Ο λύκος της στέπας

 

Μου είπες κάποτε πως λύκο σου θυμίζω

πως πάντα απομακρύνομαι στο τέλος

και τρέχω μακριά από αυτούς που με πλησιάζουν.

Σε κοίταξα και δε μίλησα, ενώ είχα σκεφτεί 

ένα σωρό ψέματα να πω, ψέματα που τόσο 

όμορφα θα ακούγονταν στα αυτιά σου.

Θα χαμογελούσες, ήμουν σίγουρος, 

και σου ορκίζομαι, ήθελα πολύ να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Πώς μου άρεσε εκείνο το χαμόγελό σου,

ακόμα το φέρνω στο νου μου καμιά φορά. 

Σήκωσα το ποτήρι -χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από πάνω σου, 

πώς θα μπορούσα άλλωστε - και ήπια λίγο απ' το ποτό που είχε 

μέσα, δε θυμάμαι καν τι ήταν, δε χρειαζόμουν ποτό για να μεθύσω

όταν ήσουν κοντά μου.

Δεν ήθελα να πιω, μα λίγο χρόνο να κερδίσω για να πείσω

τον εαυτό μου, ένα όμορφο ψέμα να σου πει. 

Συμφώνησα μαζί σου, σου είπα πως μόνο εσύ με είχες  

καταλάβει τόσο καλά.

Έφυγες από δίπλα μου ευχαριστημένη, χωρίς να κοιτάξεις ξανά

πίσω σου, ποτέ δεν το έκανες όταν απομακρυνόσουν από μένα,

κι εγώ το κεφάλι μου χαμήλωσα. 

Βλέπεις δεν ήμουν ποτέ μου λύκος, τον παρίστανα για σένα, όταν 

ήσουν κοντά μου.

Ένα αδέσποτο σκυλί ήμουν, που πότε πότε δάγκωνα αλλά πάντα

περίμενα ένα και μόνο χάδι από σένα.