Φεύγαμε γι αλλού,
κι όμως πάντα επιστρέφαμε,
καβάλα στη πλάτη του μεγάλου κόκκινου χαρταετού.
Πετούσα ψηλά κρατώντας το χέρι στα σύννεφα,
περιμένοντας κάποιον να κόψει το σκοινί
που με κρατούσε δεμένο στη φθορά
και με πήγαινε όπου ήθελε.
Να φύγω ήθελα,
να φύγω λεύτερος.
Είχα κάνει τους αγώνες μου,
όμως σχεδόν πάντα υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια,
που δεν είχα υπολογίσει.
Κι έτσι πάντα πίσω γύριζα…
Δεν το έβαζα κάτω όμως!
Είχα ακούσει για υπομονή,
και ήθελα να φύγω…
Ω πόσο ήθελα να φύγω!
Κι έτσι ακόμα προσπαθώ,
αιώνες μου φαίνεται τώρα,
να ξεφύγω,
να συναντήσω την ησυχία,
που λένε ελευθερία.
Λακωνικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου