μα το μυαλό μου
πέρα από το βλέμμα ταξιδεύει.
Δε μένει στα φωτεινά αστέρια
που σαν στολίδια
το στερέωμα ομορφαίνουν.
Φτάνει πέρα, στο παγωμένο κενό
στο απόλυτο σκοτάδι
και στο άγνωστο που κρύβεται εκεί.
Εσύ βλέπεις ουράνια σώματα
που με τα χρώματα και τη λάμψη τους
εντυπωσιάζουν το μάτι
μα εγώ νιώθω το νεκρικό ψύχος
και την αδιατάρακτη σιωπή
που ποιος ξέρει τι μυστήρια κρύβουν.
Οι ελαφρές ακτίνες τους που φτάνουν
τη νύχτα στη γη σου δίνουν
μια αίσθηση ζεστασιάς
μα η αδιόρατη απειλή που στα
πέρατα του σύμπαντος παραμονεύει
με κάνει κι ανατριχιάζω.
Χαίρεσαι βλέποντας τους κομήτες
τη πορεία τους να χαράζουν
ενώ εγώ τρομοκρατούμαι στη σκέψη
των μοχθηρών οφθαλμών που από
μέρη εφιαλτικά μας παρατηρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου