Αμνησία

agiazoni


Γκανᾶς Μιχάλης

Ἡ κάθε μέρα σὰν τὴ γομολάστιχα

σβήνει τὴν προηγούμενη καὶ πάει. 

Ἄλλοτε σβήνει τὴν ἑπόμενη,

καμιὰ φορὰ ὁλόκληρη βδομάδα.



Βροχὲς θυμᾶμαι καὶ πουλιὰ

καὶ ἱστορίες ποὺ δὲν ἔζησα ποτέ μου.



Τὶς νύχτες γράφεται τὸ μέλλον μου,

τὰ φοβερὰ καθέκαστα τῆς ἑπομένης,

καὶ πρέπει νὰ ξυπνάω στὶς ἑφτά, 

μὲ τὴν ψυχὴ στὰ δόντια νὰ γυρίζω,

γιὰ νὰ προλάβω τὶς παραγγελίες.



Χιόνια θυμᾶμαι καὶ βουνὰ

καὶ ἐξορίες ποὺ δὲν ἔζησα ποτέ μου.



Λησμόνησα τοὺς ἴδιους τοὺς γονεῖς μου, 

πῶς ἤτανε καὶ ποιοὶ καὶ πόσοι.

Κοιτάζω γράμματα, φωτογραφίες,

δὲν ξεχωρίζω ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους.

Γριὲς καὶ γέροι καὶ παιδιά,

μεσήλικες θλιμμένοι.



Μάτια θυμᾶμαι καὶ φωνές,

πρόσωπα ποὺ δὲ γνώρισα ποτέ μου.