Το παρακάτω είναι μεταφρασμένο το ποίημα με το οποίο συμμετείχα στη συλλογή United We Stand: Poets Against Terror (Poetry of Witness Book 7)
Περπατούσα σε μια γειτονιά
Πού ήμουν ακριβώς;
Ήμουν στη Βαγδάτη,τη Δαμασκό,το Λονδίνο ή το Παρίσι;
Ήμουν στη Δύση;Ήμουν στην Ανατολή;
Δε θυμάμαι,αλήθεια δε θυμάμαι!
Αλλά θυμάμαι τα λουλούδια
Ω!Τα λουλούδια:χιλιάδες ήταν!
"Πώς μεγάλωσαν;" ρώτησα έναν περαστικό
"Ποιος περιποιείται αυτά τα λουλούδια,μπορείς να μου πεις;"
"Έχουν για λίπασμα το αίμα των αθώων",είπε
"ποτισμένα είναι με τα δάκρυα των μανάδων τους,των πατεράδων,
των αδερφών,των συζύγων και των φίλων τους".
Έκοψα ένα λουλούδι και το σήκωσα
Τότε άκουσα...το άκουσα να τραγουδά το πιο
όμορφο και λυπημένο τραγούδι που άκουσα ποτέ:
Ένας ύμνος,ήταν,στη ζωή,ένας ύμνος στην ελευθερία
μια ελεγεία για ψυχές που βίαια αποσπάστηκαν από τα σώματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου