Κι αν σ' όλη τη γη
σε γύρεψα,
ο κόπος πήγε χαμένος
Μέσα μου τόσο καιρό
βρισκόσουν,
ψιθύριζες στα όνειρά μου
Κάνοντας τη τρέλα ποίηση
Κι αν σ' όλη τη γη
σε γύρεψα,
ο κόπος πήγε χαμένος
Μέσα μου τόσο καιρό
βρισκόσουν,
ψιθύριζες στα όνειρά μου
Παύουν οι σκέψεις
σαν κοιτάζω την άνοιξη
να σβήνει
μέσα στο βραδινό
ουρανό.
Ανθολογία Ιαπωνικής ποίησης, εκδ. Ροές
Σκόνη της ερήμου
καλύπτει τον ουρανό,
του ήλιου το φως θαμπώνει
Ένα χελιδόνι που έστειλα
το ποίημα μου να σου διαβάσει,
το δρόμο του προς εσένα
θα μπορέσει άραγε να βρει;
Είπα: "Πες μου τι να κάνω"
Είπε: "Νεκρώσου"
Είπα: "Η ψυχή μου είναι πιο καθαρή
κι απ' τον χείμαρρο του βουνού".
Είπε: "Νεκρώσου"
Είπα: "Μα φέγγω σαν το κερί
κι είμαι ελεύθερος σαν πεταλούδα
Και συ...ω, το πρόσωπό σου φωτίζει όλον τον
κόσμο..."
Είπε: "Νεκρώσου".
Τζελαλαντίν Ρουμί, Ο Αγαπημένος, εκδ. Αρμός
Με είδες στη βροχή να κλαίω
και ήρθες δίπλα μου να κλάψεις.
Ποτέ δεν έμαθες πως εσύ ήσουν
της θλίψης μου η αιτία.
Ακόμα κι ο φόβος θ' αποτύχει
να κάνει δική του τη ζεστασιά μας! Εφόσον
ο καθένας έχει μια φωτεινή πλευρά κάποιου
σκοπού να υπηρετήσει· αν και μακρινές
κραυγές φτάνουν και γίνονται κομμάτια
στο κατώφλι μας και δονείται
το σπίτι μας από τον τρόμο της γης·
αν και αξίες ξεριζώνονται και πολύ
περισσότερες τείνουν να ξεριζωθούν·
αν και ήρωες θρηνούν, πτηνά ολολύζουν,
πουλερικά πέφτουν σε φλυαρία
και μεγάλοι καταρράκτες απορροφούνται
και γίνονται ξεροί τόποι! Ακόμα
κι ο φόβος θ' αποτύχει να κατακτήσει
τη ζεστασιά μας.
Ακόμα κι ο φόβος θ' αποτύχει
να κάνει δική τους τη ζεστασιά μας! Εφόσον
ο καθένας έχει και κάποιο Θεό αγάπης να λατρέψει·
αν και τα καθημερινά μας επιτεύγματα σωρεύονται
στην υπηρεσία κάποιας σκληρής θέσης αγώνα,
καθώς ασυνάρτητα βουβά πρόσωπα, ή προσκόμματα
του ενός ενάντια στου άλλου -κι από τη στυγνή
μηχανή της ευκολίας- μας κόβουν σε μέτρια σχήματα·
αν και τα όνειρά μας που επικρατούν είναι αμπάρια
τεράτων, μηχανών και μηχανισμών· αν και η σοφία μας
θερμαίνεται μέσα σ' ένα "ουδέν άλλο, μη μας
ξεχνάτε" κι οι δραστηριότητές μας, για καλύτερους στόχους,
σπαταλιούνται σε μια γυμνή διαμάχη ευφυίας! Ακόμα.
κι ο φόβος θ' αποτύχει να κατακτήσει
τη ζεστασιά μας.
Ακόμα κι ο φόβος θ' αποτύχει
να κάνει δική του τη ζεστασιά μας! Εφόσον
ο καθένας έχει και κάποιο όνειρο, να ονειρεύεται
άλλους· αν και λουλούδια παύουν να μας ελκύουν
κι ο άνθρωπος μοιάζει να 'ναι στο άσυλο μιας
ηττημένης ηλικίας ή συντηρείται ακόμα στον κόσμο
μιας αμερικανο-κινέζικης διαπάλης· αν και οι άνθρωποι
ξεχνούν να τραγουδούν και οι αισθήσεις τους
εναρμονίζονται στον ξερόν ήχο των κυμβάλων,
οι μήτρες παύουν να 'ναι γόνιμες και στη θέση
του στήθους προβάλλουν αντικείμενα ψεύτικα σαν δόντια·
αν και ο χρόνος είναι κενός ανθρώπινων δεσμών
κι ο καθένας πεθαίνει το δικό του θάνατο! Ακόμα,
κι ο φόβος θ' αποτύχει να κατακτήσει
τη ζεστασιά μας.
Η Ποίηση της Μαύρης Αφρικής. εκδ. Ροές
https://edromos.gr/132943-2/?fbclid=IwAR1t1_ZjmaRoxZn6jAz0CwVjr9uqZLFC27W4xxkWSidjNTwE8r3OFVgCdVI
Τέταρτο άσμα
Με βαρύ βήμα φεύγουν από το πεδίο των νεκρών
στης ροδαυγής το νέο χάραμα
κουρασμένοι από τον αγώνα οι γενναίοι Σουλιώτες
βαδίζουν προς το κοντινό δασωμένο βουνό.
Κορυφή της Πίνδου, χρωμάτισε το σύννεφό σου
στο φως του πρωινού κόκκινο σαν το αίμα•
φώναξέ το με θλίψη προς όλο το λαό των Ελλήνων:
«Θρηνήστε, πεθαίνει ο γενναίος Σουλιώτης!».
Ο Μάρκος που τον πέτυχε το βέλος του θανάτου,
κάνει νόημα• κάποιος του δίνει το σπαθί του.
Επάνω του ο πρωινός ουρανός ανοιχτός
φωτίζει θαυμάσια το ηρωικό του μέτωπο!
Κάτω από ένα μικρό δένδρο δάφνης
κείτεται εξαντλημένος, το στήθος του αναπνέει δύσκολα
η ψυχή του πλανιέται σε γλυκό όνειρο,
γύρω του στέκονται οι πολεμιστές λυπημένοι.
Και ακούει τον παιάνα να αντηχεί,-
από το πυκνό φύλλωμα των δένδρων
βλέπει πνεύματα να πετούν με άσπρες φτερούγες•
αψηφώντας το θάνατο σηκώνεται επάνω.
Στο μεταίχμιο των δύο ζωών,
όπου μόνο με κόπο κυκλοφορεί το αίμα,
στέκεται ο ήρωας, βλέπει στα διπλά σύνορα
χλωμό του φως της μακρινής αιωνιότητας,
βλέπει τις ψυχές των προγόνων του να λάμπουν,
ενώ αυτός στο παραλήρημά του ακόμη πεθαίνοντας λέει:
«Εκατό αδέρφια έπεσαν μαζί μου,
πιστά στον όρκο που μας συνέδεε όλους•
από τα αρπακτικά νύχια της τίγρης
σώσαμε την πατρίδα μας!»
«Κώστα αδερφέ, βλαστάρι από τη γενιά μου,
εδώ, σου παραδίδω το σπαθί των προγόνων•
αλλά στο ρόδισμα της χαραυγής
βάλε τη γροθιά σου επάνω του και ορκίσου.
Ακούστε το όλοι: Πιστός στον άγιο όρκο,
που έδωσε κάποτε και ο πατέρας μου Κίτσος,
ορκίζομαι, ότι αυτή η γυαλιστερή κόψη
θα πρέπει να αστράφτει μόνο για την ελευθερία της Ελλάδας!»
«Αδερφέ, Κώστα, βλαστάρι από τη γενιά μου,
βασίσου στον Θεό, ο άγιος σκοπός θα νικήσει•
αγωνιστείτε, ώστε το λάβαρο της ελευθερίας
να πετάξει ως τις εκβολές του Ευρώτα!»
……………………..
Μετάφραση: Λάμπρος Ηλ. Μυγδάλης, Νίκος Α. Παπαδόπουλος
Ύμνους τραγούδησαν
και εκφώνησαν λόγους
για τη λευτεριά
Εκείνοι που φρόντισαν
και φροντίζουν
σε σεντούκια σκονισμένα
να μένει κλειδωμένη
Τι είναι ο Νόμος; Ποιος τον είδε να 'ρχεται αντάμα με τον ήλιο από τα βάθη του ουρανού; Ποιος είδε την καρδιά του Θεού και γνώρισε τη θέληση ή το σκοπό του; Σε ποιον αιώνα περπάτησαν οι άγγελοι μεταξύ των ανθρώπων και κήρυξαν, "Απαγορέψτε στους αδύναμους να χαίρονται τη ζωή · σκοτώστε τους παρανόμους με το κοφτερό ξίφος· πατήστε τους αμαρτωλούς με σιδερένιο πόδι;"
Επαναστατημένα Πνεύματα, εκδ. Ιάμβλιχος