Ποιήματα που χαρίζουν χαρά

http://www.koreatimes.co.kr/www/opinion/2019/06/162_270205.html

Από την Kim Sun-ae


"Η δουλειά μου να αγαπώ τον κόσμο." 

Το "Messenger"(Αγγελιοφόρος), ένα ποίημα της Αμερικανίδας ποιήτριας Mary Oliver (1935-2019), αρχίζει έτσι. Όπως και αυτά τα λόγια, η Oliver τραγουδά με πάθος για την αγάπη για τον κόσμο. Συγκεκριμένα, μεταδίδει ένα μήνυμα αγάπης για τον φυσικό κόσμο μέσω της ποίησής της. Οι αναγνώστες της μπορούν να αισθανθούν τον θαυμασμό που αισθάνοταν η ποιήτρια στη φύση. 

Στο "Messenger", κοιτάζοντας τα ηλιοτρόπια, τα βοσκοτόπια και ένα κολίμπρι, η Oliver λέει ότι το έργο της είναι "ως επί το πλείστον να στέκεται ακίνητη και να μαθαίνει να εκπλήσσεται" και "να χαίρεται". Ήξερε ότι όλες οι συνθήκες για τη χαρά ήταν εκεί.


Τα ποιήματα της Oliver είναι γεμάτα με τα πουλιά, τα λουλούδια και τα δέντρα που συνάντησε περπατώντας  στο δάσος. Στο «Όταν είμαι ανάμεσα στα δέντρα», η ποιήτρια αισθάνεται την ευχαρίστηση των δέντρων που είναι ζωντανά όταν βρίσκεται καθημερινά στο δάσος. Βλέπει τη ροή του φωτός από τα κλαδιά των δέντρων. Τα δέντρα λένε στην ποιήτρια:

"Κι εσύ ήρθες / 
στον κόσμο για να κάνεις αυτό, να χαλαρώσεις , να γεμίσεις / 
με φως και να λάμψεις". 

Πότε νιώθεις ότι λάμπεις; Πότε είσαι άνετος με τον εαυτό σου; Πότε είσαι χαρούμενος;


Όταν μερικές φορές διαβάζω τα ποιήματα της Oliver δυνατά,παίρνω μια δόση από τη χαρά που πηγάζει από αυτά. Στο "The Pinewoods"(Τα Πεύκα),η ποιήτρια λέει ότι μια φορά, στο δάσος, ένα ελάφι την πλησίασε  και άγγιξε τα χέρια της. Έκτοτε, η ποιήτρια  «επαινείται», χωρισμένη από την παλιά της ζωή. Λέει ότι θα "καθυστερεί στην ευτυχία του θαύματος", περπατώντας στα χωράφια κάθε πρωί. Έτσι, η Oliver μιλά για συναντήσεις με τη φύση, τις μυστηριώδεις στιγμές που άλλαξαν τη ζωή της.

Η Oliver ρωτά επίσης τι σημαίνει να συζείς , μέσα από μια ιστορία για τα πουλιά που είδε στην ακτή. Στο ποίημα "Στη Θύελλα", η ποιήτρια βλέπει μερικές πάπιες στην παραλία σε μια κρύα, θυελλώδη μέρα. Στη συνέχεια, κάποιες λευκοσκαλίδρες, μικρότερες από τις πάπιες, πετούν προς αυτές. Οι πάπιες αφήνουν τις λευκοσκαλίδρες να αποφύγουν τον ισχυρό άνεμο κάτω από τις ουρές τους. Είναι όμορφο ότι τα ζωντανά όντα ζουν μαζί με τα μικρότερα  όντα, βοηθώντας τα να ζήσουν. 

Αυτές τις μέρες περπατώ στο δάσος κοντά στο σπίτι μου κάθε πρωί και ακούω τους ήχους του κούκου στο δάσος. Ανάμεσα στα βαθιά πράσινα φύλλα, τα λευκά μπουμπούκια με κάνουν να αναρωτιέμαι πως θα μοιάζουν όταν ανθίσουν· το μαλακό χώμα που καλύπτεται από πεσμένα φύλλα· τα κόκκινα κεράσια που λάμπουν στο  φως του ήλιου.

Πιθανώς και η Oliver ανακάλυπτε την ομορφιά ξανά και ξανά, περπατώντας στο δάσος κοντά στο σπίτι της. Με όλη την ομορφιά, τα δάση μας κάνουν να χαμογελάμε ξανά. Εκεί αισθάνομαι άνετα όπως είμαι. Από το δέντρο αυτό, ένα λουλούδι  πλήρως ανθισμένο πέφτει, επιστρέφει στο έδαφος και γεννιέται ξανά. 

Κατά τη διάρκεια των περιπάτων, μερικές φορές συνειδητοποιώ την κατεύθυνση την οποία πρέπει να ακολουθήσω στη ζωή μου. Σε τι είδους ζωή θα μπορέσουμε να νιώσουμε αληθινή,  διαρκή ευτυχία; Το ποίημα της Oliver "Η Καλοκαιρινή Μέρα" τελειώνει ως εξής:

 "Πες μου, τι σκοπεύεις να κάνεις / 
με την μοναδική άγρια ​​και πολύτιμη ζωή σου;" 

Η Kim Sun-ae (blog.naver.com/dancinglf) είναι συγγραφέας και μεταφράστρια.