The wanderer

 

The night I said "stay away" the candle on the table went out.

You looked at me and sighed as a breeze blew your hair

I struggled not to run behind you and beg you to come back.

As you walked away, I slipped into the dark

I took the path that led into the woods,

where I' m still wandering thousands nights and days

Αποχαιρετισμός

 

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη βραδιά,

εκείνο το τελευταίο ποτό.

Στο τραπέζι το ρεσώ αναμμένο 

δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα ρομαντισμού.

Μα ήταν εντελώς κενή.

Τα λόγια μου σου φάνηκαν σκληρά

άλλαζαν τους κανόνες τους μέχρι τότε.

Μιλήσαμε κάμποσες ώρες μα δε μπορούσε 

να αλλάξει κάτι. 

Ίσως έπρεπε να τα είχα πει αυτά χρόνια πριν.

θα άλλαζαν πολλά για μένα.

Ας είναι. Αυτά που έγιναν, έγιναν, τώρα

δεν αλλάζουν. Ίσως να μην τα άλλαζα ακόμα κι αν 

μπορούσα. Ξέρεις, πιθανότατα να μη θυμάσαι τίποτα

από αυτά που τώρα γράφω, μα φοβόμουν

πως τη μέρα που θα σε έβλεπα να φεύγεις για τα καλά

θα σταματούσαν να ανασαίνω. Πόσο μάλλον αν σου ζητούσα

εγώ να απομακρυνθείς.

Και, είναι κάπως αστείο αυτό, πραγματικά σταμάτησα

εκείνο το βράδυ για λίγο να αναπνέω καθώς έφευγες. Ούρλιαζαν

φωνές χιλιάδες μέσα μου, μια λεγεώνα ίσως, να τρέξω

πίσω σου και να σε σταματήσω.

Τα πόδια μου έμειναν καρφωμένα στο έδαφος. Πάντα σε αυτά

στηριζόμουν, ακόμα το κάνω.

Νόμιζα πως ο θάνατος σε λίγο θα με έπιανε με το παγωμένο 

χέρι του, μα όχι! Αντί αυτού μια ζεστή ανακούφιση 

πλημμύρισε τη καρδιά μου.

Καθώς έπαιρνα το δρόμο μου χώθηκα σε ένα δρομάκι

σκοτεινό, όμως ο δρόμος μου πλέον είχε δικό του φως.

The Void King

 

https://socialecologies.wordpress.com/2022/11/03/nyarlathotep/

Dressed in darkness

he walks through space

devouring the light of the stars.

Chaos spreads with every step he takes

as his acolytes scream in madness.

Hollow eyes, hands of death

he burns life to ashes

and buries hope under earth

Kiss his robe of colorless void,

bow to the ruler of Sheol,

beg the lord of emptiness.

O νυχτερινός ουρανός

Κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό

μα το μυαλό μου 

πέρα από το βλέμμα ταξιδεύει.

Δε μένει στα φωτεινά αστέρια

που σαν στολίδια 

το στερέωμα ομορφαίνουν.

Φτάνει πέρα, στο παγωμένο κενό

στο απόλυτο σκοτάδι

και στο άγνωστο που κρύβεται εκεί.

Εσύ βλέπεις ουράνια σώματα

που με τα χρώματα και τη λάμψη τους

εντυπωσιάζουν το μάτι

μα εγώ νιώθω το νεκρικό ψύχος

και την αδιατάρακτη σιωπή

που ποιος ξέρει τι μυστήρια κρύβουν.

Οι ελαφρές ακτίνες τους που φτάνουν 

τη νύχτα στη γη σου δίνουν

μια αίσθηση ζεστασιάς

μα η αδιόρατη απειλή που στα 

πέρατα του σύμπαντος παραμονεύει 

με κάνει κι ανατριχιάζω.

Χαίρεσαι βλέποντας τους κομήτες 

τη πορεία τους να χαράζουν

ενώ εγώ τρομοκρατούμαι στη σκέψη

των μοχθηρών οφθαλμών που από 

μέρη εφιαλτικά μας παρατηρούν.

Necromantic

I am the raven Noa sent

to find a land but didn't came back.

Upon the graves I stand

singing my songs to the dead.

Forbidden words wake them up

unbind their lips, release their tongues.

My book is written in blood,

its verses are bleak and they're black.

What they whisper I write it down

their curses and their pleadings,

what they know, what they see

when their eyes are closed with

coins upon them.

The cold graves are my bed,

in the silent cemeteries I dwell,

I am the Lilith's spawn

dressed in the cloak of the night.

To Kill a Mockingbird and the Southern Gothic Tradition

 

Ουέντιγκο

 

Μη τρομάζεις που σου μιλάω

και μη φοβάσαι όταν μένω σιωπηλός

Είμαι αυτός που όταν πεινά

ουρλιάζει στους ερημότοπους

δεν κρύβομαι και τίποτα δε κρύβω

όταν κυνηγώ σωπαίνει η φύση

μα η κραυγή μου τρυπά 

του ουρανού τον θόλο

Είμαι ένας γίγαντας σε νάρκη

παγιδευμένος στου ύπνου 

το άχρωμο βασίλειο

μα κάποτε ξυπνάω, 

γι' αυτό ποτέ μη με νομίσεις για νεκρό

δεν πεθαίνει αυτός που από το 

άπληστο πνεύμα συντηρείται.

A nightmare wonderland

 

The smoke of the mushrooms

opens the gate to a land of wonders

dark beyond imagination

The dream turns to nightmare

the rabbits are bitting

and the mad hatter enjoys

killing young Alice...

Υγρασία

 

Η υγρασία 

μούσκεψε το γρασίδι

και τα ρούχα μου 

Γέλιο

 

Σε κοροϊδεύω καμιά φορά

που σπάνια γελάς στις φωτογραφίες.

Βγαίνεις πάντα σοβαρή 

δεν αφήνεις κανένα, μικρό έστω,

περιθώριο να αμφισβητηθεί 

η διάθεσή σου.

Μα όσο κι αν αστειεύομαι 

και πειράγματα επιστρατεύω,

ξέρουμε κι οι δυο πως δε χρειάζεται

ούτε γέλιο ούτε καν χαμόγελο

στα χείλη σου να σχηματιστεί.

Το βλέμμα σου χαμογελά και γελά διαρκώς

εκπέμποντας ζεστασιά και ανιδιοτέλεια

μια εσώτερη χαρά που αγκαλιάζει το χώρο 

γύρω σου.

Μη προσπαθείς, λοιπόν, το ύφος σου να αλλάξεις

κάτι τέτοιο είναι τελείως περιττό κι αχρείαστο.

Άσε, όπως πάντα, τη ψυχή σου να φανεί

κι αυτό θα 'ναι αρκετό, αλήθεια.

Μακρινή βροντή

 

Μακρινή βροντή

τον ύπνο μου ταράζει

σαν εφιάλτης

Φύλακας Άγγελος

 

Μου είπες πως φοβάσαι

οι νεκροί μη σηκωθούν

και κάθε που τα σύννεφα βροντούν

τρέμεις και δε κοιμάσαι

Μα οι νεκροί γαλήνια κοιμούνται

τον τελευταίο ύπνο τους

κι οι κεραυνοί μακριά τα δέντρα

χτυπούνε όταν πέφτουν

Αλήθεια σου λέω μη τρομάζεις

γιατί αγγέλου φτερούγα σε σκεπάζει

που οι αστραπές δε το διαπερνούν

και οι μοχθηρές ψυχές το τρέμουν

Ο χορευτής

 

Το τραγούδι σου δεν ακούγεται πια

κι η μουσική του έπαψε 

στ' αυτιά μου να αντηχεί

Είπες πως σ' άρεσε που πάντα χόρευα

στο δικό σου το ρυθμό

Μα αλήθεια, δε σταμάτησα από κακό

Τα πόδια μου κουράστηκαν και βουίζουνε 

τ' αυτιά μου 

Γι' αυτό δε μπορώ το σκοπό εκείνο πια 

να ακολουθήσω

Στο είχα πει κάποτε, το τραγούδι κάποια 

στιγμή τελειώνει και ο χορευτής που τη μουσική

ν' ακούσει δε μπορεί, τα βήματά του διακόπτει

Ας είναι. 

Κι εσύ το τραγούδι σου αλλού θα πεις

κι εγώ άλλον μυστικό χορό θα ξεκινήσω...

Κατάρα

 

Ποιος χτυπά τη καμπάνα

στο ερημοκκλήσι;

Τι μήνυμα φέρνει ο υγρός αέρας;

Το γεράκι δε κάνει πια κύκλους

πάνω από το θήραμά του.

Έπαψε του κόσμου το κέντρο

να στέκει ακίνητο στη θέση του.

Κρατά θαρρεί ο ανόητος

το κλειδί της γνώσης

ανάμεσα σε μεγεθυντικούς φακούς

και εξισώσεις.

Ο κεραυνός χτυπά ξανά το νεκρό δέντρο.

Αφού πως πέθανε δε ξέρει

ολόκληρο ας καεί.

Μη γελάς μάγισσα, σίγουρη πως 

έπιασε η κατάρα σου.

