέχρι τα ρούχα τον ηθοποιών, τα φώτα της σκηνής, τις κινήσεις των ερμηνευτών, τα κόμματα και τις παύσεις του συγγραφέα την κινησιολογία και τη σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη, τη διαφήμιση του έργου, την εκτύπωση των εισιτηρίων, την ασφάλιση των συντελεστών, τις πρόβες και πόσα άλλα ακόμα που ο θεατής βλέπει μόνο την απόρροιά τους πάνω στη σκηνή. Πάντοτε σε μία παράσταση αξίζουν μπράβο, από τη στιγμή που χύθηκε για αυτήν μπόλικος ιδρώτας και ξοδεύτηκαν ώρες επί ωρών για να παρουσιαστεί ένα αποτέλεσμα όσο το δυνατό πιο κοντά στην αρτιότητα.
Το θέατρο αποτελεί την ύψιστη δημοκρατική μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Αρκεί κανείς να κοιτάξει πίσω, στην αρχαία Ελλάδα, ώστε να εμπεδώσει την διαχρονική υπηρεσία που το θέατρο επιτελεί. Άλλωστε πώς θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Η Τέχνη σε οδηγεί σε έναν μονόδρομο αν την ακολουθήσεις πιστά: σε καθιστά καλύτερο άνθρωπο.
Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να θίξω κάποια ζητήματα που αν τους δίναμε βάση και πραγματική προσοχή, θα είχαμε πράγματι ένα πιο «ελεύθερο» και λειτουργικότερο θέατρο.
Μεγάλα ονόματα αλλά παλιά έργα
Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να ανεβαίνουν σωρηδόν παραστάσεις – διασκευές παλιών ελληνικών έργων (Ψαθάς, Σακελλάριος κλπ), τα οποία είχαν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και μάλιστα από τεράστιους ηθοποιούς της γενιάς εκείνης σημειώνοντας και αντίστοιχα μεγάλη επιτυχία. Οι παραγωγοί προσπαθώντας να μη ρισκάρουν πολύ και να ανεβάσουν τον επιχειρηματικό κίνδυνο και ποντάροντας στο εμπορικό κοινό των ηλικιωμένων – συνταξιούχων, κάνοντας επίκληση στη νοσταλγία τους και στα συναισθήματα που τους γεννά να βλέπουν τα έργα που μεγάλωσαν μαζί, πιστεύουν ότι έτσι θα βγάλουν τουλάχιστον τα έξοδά τους.
Αποσκοπώντας, λοιπόν, σε μια ικανή προσέλευση που θα τους επιφέρει κέρδη προσλαμβάνουν μεγάλα ονόματα ηθοποιών (και η Ελλάδα έχει πολλούς και καλούς ηθοποιούς, διάσημους και μη) που θα παίξουν στις διασκευές αυτές. Λόγω της οξείας οικονομικής κρίσης, που δεν άφησε απέξω τον χώρο του θεάτρου, οι ηθοποιοί πλέον δεν έχουν μεγάλο περιθώριο απόρριψης προτάσεων.
Μάλιστα σε μια πρόσφατη επαφή μου με μία πολύ σημαντική ηθοποιό, όταν της πρότεινα ένα έργο, αντί να το διαβάσει για να μου απαντήσει αρχικά αν της αρέσει, με ρώτησε αμέσως με αγωνία «ποιος θα το κάνει». Η ανασφάλεια στον χώρο και τα κριτήρια επιλογής πλέον δημιουργούν και άλλη κλίμακα προτεραιοτήτων σε έναν ηθοποιό, ο οποίος ακολουθώντας τα δικά του καλλιτεχνικά κριτήρια μπορεί να μην εργαζόταν ποτέ σε μία δουλειά που δεν θα τον κάλυπτε ποιοτικά.
Το πιο σημαντικό, όμως, ερώτημα στις διασκευές είναι τι πραγματικά προσφέρουν σήμερα. Τι μπορεί να προσφέρει ένας Ψαθάς χωρίς Ηλιόπουλο, Λάσκο, Γκιωνάκη στις μέρες μας; Δε μιλώ για την ποιότητα των έργων του, προς Θεού, αλλά για τα μηνύματα που απευθύνονταν κυρίως σε μια άλλη εποχή.
Έλληνες συγγραφείς
Η διαχρονικότητα ορισμένων έργων γίνεται πιο έντονη όταν διαβάζουμε Σοφοκλή ή Μίλλερ, Αισχύλο ή Καζαντζάκη, Ευριπίδη ή Ίψεν, τραγικούς ή κλασικούς συγγραφείς δηλαδή, όπου κάθε στίχος τους αποτελεί και μία ιδέα, ένα όραμα, ένα συναίσθημα, μια υπηρεσία. Δευτερευόντως, δε, οι Έλληνες συγγραφείς δεν προτιμώνται συνήθως, όχι τόσο λόγω έλλειψης ταλέντου ή ονόματος, αλλά λόγω συγγραφικών δικαιωμάτων, τα οποία σε ιδιωτικό θέατρο δεν μπορούν να είναι κάτω από 10% και σε κρατικό κάτω από 22% βάσει νόμου.
Επίσης, οι Έλληνες συγγραφείς έχουν να αντιμετωπίσουν απέναντί τους το τέρας της καχυποψίας, το νεαρό της ηλικίας τους ή τη μη συμμετοχή τους σε παρεάκια του χώρου. Ένας συγγραφέας, επιτρέψτε μου, πρέπει να γράφει έξωθεν του θεάτρου για το θέατρο. Δεν πρέπει να μπαίνει στο τρυπάκι ή την πρόκληση του ερωτήματος «με τι θα γίνω αρεστός στο κοινό;» ή «τι θέλει το κοινό;», πολύ απλά διότι ακόμη και το ίδιο το κοινό δεν ξέρει τι θέλει και καλά κάνει.
Μπορεί μία χρονιά να ανήκει στην κωμωδία, μία άλλη στο δράμα, μία άλλη και στα δύο. Η ψυχή του (θεατρόφιλου) θεατή είναι μια λεπτή χορδή, που έχει ανάγκη να πάλλεται. Το θέατρο οφείλει να πάλλει αυτή τη χορδή μέσα από τα ποικίλα είδη του. Ο συγγραφέας πρέπει να ακούει την κοινωνία πριν από αυτή, να απαντά στα προβλήματά της πριν από αυτή. Αν έρθει να μιλήσει μετά από αυτή, θα είναι δύσκολο να κερδίσει το στοίχημα της κινητοποίησης. Τα έργα πρέπει να ξεσηκώνουν το κοινό, όχι να το αφήνουν στο λήθαργο.
Όταν η γνωριμία ξαποστέλνει το ταλέντο
Το βασικό κριτήριο του ποιος ηθοποιός θα παίξει σε κάποιο έργο πολλές φορές είναι η γνωριμία του με τον παραγωγό ή τον σκηνοθέτη παρά το βιογραφικό του ή η απόδοσή του με ή χωρίς audition. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αρκετές audition (όχι όλες, πάντα υπάρχει η εξαίρεση στον κανόνα) γίνονται για διαφήμιση και για τα μάτια του κόσμου, ώστε να ακουστεί το έργο.
Υπάρχει ήδη μια προειλημμένη απόφαση πρόσληψης ηθοποιών, η οποία μπορεί να αλλάξει στο 10%, αν στις audition παρουσιαστεί κάτι πολύ δυνατό. Μιλώ κυρίως για τους δεύτερους ρόλους και τους όχι διάσημους ηθοποιούς, οι οποίοι εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί και τις περισσότερες φορές τελούν και χρέη βοηθού σκηνοθέτη, φροντιστή, καφετζή κ.ά. Στις μέχρι τώρα συνεργασίες μου πάντως, πλην μίας περιστασιακής, οφείλω να παραδεχτώ και να συγχαρώ τις παραγωγές, καθώς σέβονταν στο ακέραιο και πλήρωναν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς όλους τους συντελεστές. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα…
Τα «πίσω από τη σκηνή», όπως και τα «πίσω από τις κάμερες» αποτελούν και το πιο «δύσκολο» κομμάτι του θεάτρου. Οι γνωριμίες, χωρίς να τις μέμφομαι, οι δημόσιες σχέσεις αλλιώς, λειτουργούν σε όλα τα επαγγελματικά πεδία καταλυτικά. Το θέατρο, όπως και κάθε χώρος ελεύθερου επαγγέλματος αποτελεί κύτταρο της κοινωνίας και κάθε κύτταρο έχει και τα παράσιτά του. Και εδώ έρχεται ο μεγάλος παράγων με την ιδιότητα «μάνατζερ».
Δεν χρειάζεται απαραίτητα πτυχίο. Μονάχα ένας μακρύς τηλεφωνικός κατάλογος και μια μεγάλη mailing list, ώστε να κινηθούν τα νήματα. Σας δηλώνω ευθέως ότι αν είχα δεχτεί τουλάχιστον 3 με 4 προτάσεις για επί πληρωμή διαφήμιση, ίσως να με είχατε ήδη βαρεθεί να με βλέπατε και να με διαβάζατε. Από κάπου πρέπει και οι άνθρωποι αυτοί να βγάλουν το ψωμί τους και καλώς υπάρχουν, καθώς οργανώνουν καλύτερα τις επαφές, την επικοινωνία και το «πρόσωπο της παράστασης», όμως δεν είναι οι από μηχανής θεοί.
Είναι ένας απαραίτητος ρόλος, όντας το δεξί χέρι του παραγωγού, στην ενίσχυση του όλου εγχειρήματος. Συνήθως αρκετά θέατρα έχουν τους μάνατζερ τους και αν τολμήσεις να πάρεις διαφορετικό ως παραγωγή από αυτόν που σου προτείνει το θέατρο που φιλοξενεί το έργο σου, μπορεί «ακούσια» να ξεχάσουν να σε βάλουν στο δελτίο τύπου τους ή μπορεί «ακούσια» να τοποθετήσουν την αφίσα του έργου σου στην ταράτσα ή και τέλος μπορεί «ακούσια» να μη βρίσκουν καλές ώρες για την παράσταση. Όλα αυτά τα έχω ακούσει από ομότεχνους θεατρικούς φίλους και μέχρι τώρα δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο, αλλά ακόμη κι αν είχα ζήσει, δεν θα ήθελα να το γνωρίζω…
Κερδοσκοπικά παράσιτα
Θέατρο ίσον τέχνη. Όταν λοιπόν η τέχνη απομυθοποιείται από κερδοσκοπικά παράσιτα, είναι καλό να απομακρυνθεί κανείς από την εστία της μόλυνσης. Δεν θα υπεισέλθω, δε, αναλυτικά αλλά απλώς θα αναφέρω ότι το κοινό πρέπει να εμπιστεύεται την κρίση του και το ένστικτό του και να μην ακολουθεί πάντα τις δημοσιογραφικές κριτικές, καθώς τις περισσότερες φορές είναι «ετοιμοπαράδοτες».
Τέλος, μία θερμή παράκληση προς όλους τους θεατρικούς παραγωγούς που σέβονται τον εαυτό τους και τον χώρο που υπηρετούν: οι τιμές των εισιτηρίων να ανταποκρίνονται στον κόπο, τις θυσίες και τη δουλειά των συντελεστών, όπως επίσης και να απευθύνονται στον μέσο συναλλασσόμενο. Έτσι, καλό θα ήταν να μην γελοιοποιούνται μεν αλλά και να μην φτάνουν στα ύψη, ώστε ένας θεατής της μεσαίας τάξης, για να δει μία παράσταση σε ένα μεγάλο θέατρο να μην χρειαστεί να πάρει κιάλια από την 38η σειρά που θα τον έχουν τοποθετήσει, καθώς οι πιο κοντινές θα αγγίζουν δυσανάλογα με την κρίση της εποχής επίπεδα.
Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν από έναν άνθρωπο που λατρεύει το θέατρο και προσπάθησε να το δείξει μέσα από το «Εκτός Ύλης» και τον «Ιατροδικαστή», από έναν άνθρωπο που έχει δει 2-3 κακώς κείμενα και ο οποίος χωρίς να γνωρίζει το καλλιτεχνικό του μέλλον, αφήνει μια φωνή με ηχώ και με την ελπίδα το θέατρο να γίνει περισσότερο ελεύθερο, από όλες τις απόψεις.
