Μια φούχτα βίδες

para-cosmos

Μια φούχτα βίδες που άφησε πάνω στο τραπέζι
Δίχως φωνή, δίχως μιλιά
Και τα πουκάμισά του που έσταζαν τον ιδρώτα
Και οι σπίθες που πετάγονταν, φωτοβολίδες της ανάγκης και το δικό μας φωτοστέφανο
Και χώνονταν στο στήθος, στους ώμους, στα μαλλιά του
Κι έσβηναν μες το σώμα του,  λιωμένο μέταλλο , που χρόνια  ψηλαφούσα
Και τα τίμια χέρια του με τα χοντρά δάχτυλα -το μεροκάματο
που άφησαν μια φούχτα βίδες πάνω στο τραπέζι
Δίχως φωνή, διχως μιλιά
Μικρό παιδί, μικρό παιδί...

Οι βίδες που άφησες πάνω στο τραπέζι του εξαρθρωμένου κόσμου μας
αρκούν,
όταν θα λιώνουν τ'άστρα κι οι Θύρες θ'ανοίξουν αλλού,
για να περάσουν οι φτωχοί, οι ριμαγμένοι άνθρωποι, που  μανάδες φτωχές τους γέννησαν και διψούσαν γι'αγάπη
κι αθώοι βουτήχτηκαν στο καμίνι του απάνθρωπου κόσμου μας.

Μικρό παιδί, μικρό παιδί κι αγάπη μου
Πάντα σου έλεγα να μην φοβάσαι...