Κι εκείνο το θαυμάσιο κορίτσι, μακάρι να ήξερα το όνομά του! Ξαφνικά ένας άνθρωπος, ένας ζωντανός άνθρωπος, έσπασε τον θαμπό γυάλινο κώδωνα της νέκρας και μου άπλωσε το χέρι, ένα χέρι καλό, ωραίο, ζεστό! Ξαφνικά υπήρχαν πάλι πράγματα που κάπως μ' ενδιέφεραν, που θα μπορούσα να σκέπτομαι με χαρά, με φροντίδα, με αδημονία. Ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και η ζωή ήρθε μέσα, σ' εμένα! Ίσως να μπορούσα να ζήσω και πάλι, μπορεί να ξαναγινόμουν άνθρωπος. Η ψυχή μου, που είχε αποκοιμηθεί στο κρύο και σχεδόν είχε παγώσει, ανάσανε ξανά, άρχισε να χτυπά νυσταγμένη τις μικρές αδύναμες φτερούγες της.....Ένα κορίτσι με πρόσταξε να φάω, να πιω, να κοιμηθώ, μου πρόσφερε φιλικότητα, με κορόιδεψε, με αποκάλεσε κουτό αγόρι. Κι αυτή η θαυμάσια φίλη μου μίλησε ακόμα και για τους αγίους και μου έδειξε ότι ακόμα και στις πιο ιδιόρρυθμες υπερβολές μου δεν ήμουν μόνος και ακατανόητος, μια αρρωστημένη εξαίρεση, ότι έχω αδελφούς, ότι κάποιοι με καταλαβαίνουν. Άραγε θα την ξανάβλεπα; Ναι, σίγουρα, ήταν αξιόπιστη. "Ο λόγος είναι λόγος".
Έρμαν Έσσε, Ο Λύκος της Στέπας, εκδ. Μίνωας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου