Ο Μινώταυρος

 

Τον είδα μόλις έστριψα και στην τελευταία από τις αμέτρητες γωνίες που πέρασα, ακολουθώντας την λεπτή μάλλινη κόκκινη γραμμή που με οδηγούσε. Καθόταν σε ένα θρόνο φτιαγμένο από οστά, οστά ανθρώπων και ονείρων, πράξεων, αναμνήσεων και μελλοντικών επιτυχιών που δε έρχονταν ποτέ. Η μορφή του, γιγαντόσωμη και τρομακτική, γύρισε προς σε μένα μόλις με αντιλήφθηκε. Μου έγνεψε να πλησιάσω. Δίστασα είναι η αλήθεια. Δεν ήξερα αν μπορούσα να εμπιστευτώ τα κατακόκκινα μάτια που με κοιτούσαν. Σηκώθηκε όρθιος. Πρέπει να είχε περίπου δυόμιση μέτρα ύψος και ήταν πιο σωματώδης από αρκούδα γκρίζλι. Ένας χαλκάς ήταν περασμένος στα τεράστια ρουθούνια του που ξεφυσούσαν δυνατά τον αέρα που ερχόταν από τα πνευμόνια του. Έκανε ένα βήμα μπροστά και το λιγοστό φως που έμπαινε στο χώρο αποκάλυψε δυο πανίσχυρα κέρατα που φύτρωναν στο κεφάλι του. Οι οπλές στα πόδια του έκαναν έναν βρόντο που έμοιαζε με μικρό μπουμπουνητό. Ενστικτωδώς έκανα ένα βήμα πίσω. "Ωραία η γειτονιά σου, αλλά έχει πρόβλημα στη ρυμοτομία" αστειεύτηκα, όπως κάνω πάντα όταν βρίσκομαι σε κατάσταση άγχους ή φόβου. Σίγουρα είχε καταλάβει τη νευρικότητα, το λέω όσο πιο ήπια μπορώ, που μου προξενούσε. Έσκυψε και έπιασε τη κόκκινο μαλλί που οδηγούσε στο θρόνο του. "Αν το κόψω και σε διώξω θα έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις κάθε σπιθαμή της ρυμοτομίας της γειτονιάς μου μέχρι να πεθάνεις" είπε και γέλασε δυνατά. Δεν κατάλαβα αν γέλασε για να δείξει πως αυτό που είπε ήταν αστείο ή αν το γέλιο του ήταν το γέλιο μανιακού δολοφόνου πριν στείλει το θύμα του στον άλλο κόσμο. Συγκέντρωσα όσο αυτοέλεγχο είχα ακόμα και είπα με σχετικά σταθερή φωνή: "Γιατί μπήκες στον κόπο να με καλέσεις εδώ;". Ο Μινώταυρος ξεφύσηξε δυνατά και μισόκλεισε τα μάτια του κάνοντας με να ξεροκαταπιώ και να καταραστώ για άλλη μια φορά τη μεγάλη μου γλώσσα. Μου γύρισε τη πλάτη και με βαριά βήματα κατευθύνθηκε προς ένα σωρό με διάφορα αντικείμενα: σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, βραχιόλια, περιλαίμια κι ένα σωρό κοσμήματα και πολύτιμοι λίθοι ήταν στοιβαγμένα σαν να είναι σκουπίδια. Αμέσως κατάλαβα την αύρα του ονείρου να τα περιβάλλει. "Μπορείς και παίρνεις κομμάτια από τα όνειρα των ανθρώπων; Νόμιζα πως μόνο εμείς οι ονειροδρόμοι το κάνουμε αυτό. Εμείς που μπορούμε και μπαίνουμε στα όνειρα, ζούμε και τρεφόμαστε από αυτά" του είπα χωρίς να κρύβω την έκπληξή μου. "Και από ποιον μάθατε αυτή την τέχνη νομίζεις; Ο λαβύρινθός μου εξυπηρετούσε δυο σκοπούς αρχικά, να κρατά τους ανθρώπους μακριά μου και σαν πρόσβαση στα όνειρά τους". "Και σαν παγίδα θανάτου" πρόσθεσα ξεχνώντας ποιον είχα απέναντί μου για μια στιγμή. "Αρκετά με τις κουβέντες. Πάρε αυτό εδώ" είπε απότομα ο Μινώταυρος και μου έδωσε ένα βραχιόλι που έδειχνε πραγματικά αρχαίο. "Θέλω να της το επιστρέψεις". "Και γιατί δεν το κάνεις μόνος σου; Αφού είσαι αυτός που πρώτος δίδαξε την τέχνη μας", τον ρώτησα με όσο πιο ήπιο τόνο μπορούσα για να μην τον εκνευρίσω κι άλλο. Κατάλαβα σε ποια ανήκε το κόσμημα και τι αντίκτυπο είχε η ανάμνησή της στο τέρας που στεκόταν μπροστά μου σε απόσταση μισού μέτρου. "Από τότε που με εγκατέλειψε, δεν ξαναμπήκα στον κόσμο των ονείρων. Σιγά σιγά ξέχασα την τέχνη. Άλλωστε δεν με ενδιέφερε να μπαίνω στα όνειρά της πια αφού βλέπει άλλον πια. Αυτή είναι η τελευταία ανάμνηση που έχω κρατήσει πια. Πήγαινέ την πίσω στα όνειρά της. Δε μου χρειάζεται πλέον". Η τελευταία πρότασή του ειπώθηκε με ακόμα πιο κτηνώδη φωνή. Ήξερα πως η ανάμνηση της Αριάδνης κρατούσε το κτήνος κάπως περιορισμένο. Και ήξερα τι σήμαινε η αποκοπή του από αυτήν. Έβαλα το βραχιόλι στην τσέπη μου και υποσχέθηκα ότι θα τακτοποιήσω το θέμα άμεσα. Έκανα να φύγω όταν ο Μινώταυρος μίλησε ξανά με φωνή πιο τρομακτική από ποτέ. "Δε φοβάσαι τι θα γίνει μόλις επιστρέψεις το βραχιόλι; Όταν θα είμαι χωρίς τα δεσμά της ανάμνησής της να με κρατάνε. Κι αν θυμηθώ πώς να μπαίνω στα όνειρα των ανθρώπων και να τους παρασύρω μέσα στον Λαβύρινθό μου;", κάγχασε. "Τότε θα αναγκαστούμε να σε κυνηγήσουμε σαν άγριο ζώο και να σε σκοτώσουμε. Ο χώρος των ονείρων είναι ιερός" του απάντησα όσο πιο αυστηρά μπορούσα και έφυγα ακολουθώντας την κόκκινη γραμμή. Η αλήθεια είναι πως δε φοβόμουν μια τέτοια εξέλιξη. Την έτρεμα...