Ετούτη τη κακοτυχία μόνοι μας τη γεννήσαμε

και τη ρίξαμε σε μας 

και στις γενιές που θα 'ρθουν

Ο ναός της φωτιάς

 

Σαν των πυρολατρών τη φωτιά

που ποτέ δε σβήνει

μένει η ελπίδα μου ζωντανή,

περιμένω να έρθεις ξανά

ίσως και για στερνή φορά

Δε με νοιάζει αν μετά τα μάτια μου

για πάντα θα μείνουν σφαλιστά

και στο χώμα αν το σώμα μου παραδοθεί

Ας γίνει ένα ξανά με τούτο τον εύφορο πλανήτη

φυλλαράκι των δασών, σταγόνα των θαλασσών

κόκκος άμμου της ερήμου έστω 

ή ακόμα και πετραδάκι στο βουνό

αρκεί το βλέμμα σου με το βλέμμα μου

ξανά να συναντηθεί, για λίγο έστω

να με αγγίξεις ξανά όπως κάποτε

φευγαλέα, δε πειράζει, μια στιγμή αρκεί

ποτέ μου τίποτα παραπάνω δε σου ζήτησα άλλωστε

Φακίδες

Δυο στίχους σκέφτηκα

να στους αφιερώσω

μα ακόμα δε κατάφερα 

το πισινό να στρώσω

Δεν είν' το σώμα ή το μυαλό

που μου έστησαν παγίδες

ούτε το λαμπερό το βλέμμα σου

μα οι κοκκινωπές φακίδες

Το ποίημα τούτο μοιάζει πιθανά

αστείο και κάπως ελαφρύ

μα κρύβει αγάπη μέσα του

κι αυτό θεωρώ αρκεί

Skyclad - Postcard From Planet Earth

 

Μυστικά

Μη ψάχνεις στη σιωπή

και το σκοτάδι

αλήθειες για να να βρεις.

Αυτές που κρύβονται 

εκεί, έχουν λόγο που το κάνουν.

Άσε τις κλεφτές ματιές

που μπορεί τύφλωση να φέρουν

Κάλλιο να υποπτεύεσαι κάποια μυστικά

παρά να τα γνωρίζεις...

Οπτασία

 

Νόμισα πως σε είδα τις προάλλες

Ομολογώ ότι έχασα τη ψυχραιμία μου

έστω για λίγα δευτερόλεπτα.

Ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν

το στόμα μου να ξεραίνεται.

Ζαλίστηκα θαρρώ. 

Δεν ήξερα τι να κάνω.

Το μυαλό μου φώναζε να γυρίσω

και να τρέξω όσο πιο μακριά μπορώ

μα πώς χτυπούσε η καρδιά μου

κρατώντας με ακίνητο

ουρλιάζοντας να σε πλησιάσω.

Ξέρεις, όταν σε πλησίαζα είχα την αίσθηση

πως σαν τον Ίκαρο πολύ κοντά στον ήλιο πετώ

και από στιγμή σε στιγμή με λιωμένα φτερά

στο πέλαγος θα πέσω.

Ο ήλιος...αυτός έριξε τις αχτίδες του στο μέρος 

που στεκόσουν, διέλυσε την ομίχλη και μαζί την

οπτασία που πέρασα για αληθινή. 

Η ψευδαίσθηση διαλύθηκε και γύρισα το κεφάλι

μου από την άλλη μεριά.

Κι όμως...ήμουν τόσο σίγουρος πως ήσουν εκεί

Πρωτοβρόχια

 