Ελεύθερο θέατρο ίσον δημοκρατία. Κανένας δεν παίρνει αντιπαροχή τη θεατρική πίτα. Το δραματολόγιο αλλάζει σκυτάλη και η μόνη παρακαταθήκη που μπορεί ένα έργο να αφήσει είναι οι ιδέες που αόρατα μεταπηδούν από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως ένα βατράχι πάνω στα νούφαρα μιας γαληνεμένης λίμνης. Όσο περισσότεροι αγαπήσουμε το θέατρο, τόσο λιγότεροι θα είναι και οι… «πολιτιστικώς ενάγοντες» που θα το διώκουν…
Τετάρτη 29 Μαΐου 2019
Κήπος χειμερινός
http://www.wakapoetry.net/category/other-types-of-poems/hokku/basho/
Κήπος χειμερινός
λεπτή κλωστή σελήνης πάνω
στο κλάμα μοναχικού εντόμου
Bashō
Μάγια Αγγέλου
Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1928 στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ. Το πραγματικό όνομα της Μάγια Αγγέλου, ήταν Μαργκερίτ Ανι Τζόνσον. Από πολύ μικρή, μόλις 3 ετών και καθώς οι γονείς της είχαν χωρίσει έζησε με τη γιαγιά της στο Αρκανσας.
Μέσα από τις συγκλονιστικές της βιογραφίες, με εμβληματικότερο το βιβλίο «Ξέρω γιατί τα πουλιά κελαηδούν στο κλουβί» του 1969, η Μάγια Αγγέλου περιγράφει τα τραυματικά της παιδικά χρόνια. Σε ηλικία μόλις 7 ετών θα πέσει θύμα βιασμού από τον σύντροφο της μητέρας της στη γενέτειρά της το Σαντ Λούις. Οπως περιγράφει, επί 5 χρόνια δεν μίλησε σε κανέναν, κλείστηκε στον εαυτό της και προσπάθησε να αντιμετωπίσει το εφιαλτικό της βίωμα. Ο μόνος στον οποίο απευθύνεται είναι ο αγαπημένος μεγαλύτερός της αδερφός.
Τρίτη 28 Μαΐου 2019
Pollen - Γύρη
Γεμάτος γύρη
εαρινός ουρανός
Θα σε ξαναδώ ;
Oh ! The springtime sky
is filled with floating pollen
Will we meet again ?
Ομορφιά
http://www.wakapoetry.net/category/other-types-of-poems/hokku/issa/page/2/
Πόση ομορφιά !
Και το λάδι πάγωσε
μεσ' στη λάμπα μου
Ίσσα Κομπαγιάσι
Δευτέρα 27 Μαΐου 2019
Φοινικιές
Τι να μου προμηνούνε , άραγε ,
οι οκνές ετούτες φοινικιές
που επίμονα βιτσίζουν τον αέρα ;
Η εκδίκηση των ανέμων, εκδ. Το Ροδακιό
Κυριακή 26 Μαΐου 2019
Το τραγούδι τ' αηδονιού
http://www.poetry-chaikhana.com/Poets/R/Ryokan/Anightingale/index.html
Το τραγούδι τ' αηδονιού
Απ' το όνειρο με βγάζει
Λάμπει το πρωινό
Ρυόκαν
Η εποχή της απαγόρευσης των Λιθουανικών βιβλίων στη τσαρική Ρωσία
Κατά τη διάρκεια του 1863 εώς 1904 εφευρέθηκαν στην Λιθουανία εντελώς νέοι τρόποι λαθρεμπορίου. Μεταξύ των λαθραίων αγαθών, υπήρχαν και τα βιβλία.
Η ρωσική αυτοκρατορία αποφάσισε να καταστρέψει τη λιθουανική ταυτότητα απαγορεύοντας όλα τα βιβλία που ήταν γραμμένα στο λατινικό αλφάβητο. Επιπλέον, απαγορεύτηκε η διδασκαλία και η εκμάθηση της λιθουανικής γλώσσας.
Σχεδόν αμέσως, εμφανίστηκαν οι λαθρέμποροι βιβλίων. Πολλοί Λιθουανοί άρχισαν να εκτυπώνουν λιθουανικά βιβλία στο εξωτερικό και οι λαθρέμποροι φρόντισαν να φτάσουν στα λιθουανικά τμήματα της ρωσικής αυτοκρατορίας. Κάλυπταν τα βιβλία μέσα σε σωρούς από ξύλα και σανό, ακόμη και σε φέρετρα. Το λαθρεμπόριο βιβλίων ήταν εξαιρετικά επικερδές, αλλά και επικίνδυνο.
Σάββατο 25 Μαΐου 2019
Pencil - μολύβι
I cannot find words
to write a poem for her ;
A pencil either
Δε βρίσκω λέξεις
να της γράψω ποίημα·
ούτε μολύβι
Μοναχός μιλώ
Μοναχός μιλώ
με το μελάνι μόνος
είμαι ντυμένος
20-12-94
Νύχτα στο Κελλί
Ιερομόναχος Συμεών , Με Ιμάτιον Μέλαν, εκδ. Άγρα
Παρασκευή 24 Μαΐου 2019
Spring smiles happily - Άνοιξης γέλιο
A dragonfly flies
among the city's buildings
Spring smiles happily
Μια λιβελούλα
ανάμεσα στα σπίτια
Άνοιξης γέλιο
Πυγολαμπίδες στο ποτάμι
http://www.poetry-chaikhana.com/Poets/S/SosekiNatsum/Nowgathering/index.html
Συγκεντρώνονται
Διασκορπίζονται
Πυγολαμπίδες στο ποτάμι
Natsume Soseki
Πέμπτη 23 Μαΐου 2019
Poetry - Ποίηση
"Does she think of me ?"
All the poetry he needs
hides in the answer
"Να με σκέφτεται ;"
Πόση ποίηση κρύβει
η απάντηση !
Αναδύεται το φεγγάρι ...
http://www.wakapoetry.net/gsis-xv-869/
Τι να κάνω;
Ούτε στις βουνοκορφές
Δε σταματά , μα
Στης καρδιάς μου τους ουρανούς
Αναδύεται το φεγγάρι ...
Η μητέρα του κύριου συμβούλου Michitsuna.
Τρίτη 21 Μαΐου 2019
Μοίρα απαλή
Πολύ καιρό πριν, κάποιος
μου είπε: απέφεγε το ή.
Μου παιδεύει το μυαλό,
όπως ένα κομμάτι κρέατος ταράσσει ένα σκυλί.
Τώρα είμαι κι εγώ εξήντα.
Δεν υπήρχε άλλη ζωή.
Jane Hirshfield
Δρόμοι ελπίδας
Κάπου διαβάσαμε ότι ο Μάης είναι ο μήνας των βιβλίων ή μήπως των πνευματικών επαναστάσεων; Εδώ και 16 χρόνια μπορεί να επιβεβαιωθεί η παραπάνω ρήση καθώς κάθε χρόνο για ένα γεμάτο τετραήμερο η συμπρωτεύουσα ζει σε ρυθμούς βιβλιοφιλικούς και άκρως διαβαστερούς. Η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης είναι ένας θεσμός που ενώνει ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο, γράφουν, διαβάζουν, προβληματίζονται, μα πάνω απ’ όλα ταξιδεύουν μαζί του.
Το ραντεβού μας με την φετινή έκθεση ξεπέρασε τις αρχικές μας προσδοκίες και εντυπωσίασε με το εύρος των εκδηλώσεων της (πάνω από 500) που κάλυπταν όλα τα γούστα! Ένας πλούτος από παλιούς και νέους Έλληνες εκδότες, ένα ολόκληρο περίπτερο αφιερωμένο σε ξένες χώρες και το εκδοτικό τους έργο, ημερίδες για το χώρο και το μέλλον του βιβλίου, ξένοι και Έλληνες αγαπημένοι συγγραφείς, συναντήσεις λεσχών ανάγνωσης, πολλά παιδικά γέλια, μια συγκλονιστική φωτογραφική έκθεση-αφιέρωμα στον Γιάννη Μπεχράκη, προβολές ντοκιμαντέρ-αφιερωμάτων και μια «γέφυρα» ντοκουμέντων που υπενθύμιζε τον αγώνα για ειρήνη στον ευρωπαϊκό νότο τη δεκαετία του ’80, με την ευγενική χορηγία του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.
Πώς να μπορέσεις να ξεχωρίσεις τι θα πρωτοακούσεις και τι θα δεις; Φέτος τιμώμενη ήταν η ισπανόφωνη λογοτεχνία με πολλές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις και συζητήσεις, αλλά προκαλεί έκπληξη ότι δεν υπήρξε ένα αντίστοιχο αφιερωματικό stand για να παρουσιαστούν συνολικά αγαπημένα μεταφρασμένα έργα. Παράλληλα, εγκαινιάστηκε το έτος Γλώσσας και Λογοτεχνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία και κανείς δεν μπορούσε να μην παρατηρήσει το μεγαλοπρεπές περίπτερο της Ρωσίας που θύμιζε σχέδιο της Ρωσικής Πρωτοπορίας και το πλήθος βιβλίων (για κάθε ηλικία) που φιλοξενούσε.
Το κεντρικό αφιέρωμα
Το κεντρικό αφιέρωμα που αφορούσε «το πλήθος ως πρωταγωνιστής στη λογοτεχνία και την ιστορία» πραγματοποίησε τις πιο καίριες συζητήσεις με κορυφαία εκείνη του Ερίκ Βυϊγιάρ για την Γαλλική Επανάσταση φτάνοντας μέχρι και τα Κίτρινα Γιλέκα. Παρόλα αυτά όλες οι εκδηλώσεις λίγο ως πολύ είχαν ως θέμα τους την πολιτική, καθώς η ανάγνωση είναι πάνω απ’ όλα μια πράξη πολιτική.
Εμείς ζήσαμε σχεδόν τέσσερις μέρες εντός των τειχών της έκθεσης και θελήσαμε να σας μεταφέρουμε ποια βιβλία και ανάλογες εκδηλώσεις-συζητήσεις ξεχωρίσαμε. Η Πέμπτη ξεκίνησε με την παρουσίαση ενός έργου-σταθμού στο μη μυθοπλαστικό μυθιστόρημα, που συνδυάζει την μυθοπλασία με στοιχεία από την ιστορία, την βιογραφία και το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Η «Επιχείρηση Σφαγή» του Rodolfo Walsh (Εκδ.Ακυβέρνητες Πολιτείες) έχουμε την τύχη να κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μια πολύ προσεγμένη έκδοση μ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον επίμετρο.
Όπως δήλωνε ο συγγραφέας ήθελε να καταθέσει τη μαρτυρία του σε δύσκολους καιρούς, ως μια άτυπη κληρονομιά στην ιστορία της πονεμένης Αργεντινής και της αλήθειας που οφείλουμε να μάθουμε. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε τον Ιάσονα Χανδρινό να παρουσιάζει την διδακτορική του μελέτη που κυκλοφόρησε το προηγούμενο έτος και τιτλοφορείται «Πόλεις σε πόλεμο 1939-1945. Ευρωπαϊκά αστικά κέντρα υπό γερμανική κατοχή» (εκδ.Μωβ Σκίουρος) και αφορά μια πρωτότυπη έρευνα, που εντυπωσιάζει με την θεματική της και το πλούσιο αρχειακό υλικό που χρησιμοποιήθηκε. Αποφεύγει τα απλουστευτικά συμπεράσματα, στέκεται και ίσως απομυθοποιεί διάφορους μύθους της εποχής, μα πάνω απ’ όλα προσθέτει ένα ώριμο ερευνητικό έργο με ευρωπαϊκή προοπτική για την μελέτη της εποχής του ’40.
Το μέλλον του βιβλίου
Το πρωινό της Παρασκευής ήταν αφιερωμένο στην «Ημερίδα για το Μέλλον του Βιβλίου», την οποία διοργάνωσε το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού. Είχαμε την τύχη να ακούσουμε ομιλίες από ανθρώπους που είναι κορυφαίοι στο είδος τους, όπως ο Carlo Carrenho, σύμβουλος εκδόσεων και ιδρυτής της PublishNews.com.br, ο Michael Bhaskar, ερευνητής των εκδ. Canelo, ο Giacomo D’Angelo, διευθύνων σύμβουλος στη Streetlib και ο δικός μας Μιχάλης Καλαμαράς, ιδρυτής του eAnagnostis.gr. Μοιράστηκαν μαζί μας σκέψεις και προβληματισμούς όχι μόνο για το έντυπο, αλλά και για το ηλεκτρονικό βιβλίο (e-book). Η πρόκληση είναι πάντα η προσέγγιση του κοινού.
Πώς στην εποχή των απόλυτων τεχνολογικών εξελίξεων και ταυτόχρονα της άμεσης και γρήγορης ενημέρωσης (δυστυχώς μη κατάλληλα φιλτραρισμένης και αυτό προκαλεί προβλήματα, λ.χ fake news) θα στρέψουμε τους αναγνώστες από την αποχαύνωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην αγορά και ανάγνωση βιβλίων; Τελικά το βιβλίο αντιμετωπίζεται ως ένα είδος πολυτελείας; Το βιβλίο δεν θα χάσει ποτέ την αξία του, ίσα-ίσα η ύπαρξή του δίνει ένα κύρος στον κάτοχό του και επαναπροσδιορίζει την ουσία της επιλογής και της ανάγνωσης.
Ο Ερίκ Βυϊγιάρ
Δυστυχώς, πολλές εκδηλώσεις πραγματοποιούνταν παράλληλα με άλλες και ο διακτινισμός είναι κάτι που μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει στον κόσμο της J.K. Rowling, αλλά όχι στον δικό μας. Ένα ακόμα μειονέκτημα ήταν η επιλογή χώρων για κάλυψη εκδηλώσεων που προβλέπονταν αρκετός κόσμος. Αρκετοί ταλαιπωρήθηκαν από την έλλειψη θέσεων και ταυτόχρονα, αν ήταν απαραίτητη η παράλληλη μετάφραση, δεν ήταν επαρκή τα μέσα για όλους.
Μία από αυτές τις εκδηλώσεις ήταν η παρουσίαση του έργου του Ερίκ Βυϊγιάρ (όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδ. Πόλις). Ένας συγκλονιστικός ομιλητής-ποταμός, με απόψεις και θέσεις που τόνιζαν τον ρόλο και τη σημασία του συγγραφέα στην σύγχρονη εποχή, αλλά και στην ερμηνεία-παρουσίαση των λεπτομερειών της ιστορίας και για τον ρόλο της στη ζωή των ανθρώπων. Θέλω να εστιάζω στην αλήθεια που μας ξεφεύγει, ανέφερε. Τον γνωρίσαμε την προηγούμενη χρονιά με την «Ημερήσια Διάταξη» και μέσα σ’ ένα χρόνο κυκλοφόρησαν το «Κονγκό» και η «14η Ιουλίου» που ανυπομονούμε να διαβάσουμε.
Η λογοτεχνία είναι πράξη πολιτική και η κοινωνική της χρησιμότητα μεγάλη, υπενθυμίζει. Όσο για τα Κίτρινα Γιλέκα τονίζει ότι «ο όγκος και η ανωνυμία του πλήθους μπορεί να διακόψει την κανονικότητα της ζωής και να αποδομήσει τη συμμετρία της εξουσίας. Το πλήθος αμφισβητεί τη νομιμότητα- έχει ρίζα τη γλώσσα του παρελθόντος από τα πολιτικά κινήματα. Τα Κίτρινα Γιλέκα μιλούν τη γλώσσα που έχουν κληρονομήσει από κινήματα του παρελθόντος, αλλά με νέα χαρακτηριστικά».
Κορυφαίες εκδόσεις Ελλήνων συγγραφέων-μελετητών αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την επικαιρότητα και το ιστορικό διακύβευμα καθώς και τη σοβαρότητα με την οποία οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως κριτικά σκεπτόμενοι πολίτες. Η μελέτη της Βασιλικής Γεωργιάδου «Η Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα, 1965-2018» (εκδ.Καστανιώτη), το «Μακεδονικό Ζήτημα,1878-2018» (εκδ.Θεμέλιο) του Αλέξη Ηρακλείδη, «Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας. 20+1 ιστορίες κιτρινισμού» (εκδ.Θεμέλιο) του Γιάννη Παντελάκη, το «Ανεπιθύμητο παρελθόν: Οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων στον 20ό αι. και η καταστροφή τους» (εκδ.Θεμέλιο) του ιστορικού Βαγγέλη Καραμανωλάκη και το «Λεξικό λογοκρισίας στην Ελλάδα. Καχεκτική δημοκρατία, δικτατορία, μεταπολίτευση» (εκδ.Καστανιώτη) σε επιμέλεια των Πηνελόπη Πετσίνη και Δημήτρη Χριστόπουλου είναι βιβλία-οδηγοί για έναν αναγνώστη που δεν συμβιβάζεται με τα λίγα, δεν πράττει άκριτα και κυρίως δεν στρέφεται εναντίον της δημοκρατίας και της πολυφωνίας.
Μένοντας στο πλαίσια της κριτικής ανάγνωσης είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση δύο ακόμη πονημάτων που εκπροσωπούν επάξια την ιστορική κοινότητα και τις έρευνές της. Από τη μία η μελέτη της Άννας-Μαρίας Δρουμπούκη για τις γερμανικές αποζημιώσεις των ελλήνων εβραίων «Μια ατέλειωτη διαπραγμάτευση. Η ανασυγκρότηση των ελληνικών εβραϊκών κοινοτήτων και οι γερμανικές αποζημιώσεις, 1945-1961» (εκδ.Ποταμός) και από την άλλη ο συνολικός τόμος «Έλλην, Ρωμηός, Γραικός.
Συλλογικοί προσδιορισμοί και ταυτότητες» (εκδ.Ευρασία) σε επιμέλεια των Όλγα Κατσιαρδή – Hering, Αναστασία Παπαδία – Λάλα, Κατερίνα Νικολάου και Βαγγέλη Καραμανωλάκη, αποδεικνύουν ότι η Επιστήμη του Χρόνου είναι ζωντανή και έτοιμη να δώσει αξιοσημείωτους καρπούς. Στο σημείο αυτό οφείλει να τονιστεί ότι όλα τα παραπάνω βιβλία παρουσιάστηκαν σε μεγάλα πάνελ πανεπιστημιακών, με πλούσιο σχολιασμό και πολλές φορές με έντονες αντιδράσεις από ένα κοινό το οποίο συμμετείχε με πάθος μετά στη συζήτηση.
Δύο εκπλήξεις
Εκτός από τον Ερίκ Βυϊγιάρ η 16η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου μας επιφύλασσε ακόμα δύο εκπλήξεις. Η Ασλί Ερντογάν (εκδ.Ποταμός) και ο Λάσλο Κρασναχορκάι (εκδ.Πόλις) ήταν παρόντες και έτοιμοι να συνδιαλεγούν με το κοινό. Προέρχονται και οι δύο από χώρες όπου η Δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου διώκονται. Ωστόσο τα έργα τους δεν έχουν σύνορα και η δύναμη των βιβλίων τους είναι ανυπολόγιστη!
Η εύθραυστη Ερντογάν συγκλόνισε το κοινό μιλώντας για τα τραύματά της, με μια βαθιά σεμνότητα που θα ζήλευε ο καθένας. Είμαι μια ποιήτρια, που δεν μπορεί να γράψει ποίηση, ανέφερε χαρακτηριστικά, όμως ο ρυθμός που υπάρχει μέσα στα έργα μου ελπίζω να γίνεται κατανοητός από τους αναγνώστες. Επηρεασμένη από την λογοτεχνία του 19ου αιώνα, γράφει μια υπαρξιακή λογοτεχνία αναζητώντας κάθε φορά τα όρια των ηρώων της. Ζούμε στην εποχή της μετα-αλήθειας και φοβάμαι ότι έχουμε χάσει την εποχή της αλήθειας, τόνισε.
Όσο για τον Κρασναχορκάι είναι ένας οικουμενικός και αλληγορικός συγγραφέας που θέλει να εξερευνήσει την πραγματικότητα μέσα από την ματιά της τρέλας, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο The New Yorker. Βαθιά πολιτικοποιημένος και αυτός, μίλησε για την Ουγγαρία με πικρία και φόβο για το αύριο. Το να κάνεις Τέχνη θέλει ρίσκο και λίγοι δέχονται να κάνουν θυσίες, αυτά μας έμειναν ως άτυπη παρακαταθήκη από την ομιλία του.
Για τέσσερις ημέρες είχαμε την αίσθηση ότι ζούσαμε σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, αλλά όταν βγαίναμε έξω από τον εκθεσιακό χώρο επανερχόμασταν στην πραγματικότητα. Στα χαμηλά ποσοστά ανάγνωσης των Ελλήνων, στην αδιαφορία για τα γράμματα και τις τέχνες, στον φανατισμό και στη μισαλλοδοξία που συναντούμε σε πολλές βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ακόμα και η ίδια η πόλη σιωπούσε, ενώ θα έπρεπε να τιμά την γιορτή του βιβλίου.
Άριστος συντονισμός
Για πολλά χρόνια γίνονται συζητήσεις για τον χαρακτήρα της έκθεσης, αν έχει έναν διεθνή αντίκτυπο ή όχι. Και όμως οι ξένοι συγγραφείς που την επισκέπτονται όλα αυτά τα χρόνια έχουν να πουν μόνο το καλύτερα. Ποιος θα ξεχάσει τον μεγάλο αμερικανό ιστορικό Howard Zinn, τον Jaume Cambre,τον Jonathan Coe και τόσους άλλους που είχαμε την τύχη να συναντήσουμε τόσα χρόνια; Το θέμα όμως είναι πολύπλευρο και αφορά τόσο το χώρο του βιβλίου όσο και τις αρμόδιες αρχές της πόλης που φιλοξενεί τη μεγάλη γιορτή.
Η έκθεση πρέπει να συνδεθεί με την πόλη και με άλλους τρόπους εκτός από τα περίπτερα της ΔΕΘ. Η Θεσσαλονίκη με το πλούσιο πολυπολιτισμικό παρελθόν της, με το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο στην χώρα, με το σημαντικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου και τον νεανικό της χαρακτήρα μπορεί να μεταμορφωθεί και να αναδειχθεί σ’ ένα κομβικό πολιτιστικό τόπο, από το οποίο θα βγαίνουν κερδισμένοι τόσο οι διοργανωτές όσο και οι κάτοικοι.
Ορμώμενοι ωστόσο από τον τίτλο της έκθεσης-αφιέρωμα στον Γιάννη Μπεχράκη οφείλουμε να τονίσουμε τους «δρόμους ελπίδας» που δημιούργησε η 16η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου. Η διοργάνωση και ειδικά η χρήση των νέων τεχνολογιών καθιστούσαν το κοινό εκτός έκθεσης ενήμερο για κάθε γεγονός και ομιλία. Οι παρέες φτιάχνουν ιστορίες θα λέγαμε καθώς μέσω της χρήσης του #ThessBookFair2019 ήμασταν συντονισμένοι όλοι στο σημαντικό πολιτιστικό γεγονός.
Εθελοντές βοήθησαν στον άριστο συντονισμό 500 και πλέον εκδηλώσεων χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα στο χρονικό όριο των ομιλιών. Οι παιδικές φωνές & τα γέλια που δεν έπαψαν να ακούγονται όλες τις ημέρες, ο κόσμος που επισκέφτηκε τις εκδηλώσεις και τα περίπτερα των εκδοτών, μίλησε μαζί τους, ξεφύλλισε βιβλία, είτε αγόρασε είτε όχι, οι συζητήσεις και οι συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν με φίλους, όλα αυτά είναι εικόνες αισιοδοξίας που κρατάμε και ευχόμαστε του χρόνου να πάνε όλα ακόμα καλύτερα!
Τζωρτζίνα Κουτρουδίτσου
Δευτέρα 20 Μαΐου 2019
"Lella" - Τιμώντας τις αγίες των σούφι της Τυνησίας
Η Τυνήσια μαέστρο Amina Srarfi και το μουσικό σύνολο El'Azifat άνοιξαν το 37ο Φεστιβάλ Medina στην Τύνιδα με το "Lella".
Περισσότερες από 20 μουσικοί, τραγουδίστριες και χορεύτριες συμμετείχαν στο πρώτο εξολοκλήρου γυναικείο πρόγραμμα Sufi στον αραβικό κόσμο, το οποίο τιμά τις (σούφι)αγίες της Τυνησίας από βορρά προς νότο.
Η "Lella" (Κυρά μου") σκηνοθετήθηκε από τον Hafedh Khalifa και χορογραφήθηκε από την Khira Oubeidallah. Η Srarfi ενορχήστρωσε και επέβλεψε τη μουσική . Οι ερμηνευτές, συμπεριλαμβανομένης της 70χρονης τραγουδίστριας ύμνων Mamiya Karoui, επελέγησαν από την Τύνιδα, την Τζέρμπα, το Bizerte και το Sousse.
"Η« Lella »ήταν μια παράσταση γυναικών για γυναίκες, δηλαδή από τις σημερινές γυναίκες της Τυνησίας στις Τυνήσιες σούφι αγίες του χθες », δήλωσε η Srarfi . "Είναι ένας εορτασμός των αρετών της Lella Saida Manoubia, της Lella Arbia, της Oum Ezzine al-Jamalia και άλλων αγαπημένων αγίων Sufi των οποίων η κληρονομιά διατηρήθηκε στη λαϊκή ποιητική παράδοση στην Τυνησία".
Η Srarfi δήλωσε ότι η ιδέα της παράστασης της ήρθε όταν «βρήκα στα αρχεία του αείμνηστου πατέρα μου μια προσευχή στο εγκώμιο του Προφήτη Μωάμεθ που περιελάμβανε 43 ονόματα του Προφήτη και που μελοποιήθηκε από τον μακαρίτη σύζυγό μου, Φαϊσάλ Καρούι (σαξοφωνίστας).
"Αμέσως μου ήρθε η ιδέα να απαγγείλει το κομμάτι του εγκωμίου μια γυναικεία χορωδία συνοδευόμενη από μια γυναικεία ορχήστρα. Τώρα, η παράσταση «Lella» εγκωμιάζει τις σούφι αγιες της Τυνησίας από βορρά προς νότο », είπε.
Η Lella Saida Manoubia είναι ίσως η πιο διάσημη σουφί αγία στην Τυνησία. Πέθανε πριν από επτά αιώνες, αλλά η γενναιοδωρία και η δύναμή της εξακολουθούν να τιμώνται στα λαϊκά τραγούδια. Αγιοποιήθηκε μετά το θάνατό της και χτίστηκε ένα μαυσωλείο γύρω από τον τάφο της στη βόρεια Τύνιδα.
Μεταξύ των χορευτικών και των σκηνών, η ηθοποιός Leila Chebbi διαβάζει εξαιρετικά στυλιζαρισμένα κείμενα που αναφέρουν την ιστορία και τις θρύλους της Saida Manoubia και άλλων αγίων γυναικών .
Η Τυνήσια τραγουδίστρια Nabiha Karaouli παρουσίασε μια πρωτότυπη εκτέλεση του "Hadhrat al-Shdala", ενός ύμνου αφιερωμένου στην αγία Sidi Abdelkader al-Shadly που συνήθως εκτελείται από άνδρες τραγουδιστές.
Η παράσταση της Karaouli απέχει πολύ από το τυπικό ανδρικό στυλ στους ύμνους στους αγίους. Χρωμάτισε την παράδοσή με ένα βαθύ θηλυκό πνεύμα, το οποίο χαιρετίστηκε από συνεχές χειροκρότημα και επευφημίες διαρκείας των γυναικών στο ακροατήριο.
Η "Lella" περιελάμβανε ένα καταπληκτικό μείγμα μουσικής σουφί και μια ποικιλία άλλων τυνησιακών εορταστικών στυλ, όπως η λαϊκή μουσική πίπιζας, το αφρικανικό σταμπάλι και το ανδαλουσιανό Malouf. Υπήρχαν εκτελέσεις της χορωδίας El'Azifat καθώς και ατομικές εκτελέσεις τραγουδιών από τις Chahnaz Dhaoui, Nisreen al-Frei και Soumaya Mersni.
Η Srarfi δήλωσε ότι ελπίζει ότι η "Lella" θα γίνει ο πυρήνας για πιο φιλόδοξα και πιο ολοκληρωμένα έργα που γιορτάζουν τους σούφι αγίους της Τυνησίας, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών, από γυναίκες καλλιτέχνες που θα συμβάλλουν στη διατήρηση της κληρονομιάς της Τυνησίας.
Belongings - Περιουσία
A bottle of ale
My only belongings left
Fortunate I am
Μπουκάλι μπύρα
Ό,τι μου απέμεινε
Είμαι τυχερός
Η 971η επέτειος γενεθλίων του Omar Khayyam
Ο κόσμος γιόρτασε το Σάββατο τα 971α γενέθλια του Omar Khayyam. Αυτός ο πολυμαθής είναι κυρίως γνωστός για τα ποιήματά του, τα οποία μεταφράστηκαν στην αγγλική γλώσσα από τον Edward Fitzgerald, αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πεδίο που διακρίθηκε. Παρακολουθήστε για περισσότερα.
Κυριακή 19 Μαΐου 2019
Honeymoon - Μήνας του μέλιτος
He finds delicious
the burned meal she has just served
Still on honeymoon
Βρίσκει νόστιμο
το καμένο της φαΐ
Μήνας μέλιτος
Τι καλύτερο !
Τι καλύτερο !
Νύφη ντροπαλή φορά
ρούχα για γιορτή
Karai Senryu
Γενοκτονία
https://www.fosonline.gr/plus/politismos/article/51995/aimatini-mpala-o-kosmos-gia-ti-genoktonia-ton-pontion
Αιμάτινη μπάλα ο κόσμος
Θυμήσου τον ουρανό,
υπό την σκέπη του γεννήθηκες,
να ξέρεις, κάθε αστέρι έχει τη δική του ιστορία.
Θυμήσου τη σελήνη, ποια είναι, γνώρισέ τη.
Θυμήσου τη γέννηση του ήλιου την αυγή,
η πιο δυνατή στιγμή της ημέρας.
Θυμήσου το ηλιοβασίλεμα
και το πέρασμα στη νύχτα.
Θυμήσου τη γέννησή σου, τον αγώνα της μητέρας σου να σου δώσει μορφή κι ανάσα. Είσαι η απόδειξη της ύπαρξής της, της μητέρας της και της δικής της.
Θυμήσου τον πατέρα σου.
Και αυτός είναι κομμάτι της ζωή σου.
Θυμήσου ότι είσαι το δέρμα και το χρώμα της γης:
κόκκινη γη, μαύρη γη, κίτρινη γη, άσπρη γη
καφέ γη, όλοι εμείς είμαστε γη.
Θυμήσου τα φυτά, τα δέντρα, τα ζώα
έχουν κι αυτά τη δική τους φυλή, τη δική τους οικογένεια, τη δική τους ιστορία.
Μίλησέ τους, άκουσέ τα. Είναι ζωντανά ποιήματα.
Θυμήσου τον άνεμο. Θυμήσου τη φωνή του. Γνωρίζει την αρχή του σύμπαντος.
Θυμήσου ότι εσύ είσαι όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι άνθρωποι είσαι εσύ.
υπό την σκέπη του γεννήθηκες,
να ξέρεις, κάθε αστέρι έχει τη δική του ιστορία.
Θυμήσου τη σελήνη, ποια είναι, γνώρισέ τη.
Θυμήσου τη γέννηση του ήλιου την αυγή,
η πιο δυνατή στιγμή της ημέρας.
Θυμήσου το ηλιοβασίλεμα
και το πέρασμα στη νύχτα.
Θυμήσου τη γέννησή σου, τον αγώνα της μητέρας σου να σου δώσει μορφή κι ανάσα. Είσαι η απόδειξη της ύπαρξής της, της μητέρας της και της δικής της.
Θυμήσου τον πατέρα σου.
Και αυτός είναι κομμάτι της ζωή σου.
Θυμήσου ότι είσαι το δέρμα και το χρώμα της γης:
κόκκινη γη, μαύρη γη, κίτρινη γη, άσπρη γη
καφέ γη, όλοι εμείς είμαστε γη.
Θυμήσου τα φυτά, τα δέντρα, τα ζώα
έχουν κι αυτά τη δική τους φυλή, τη δική τους οικογένεια, τη δική τους ιστορία.
Μίλησέ τους, άκουσέ τα. Είναι ζωντανά ποιήματα.
Θυμήσου τον άνεμο. Θυμήσου τη φωνή του. Γνωρίζει την αρχή του σύμπαντος.
Θυμήσου ότι εσύ είσαι όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι άνθρωποι είσαι εσύ.
Το παραπάνω ποίημα σε μετάφραση της Στέλλας Χατζημαρή είναι γραμμένο από την Ινδιάνα ποιήτρια Joy Harjo.
Αφιερωμένο την σημερινή μέρα που η μνήμη βουτάει σε πολύ σκοτεινά νερά για να θυμηθεί τη γενοκτονία των Ποντίων, σε κάθε άνθρωπο, έθνος και φυλή που υπέστη, ή που εκτέλεσε αυτό το τρομαχτικό έγκλημα. Που καμιά λέξη δεν το χωράει –εξίσου αποτρόπαιο να ονομάζεται η θηριωδία «εθνοκάθαρση».
Από το Ιράκ ως τη Νέα Ζηλανδία, από τη Ρουάντα ως τα ναζιστικά στρατόπεδα, από την Κεντρική Αφρική ως την Λατινική Αμερική, από την Αυστραλία ως την Γιουγκοσλαβία, η Ιστορία των Ποντίων, των Κούρδων, των Αρμενίων, των Αφρικανών, των Εβραίων, των Αβορίγινων, των Πυγμαίων, των Ίνκας, των Αζτέκων, των Ινδιάνων και τόσων άλλων, γράφτηκε με αίμα.
Η Ιστορία του Ανθρώπου είναι γραμμένη με αίμα. Με δική του ευθύνη.
Κατακόκκινη μάζα, αιμάτινη μπάλα ο κόσμος, καρφώνεται στα σπλάχνα του Θεού και Τον κάνει να ουρλιάζει από τον πόνο. Αλλά οι άνθρωποι δεν ακούμε, ούτε την σιωπή, ούτε το ουρλιαχτό του Θεού. Με τον πόνο του συνανθρώπου, με τον πόνο του διπλανού μας, προσπαθεί να μας μιλήσει ο Θεός, εδώ και αιώνες…
Κατακόκκινη μάζα, αιμάτινη μπάλα ο κόσμος, καρφώνεται στα σπλάχνα του Θεού και Τον κάνει να ουρλιάζει από τον πόνο. Αλλά οι άνθρωποι δεν ακούμε, ούτε την σιωπή, ούτε το ουρλιαχτό του Θεού. Με τον πόνο του συνανθρώπου, με τον πόνο του διπλανού μας, προσπαθεί να μας μιλήσει ο Θεός, εδώ και αιώνες…
Υ.Γ : Ο πίνακας είναι του Γάλλου ζωγράφου Κριστιάν Πουαρό και αποτυπώνει την σφαγή της Ναντσίνγκ. Η Σφαγή της Ναντσίνγκ, αφορά σε μαζικές δολοφονίες και βιασμούς που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο των έξι εβδομάδων μετά την ιαπωνική άλωση της πόλης της Ναντσίνγκ, την πρώην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Κίνας κατά τη διάρκεια του δεύτερου Σινοιαπωνικού πόλεμου (1937). Κατά την περίοδο αυτή εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι πολίτες και αφοπλισμένοι στρατιώτες δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν –καθώς θάφτηκαν ζωντανοί- και 20.000-80.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά βιάστηκαν από στρατιώτες του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού.
Σάββατο 18 Μαΐου 2019
Απ' το σκοτάδι
Απ' το σκοτάδι
σε σκιώδη ατραπό
θα βρω το δρόμο
Αμυδρά ας φωτίσει
Την κορφή η σελήνη
Η κόρη του Masamune [Izumi] Shikibu
Ο πίνακας από https://jerrypalen.com/works/689938/elk-mountain-moon
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)