Σε μια πλατεία συνάντησα δύο τραγουδιστές. Ο ένας ήταν λυπημένος και ο άλλους χαρούμενος. Πλησίασα τον πρώτο και τον ρώτησα γιατί είναι λυπημένος. Μου απάντησε: "Τραγουδώ μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια αλλά πολλές φορές αισθάνομαι πως κανείς τους δεν με ακούει πραγματικά. Κανείς δε δίνει σημασία στη ψυχή που παράγει τη φωνή. Επιπλέον δε με χορταίνει το μέγεθος του ακροατηρίου μου και ψάχνω συνεχώς όλο και περισσότερους ακροατές αλλά δεν ευχαριστιέμαι ποτέ". Αφού τελείωσε στράφηκα στον άλλο και το ρώτησα γιατί είναι χαρούμενος. Μου είπε: "Τραγουδώ για εκείνη μόνο μα δε με νοιάζει καν αν με ακούει. Γιατί όποτε της τραγουδάω η ψυχή μου ευφραίνεται και νομίζω πως με ακούει κι αυτή κι ο κόσμος όλος έστω κι αν τραγουδώ μόνος μου εντελώς". Πολλά θα μπορούσα να ανταπαντήσω και στον έναν και στον άλλον τραγουδιστή, μα προτίμησα τη σιωπή. Είναι περίεργοι άνθρωποι αυτοί οι τραγουδιστές και δεν είναι έξυπνο να μπλέκεις σε τέτοιες συζητήσεις μαζί τους. Άλλωστε έπρεπε να ξεκουράσω τη φωνή μου για να ξεκινήσω κι εγώ το δικό μου τραγούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου