Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε

https://xristianiki.gr/o-%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF-%CE%BF-%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BC-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BE/

Σε ένα Θεοτοκίο, το οποίο υπάρχει και στην εκκλησιαστική Υμνογραφία των ημερών, διότι έχει ξεχωριστή σπουδαιότητα για τα τεκταινόμενα, ακούμε τα ακόλουθα:



Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα νενέκρωται, η Εύα ηλευθέρωται, ο θάνατος τεθανάτωται, καί ημείς εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.



Σε απλούστερα λόγια, «είσαι υπερευλογημένη, Θεοτόκε Παρθένε, διότι μέσω αυτού που σαρκώθηκε μέσω εσού, ο Άδης έχει αιχμαλωτιστεί, ο Αδάμ έχει ξανακληθεί, η Εύα έχει ελευθερωθεί, ο θάνατος έχει θανατωθεί, και εμείς έχουμε ζωοποιηθεί…».



Ας τα δούμε ένα προς ένα: ο Άδης έχει αιχμαλωτιστεί, διότι ο θάνατος που ήρθε στα ανθρώπινα μέσω της αμετανοησίας και εντελούς απόρριψης του Θεού, θα νικηθεί από τον Χριστό, που, έχοντας προσλάβει την ανθρώπινη φύση, θα της προσδώσει επίσης το ιδίωμα της κατά χάριν αθανασίας.


Ο Αδάμ ξανακαλείται στην οδό της σωτηρίας μέσω του Ευαγγελίου του Χριστού. Όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, «ο Νόμος δια Μωϋσέως εδόθη, η Χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού». Έτσι, ο δρόμος προς τη σωτηρία προσλαμβάνει τώρα νέα, ανώτερα χαρακτηριστικά, που ανταποκρίνονται στις νέες δυνατότητες του ανθρώπου, που μπορεί να ζωοποιείται μέσω του αγίου Πνεύματος.





Στη συνέχεια, το Θεοτοκίον αναφέρεται στην Εύα που έχει ελευθερωθεί. Τι σημαίνει όμως αυτό; Παρά το ότι το άγιο Πνεύμα ποτέ δεν κάνει αρνητικές διακρίσεις, αναδεικνύοντας επίσης Προφήτιδες, όπως άλλωστε και δίκαιες γυναίκες, σε ολόκληρη την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης παρατηρείται ένας «κανόνας», σύμφωνα με την έκφραση κάποιων Πατέρων, που έχει επιβληθεί στις γυναίκες σε ό,τι αφορά τους θεσμούς, λόγω της μεγαλύτερης συμμετοχής της πρωτόπλαστης Εύας στο προπατορικό αμάρτημα. Η Νέα Εύα, όμως, η Παναγία Θεοτόκος Μαρία, κατόρθωσε να τα κάνει όλα διαφορετικά, διορθώνοντας το σφάλμα της προμήτορος. Για αυτό το λόγο, αξιώθηκε να φέρει στη ζωή τον ένσαρκο Υιό και Λόγο του Θεού, το Χριστό. Αυτός ήταν που αποκατέστησε την από αρχής υπάρχουσα ισοτιμία των φύλων ως πραγματική δυνατότητα και κατάσταση εντός της Εκκλησίας. Στην Εκκλησία, εξαρχής δίνεται ίση ψήφος σε όλες τις γυναίκες για εκλογή εφημερίων, Επισκόπων και στη λήψη αποφάσεων, ενώ οι όποιες διαφορές υπάρχουν στη συμμετοχή σε θεσμικά αξιώματα, όπως παρατηρεί σωστά η Ορθόδοξη μοναχή Βάσσα Λάρεν, δεν συνεπάγονται οντολογικό εμπόδιο, αλλά έχουν να κάνουν με συγκεκριμένους εκκλησιαστικούς θεσμούς, όπως αυτοί εμπεδώθηκαν μέσα στην εκκλησιαστική μας ιστορία.



Τέλος, το Θεοτοκίο αναφέρεται στην θανάτωση του θανάτου. Όπως έγραψε πολύ πετυχημένα ένας από τους σύγχρονους αγίους, ο Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή. Ο Χριστός δεν δημαγωγούσε ενάντια στις δυναστείες του Ηρώδη και του Αυγούστου-αυτή θα ήταν μια μικρή «αντάρτικη» δουλειά- αλλά έθετε τα θεμέλια σ’ένα πολύ μεγαλύτερο έργο. Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα».



Ο Χριστός έκανε το μεγάλο επαναστατικό έργο, αφήνοντας σε εμάς τα μικρότερα: κατέλυσε την τυραννία του θανάτου, μαζί με αυτή του διαβόλου, πάνω στο ανθρώπινο γένος. Κατέστησε την δικαιοσύνη ένα στόχο πολύ εφικτότερο, και ύψωσε ως μεγαλύτερο προς αυτή την αγάπη ή την φιλευσπλαχνία.

Αυτή η ένσαρκη φιλευσπλαχνία, η αυτοαγάπη, που υπερβαίνει τα μέτρα της δικαιοσύνης, είναι που θα αναστηθεί και σήμερα.



Καλή Ανάσταση!