Κοιτώ σιωπηλός
σαν αστέρια που πλέουν
τις λαμπυρίδες
Κάνοντας τη τρέλα ποίηση
Εγκαταλειμμένοι στοχασμοί από τις ξεχασμένες κυψέλες
όλων των αιώνων,
πλημμυρίζοντας τον αιθέρα, βομβίζουν γύρω στην
καρδιά μου
και γυρεύουν τη φωνή μου.
Ρ. Ταγκόρ, Λαμπυρίδες, εκδ. Ίκαρος
Θάμπωσαν τα μάρμαρα...
Τα φαντάσματα,
που κάποτε με καλωσόρισαν,
δεν εμφανίζονται πια
Αδειάζω ένα μπουκάλι καπνό
σε κρυστάλλινο ποτήρι
Μάταια...
η φωτιά έχει πια σβήσει
Καθώς χάνεται το φως
στου σκοταδιού τα χέρια
ένα πένθιμο τραγούδι τραγουδώ
για τις ζωές που σκότωσα
ώστε να ζήσω τη ζωή μου
Ένα σάβανο φωτεινό με σκέπασε ολόκληρο
δεν περιορίζει, μα διευρύνει την όρασή μου
Για όσους εθελοτυφλούν και κρύβονται στην άμμο
ο Λόγος και το Χάος μοιάζουν σαν δύο άκρα
Μόλις ανάβει το κερί
πύλες κρυφές ανοίγουν
Μην ελπίζεις, μη θυμάσαι
το χθες άλλωστε και το αύριο
παύουν να υπάρχουν
σαν η φλόγα αρχίζει το χορό της