Με κάθε δάκρυ

το χώμα μαλακώνει

Πρώτες ψιχάλες

Στίγματα

Τα χέρια και τα πόδια μου ματώνουν

καθώς προσεύχομαι σε παγερή γωνιά

αίμα και νερό απ' την πλευρά μου ρέει

μα δεν ήρθες ούτε απόψε να με βρεις

κι όσο μένω μόνος τόσο οι πληγές πονούν

Το σκοτάδι ψηλαφώ μήπως και δίπλα στέκεις

αλλά τι λέω, αν ήσουν εδώ θα έλαμπε ο τόπος

και ζεστασιά θα κάλυπτε το κάθε χιλιοστό μου

Ας είναι, θα παραμείνω εδώ να αιμορραγώ 

μέχρι η πόρτα που τόσο καιρό χτυπώ ν' ανοίξει

Κάθε σου βήμα

Κάθε σου βήμα στο σκοτάδι

φωτιά βάζει στη καρδιά μου 

στο δωμάτιό μου σαν ζυγώνεις

νιώθω τα χέρια μου να απλώνω

μια αγκαλιά ανοίγω να υποδεχτώ

και να εγκλωβίσω την ανάσα σου 

Το σεπούκου του σαμουράι

Τα φτερά χτυπούν

κλαίγοντας οι κουρούνες

το αίμα στάζει

Θηκαρώστε το σπαθί

κι αφήστε το δίπλα μου

Σεπούκου: τελετουργική αυτοκτονία συνηθισμένη στην ιαπωνική κουλτούρα

Σφίγγα

Ποια απάντηση στο αίνιγμα της Σφίγγας

να κρατούν οι πυραμίδες στην έρημο θαμμένο

Τι να κρύβουν οι τάφοι των Φαραώ

μακριά από του ήλιου το αδιάκριτο βλέμμα

Πόση γνώση να χωρά άραγε 

στις φωλιές που έχτισαν στο Νείλο οι κροκόδειλοι;

Μουσική

Δε θέλω να χορέψω,

ούτε να τραγουδήσω

Τι νόημα έχουν τα βήματα

και οι μελωδίες

όταν λείπει η μουσική σου;

Αν ακούς τη σιωπή μου

άπλωσε το χέρι σου

κάνε με χορδή 

φτιάξε μουσική από μένα

δεν είμαι παρά 

μια κιθάρα στα χέρια σου

Φαντάσματα

Ασώματες φωνές στους τοίχους

του ερημωμένου πύργου αντηχούν

ζωές που χάθηκαν χωρίς να καταλάβουν

στη ζωή ετούτη γιατί ήρθαν

και πότε και γιατί ο θάνατος τις πήρε

Ψυχές που το δρόμο του παραδείσου

δε βρήκανε ποτέ τους

μα και της κόλασης οι τιμωρίες 

δε μπόρεσαν να τους φτάσουν

Μείνανε παγιδευμένες σε τούτη δω τη γη

να τριγυρνάνε φαντάσματα δυστυχισμένα

κομμάτι των θρύλων που δε πιστεύουν παρά λίγοι

που κάποτε τους κρατούν λίγη συντροφιά

Μια γάτα σ' ένα τάφο πάνω

 

Στο τάφο πάνω 

γάτα κουλουριασμένη

έχει κοιμηθεί.

Να φτάνει η ζέστη της

στον παγωμένο νεκρό;

Το τελευταίο πέταλο

 

Εκείνο το πρωινό τα πουλιά αρνήθηκαν

να κελαηδήσουν το γλυκό σκοπό τους

και η υγρασία μούσκευε σαν αίμα 

το σκληρό μαυρισμένο από χρόνια χώμα

Ένας μαρμάρινος άγγελος πάνω στο μνήμα

έκλαιγε με λυγμούς και πέτρινα δάκρυα

καθώς το μόνο τριαντάφυλλο του κήπου

άφηνε το τελευταίο του πέταλο στη γη να πέσει

Μετέωρος

Ο χρόνος, μου είπες,

τον πόνο θα γλυκάνει 

Εύκολα το λες όταν

εσύ κρατάς το μαχαίρι

και την πληγή κρατώ εγώ

όταν εσύ είσαι η φωτιά

κι εγώ το ξεραμένο χόρτο

Κι όσο στέκομαι αναποφάσιστος

στου γκρεμού την άκρη

περιμένω μήπως και το χέρι σου

απαλά με αγγίξει 

για να με τραβήξεις κοντά σου

ή μία σπρωξιά να δώσεις

Ρασπούτιν

Σαν καλόγερος τρελός χορεύει 

στου Κρεμλίνου τη σκεπή 

με ένα ποτήρι βότκα πάντα 

γεμισμένο μέχρι πάνω

Ουρά κάνουν οι αριστοκράτισσες

στη κάμαρη να μπουν

κι απ' έξω οι πρίγκηπες ξεροσταλιάζουν

πνιγμένοι στη ζήλια τους

Και το ποτάμι το παγωμένο

κρυφά χαμογελά γιατί γνωρίζει

με τρόπο ίσως μαγικό

πως του μουζίκου το καταραμένο σώμα

αυτό στο τέλος θα κερδίσει

Νέμο

 

Στο βυθό της θάλασσας...

εκεί υπάρχει η πραγματική ελευθερία

πουθενά αλλού.

Μήτε στην επιφάνεια, μήτε στον αέρα,

μήτε και στο διάστημα το ψυχρό κι απέραντο ακόμα

Στην άβυσσο των ωκεανών η φύση 

ακόμα θαυματουργεί.

εκεί κρύβει τα πιο παράδοξα κι υπέροχα πλάσματά της

την αφάνταστη και θανατερή ομορφιά της.

Κι ο ήλιος ακόμα δεν τολμά τη μυστηριώδη σκοτεινιά

με τις ακτίνες του να ταράξει.

Ο Θεός εκεί άφησε εικόνες πριν τη γέννηση του φωτός

να υπάρχουν για να μας θυμίζουν πως το χάος

μέσα στην άφατη καταστροφικότητα του

κρύβει κάτι το υπέροχο, κάτι το ανείπωτο,

κάτι το απελευθερωτικό.

Θαύματα της αβύσσου! Πλάσματα του βυθού!

Τι ανθεκτικότητα σας επιτρέπει εκεί να κατοικείτε,

εκεί να αναπτύσσεστε και να ευδοκιμείτε! 

Όταν η ψυχή μου εγκαταλείψει της σάρκας τον ναό

στα ουράνια ας μη ταξιδέψει και στις φωτιές της κόλασης

ας μην καταδικαστεί

Μόνο στα βάθη των θαλασσών όπου το φως ποτέ δε ταξιδεύει

να μείνει, περιμένοντας τη τελική της Κρίση...

Η μπαλάντα ενός βρικόλακα

Σύρθηκα έξω από τον τάφο μου

όπως κάνω κάθε που μεσάνυχτα σημαίνουν

Ένα πλάσμα αξιοθρήνητο, δυσώδες πάντα πεινασμένο, 

να γυρεύω τροφή ανάμεσα στους ζωντανούς

Το αίμα τους, τη ζωτικότητά τους, το πνεύμα τους

με βουλιμία καταβροχθίζω μα ακόμα λιμοκτονώ

Δε γεννήθηκα έτσι, πιστέψτε με, κάποτε κι εγώ

με την ίδια ροδαλή ζωντάνια περιδιάβαινα τους δρόμους

μέχρι που ένα πλάσμα όμοιο με τη τωρινή μου άθλια μορφή

με καταδίκασε να ζω αιώνια στα σκοτάδια, στο κρύο, στην πείνα

Μα δε της κράτησα κακία, εκδίκηση δεν ζητώ από εκείνη

ίσα ίσα, την ατέρμονη χειμωνιάτικη νύχτα σαν φυλαχτό κρατώ

και την αποκτήνωση μου ως δώρο της φυλάω στη καρδιά μου

κι ας μη χτυπά πια όπως κάποτε χτυπούσε εξαιτίας της

Κάθε φορά που τρέφομαι, σ' εκείνη θυσία αποδίδω και τιμή

προσμένοντας εκείνο το πρωινό που το φως το πρώτο του ήλιου

θα με προλάβει πριν στη κρύπτη μου να χωθώ

και το δράμα μου στις φλόγες τυλιγμένο θα τελειώσει

αφήνοντας πίσω ένα σωρό στάχτης μοναχά

που ο άνεμος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα σκορπίσει

Μελαγχολία

Πέφτει ο ήλιος,

σκιές σκεπάζουν τη γη·

νυχτώνει πάλι.

Ίσως μελαγχολούσα

μα το φως με πονά πια

Πλάσματα της νύχτας

Σε τρομάζουν όσα κρύβονται 

στο βαθύ σκοτάδι

Θαρρείς πώς γεννήθηκαν στο βασίλειο

το αγέλαστο του Άδη

Τρελοί φονιάδες που φέρουν στο μέτωπο

του Κάιν το σημάδι

Μη φοβάσαι των πλασμάτων την νυχτιάς

το ανεπαίσθητο χάδι

Ψυχές χαμένες που χορεύουν ενώ καίγεται

του καντηλιού το λάδι

Τραγουδούν την παγωνιά τους και τη μοναξιά

σαν πλανόδιοι βάρδοι

Τάρτατος

Προσπάθησα να ανοίξω τα φτερά μου

να πετάξω ψηλά, πέρα από του σύμπαντος τα όρια

μα κάθε φορά έπεφτα πάνω σου

Ξέρεις πόσες φορές καταράστηκα τη μέρα

που - από κάποιο της μοίρας άραγε κακόγουστο 

αστείο - βρέθηκες μπροστά μου;

Πόσο πολύ μίσησα εμένα που έμεινα

σαν καράβι ακυβέρνητο στη θύελλα 

που από σένα ξεσπούσε και με έριχνε

συνεχώς στα βράχια; 

Σαν τον Σίσυφο έσπρωχνα τον βράχο της

παρουσίας σου στην κορυφή του βουνού

μόνο και μόνο για να τον δω και πάλι κάτω να κυλά.

Έβλεπα τα σπλάχνα μου, που

μόλις σαν γύπας με τα γαμψά σου νύχια και το 

πανίσχυρο ράμφος είχες κομματιάσει,

να αναγεννιούνται, μόνο και μόνο για να ορμήξεις πάνω

τους ξανά και αναρωτιέμαι πότε έκλεψα τη φωτιά από τους θεούς

για να με τιμωρούν με αυτόν τον τρόπο.

Μαζί με τον Εγκέλαδο βρίσκομαι πια, εγκλωβισμένος

από ένα βουνό στα έγκατα της γης και περιμένω την ώρα

που θα μπορέσω να δώσω κάτι παραπάνω από ένα σεισμό

και να σπάσω τα δεσμά τούτα που μου πέρασες χωρίς

για τίποτα να κατηγορούμαι.

Και θα έρθει εκείνη η στιγμή, ναι, είμαι σίγουρος πως θα έρθει

κι εσύ σαν την ομίχλη από τις πρώτες ακτίνες του νέου ήλιου

θα διαλυθείς χωρίς ούτε ένα ίχνος να αφήσεις...

Οι σωτήρες

 

Πολλοί σωτήρες βγαίνουν

σε τούτη δω τη χώρα

σχέδια επεξεργάζονται

κάθε στιγμή και ώρα 

Και όχι τίποτα άγνωστοι 

μα πολιτικοί ολκής

και τεχνοκράτες έμπειροι

κι ένας εξ Αμερικής 

Όλοι τους θα μας σώσουν

απ' αυτούς που μας σώζουν τώρα

θα τα ρυθμίσουν όλα τέλεια

μόλις θα πάρουν φόρα 

Και καθώς παρελαύνουν χαρωποί 

τόσοι μα κι άλλοι τόσοι 

ζητάω κρυφά απ' τον Θεό

απ' τους σωτήρες να μας σώσει 

Αίγυπτος

 

Σαν βασίλισσα της αρχαίας Αιγύπτου

στάθηκες μπροστά μου αυστηρή

με της Σφίγγας το μυστήριο

να σε τυλίγει σαν μανδύας

Στο θρόνο σου κάθισες 

με τη μεγαλοπρέπεια της Ίσιδας 

με όλη την εκτυφλωτική σου λάμψη

Ακόμα κι ένας παντοδύναμος Φαραώ

θα τρέκλιζε μπροστά σου μαγεμένος

Τι ελπίδες μπορούσα να έχω

απλός θνητός μπροστά σε μια τέτοια 

θεϊκή παρουσία;

Βάπτιση

 

Σε μαύρα νερά

γεμάτα στενοχώριες

έχω βαπτιστεί

Ο λύκος της στέπας

 

Μου είπες κάποτε πως λύκο σου θυμίζω

πως πάντα απομακρύνομαι στο τέλος

και τρέχω μακριά από αυτούς που με πλησιάζουν.

Σε κοίταξα και δε μίλησα, ενώ είχα σκεφτεί 

ένα σωρό ψέματα να πω, ψέματα που τόσο 

όμορφα θα ακούγονταν στα αυτιά σου.

Θα χαμογελούσες, ήμουν σίγουρος, 

και σου ορκίζομαι, ήθελα πολύ να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Πώς μου άρεσε εκείνο το χαμόγελό σου,

ακόμα το φέρνω στο νου μου καμιά φορά. 

Σήκωσα το ποτήρι -χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου, 

πώς θα μπορούσα άλλωστε - και ήπια λίγο απ' το ποτό που είχε 

μέσα, δε θυμάμαι καν τι ήταν, δε χρειαζόμουν ποτό για να μεθύσω

όταν ήσουν κοντά μου.

Δεν ήθελα να πιω, μα λίγο χρόνο να κερδίσω για να πείσω

τον εαυτό μου, ένα όμορφο ψέμα να σου πει. 

Συμφώνησα μαζί σου, σου είπα πως μόνο εσύ με είχες  

καταλάβει τόσο καλά.

Έφυγες από δίπλα μου ευχαριστημένη, χωρίς να κοιτάξεις ξανά

πίσω σου, ποτέ δεν το έκανες όταν απομακρυνόσουν από μένα,

κι εγώ το κεφάλι μου χαμήλωσα. 

Βλέπεις δεν ήμουν ποτέ μου λύκος, τον παρίστανα για σένα, όταν 

ήσουν κοντά μου.

Ένα αδέσποτο σκυλί ήμουν, που πότε πότε δάγκωνα αλλά πάντα

περίμενα ένα και μόνο χάδι από σένα.

Σωτηρία

 

Μου άπλωσες το χέρι 

θες να με σώσεις, είπες.

Μα εγώ βοήθεια και σωτηρία

δε θυμάμαι να σου ζήτησα

τίποτα από τα δύο.

Με άρπαξες με το ζόρι 

να με τραβήξεις φωνάζοντας

πως ξέρεις το καλό μου

και τον τρόπο να προοδεύσουμε

Από αρρώστιες είπες θα με γλιτώσεις

και από αυταπάτες,

από τη φτώχεια και την εκμετάλλευση.

Δεν μου απάντησε όμως όταν σε ρώτησα

αν μπορείς απ' τον εαυτό μου να με ελευθερώσεις

Ψύχρα

 

Βράδυ Σεπτέμβρη,

ψύχρανε ο αέρας·

και τ' άστρα τρέμουν

Έτσι έτρεμα κι εγώ

σαν μ' άφησες το χέρι

BEST OF SOLO ACTS II | Cirque du Soleil

 

Τριαντάφυλλο ανθίζει στο αγκάθι

Θυμάσαι, κάποτε όταν έβρεχε χαιρόσουν.

Τώρα σε πιάνει μια μελαγχολία κι ένας φόβος...

Μου λες πως σκοτεινιάζει πολύ πια ο ουρανός,

ο αέρας έχει μια μοχθηρία όταν φυσά

και το χώμα...μα πώς μαύρισε το χώμα έτσι!

Εκεί που έβλεπες λουλούδια να φυτρώνουν

βλέπεις τώρα μοναχά σκουλήκια να σέρνονται

και βδέλλες που αίμα ζητούν να πιουν.

Αγκάθια πνίγουν τη γη, τα πόδια σου ματώνουν 

κι εσύ δακρύζεις και ο ήλιος αρνείται να ρίξει δυο αχτίδες

ίσα για να ζεστάνει τη καρδιά σου.

Θες να ξεσπάσεις λες, μα το ξέσπασμά σου τι θα φέρει, τρέμεις

και ξεκινάς με τα χέρια σου τις λάσπες να καθαρίζεις και

τα μαλλιά σου να χτενίζεις.

Είχες ξεχάσει πόσο όμορφη είσαι αλλά να!

Σε μια λιμνούλα με νερό καθρεφτίζεται το πρόσωπό σου

κι ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου, την ίδια ώρα

που από ένα αγκάθι ένα μικρό τριαντάφυλλο ανθίζει.

The coyote's path

A wolf or a dog?

I'm neither, I'm both.

I howl to the moon

and I bark at people

running between two worlds.

Pet me, fear me, let me

wander through the night

until I sleep.

Moriturus

Χαθήκαμε μου είπες 

κι εγώ συμφώνησα

χωρίς καν να σε κοιτάξω.

Θα ήθελα να σου πω

πως δε χαθήκαμε, εγώ κρύφτηκα

για να μην αναγκάζομαι συχνά 

μπροστά μου να σε βλέπω.

Προτιμότερος της απουσίας σου ο πόνος

παρά της παρουσίας σου το άφταστο.

Μου φάνηκε πως σε είδα με τα φύλλα 

του πλατάνου να χορεύεις,

έκλεισα τα μάτια μου και το κεφάλι τίναξα

να μη μείνει εικόνα τέτοια άλλο στο μυαλό μου.

Πέρασε καιρός, αλήθεια είναι

μα ο χρόνος ποτέ δε γιάτρεψε κανέναν 

που να το 'χε ανάγκη.

Δε σε χαιρέτησα μου είπες,

μα τι αποχαιρετισμό να βρω που να ταιριάζει 

στο κεντρί του σκορπιού που στα πλευρά μου χώθηκε

αφήνοντας δηλητήριο και πόνο οξύ.

Σε χαιρετώ τώρα λοιπόν σαν άλλος μονομάχος

που στον Καίσαρα φωνάζει "Άβε" σίγουρος

πως ο θάνατος είναι κοντά

Ένας μελλοθάνατος κι εγώ, σου λέω καληνύχτα...

Κακός άνεμος

 

Κακός άνεμος

φυσάει στα πανιά μου·

ακόμα πλέω

Φλαμένγκο

 

Μέσα στη φωτιά

χορεύει το φλαμένγκο·

φλογισμένη ψυχή!

Παραμύθι

 

Κοιτάς με θλίψη τα ερείπια

που μαύρα στέκονται μπροστά σου

και με ρωτάς γιατί γκρεμίστηκαν όλα αυτά

και ποια κατάρα έφερε την καταστροφή ετούτη

Καμία μαγγανεία δεν οδήγησε σε τούτο 

το τόσο θλιβερό θέαμα σου λέω,

μα ό,τι βλέπεις σωριάστηκε γιατί χτίστηκε 

σε έδαφος σαθρό, σε γη πεινασμένη 

έτοιμη να τα καταβροχθίσει

Βλέπεις όλα όσα εδώ ανεγέρθηκαν περίμεναν

τη δική σου πνοή για να σταθούν

μα η ανάσα σου προς τα δω δε φύσηξε ποτέ

και μαράθηκαν τα πάντα όπως τα λουλούδια

μαραίνονται στης ερήμου τον ξηρό αέρα

Βλέπεις το παραμύθι που γράφτηκε εδώ

δεν είχε ευτυχισμένο τέλος, η μάγισσα ακόμα βασιλεύει

και ο δράκος ελεύθερος τα πάντα καίει

Το σκοτεινό συρτάρι

 

Κοίταξα κάποιες φωτογραφίες 

απ' τα παλιά

κι ύστερα έσβησα τα φώτα

Καλύτερο το σκοτάδι που

το δωμάτιο πλημμυρίζει

παρά το ψεύτικο 

των παιδικών χρόνων φως

Άναψα ένα κερί

πήρα στα χέρια μου τις φωτογραφίες

και τις πέταξα σε ένα συρτάρι πεινασμένο

με βουλιμία να τις καταβροχθίσει

Κάτι κινήθηκε εκεί μέσα

κάτι που από χρόνια πέθανε

μα αρνείται να νεκρώσει πλήρως

Δε πειράζει σκέφτηκα

τα ζόμπι κι αν περπατούν πάλι νεκρά είναι

περιορισμένα πια, να μολύνουν δε μπορούν κανέναν

Έκλεισα το συρτάρι που γρύλισε ικανοποιημένο πια

κι έμεινα εκεί, στη σκοτεινιά

Ένα δάκρυ δε κύλησε ποτέ.

Δαγών

Και έτσι γεννιούνται της θάλασσας τα τέκνα

κάθε φορά που ένα γιος

ή μια θυγατέρα της στεριάς

θυσία γίνεται στου Δαγών το ιερό

Μένουν στα νερά τα αλμυρά οι ψυχές τους

να κολυμπούν με τα πλάσματα του ωκεανού

σε βάθη να φτάνουν που ποτέ άνθρωπος δε θα φτάσει

και κάθε που ένα νέο παιδί καλωσορίζουν

λάμπουν τα μαύρα τα νερά

μεγαλοπρεπώς για να το υποδεχτούν

Μη κλαίτε πια για μας στεριανοί

γιατί οριστήκαμε της θάλασσας να γίνουμε

οι κόρες και οι γιοι 

και μαζί της πια να κολυμπούν οι ψυχές μας

μα κρατήστε δάκρυα για τη μέρα

που τη δίκαια θα γυρέψουμε εκδίκησή μας

Ωκεάνιος

 

Περπατήσαμε στο φεγγάρι

πριν με ρίξεις 

στου ωκεανού την άβυσσο

Μα και στα βάθη τούτα

κοιτάζω ψηλά 

κάθε που το σεληνόφως πέφτει 

στη θάλασσα πάνω 

και προσπαθώ για άλλη μια φορά

να σε δω

O μοναχικός λυκάνθρωπος

 

Ένας λυκάνθρωπος με ψύλλους

που προσπαθούσε να κάνει φίλους

ξυνότανε ολοένα 

και δεν έβρισκε κανένα

ούτε καν αδέσποτους σκύλους

Αντίο

 

Δε σε ξέχασα

μα ούτε και μου έλειψες

Χαθήκαμε μου είπες

κι εγώ χαμογέλασα

Να βρισκόμαστε μου ξανάπες

κι εγώ έγνεψα "ναι"

κι οι δυο ξέραμε πως ήταν ψέματα

όπως τότε που υποσχέθηκα

να μείνουμε φίλοι, θυμάσαι;

Δε πειράζει.

Τα λόγια είναι άνεμος

και ο άνεμος τα παίρνει

Δε ξέρω αν με σκέφτεσαι ποτέ

ελπίζω να μη το κάνεις

χαμένος χρόνος κάθε τέτοια σκέψη

περιττή κάθε τέτοια λέξη

Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν

εκτός από τα βάσανα

Αυτά φαίνεται πως κρατούν μέχρι το τέλος

μα τι να κάνεις...τίποτα δεν μπορείς να κάνεις

Σου χρωστούσα ένα αντίο, 

δε ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ

μα δεν έχει και σημασία

τίποτα δεν έχει σημασία άλλωστε

μόνο ο χρόνος να κυλά 

κι εμείς να πλέουμε σαν φύλλα

που έπεσαν στο ποτάμι

Άντε, κι ελπίζω πως δε θα χρειαστεί

ποτέ να τα ξαναπούμε, ούτε ακόμα κι έτσι...