Σερκαμόν - Vers

 

Duant l’aura doussà s’amarzis…

Σὰν ἀγριεύει τ᾿ ἀγέρι τὸ γλυκὸ

Καὶ πέφτουνε τὰ φύλλα ἀπ᾿ τὰ κλαδιά,

Καὶ τὰ πουλιάκια ἀλλάζουνε σκοπὸ,

Στὸν ἔρωτα τραγούδια θλιβερά

Λέω, ποὺ πάντα σκλάβο μὲ κρατεῖ

Χωρὶς ποτὲ ἀπὸ μὲ νὰ σκληαβωθεῖ.

Δὲ γεύτηκα ἀπ᾿ αὐτὸν ἄλλον καρπὸ

Παρά ἀγωνίες καὶ βάσανα φριχτά·

Γιατί μὲ κόπο πάντα μου ἀποχτῶ

Ὅ,τι ἡ καρδιὰ μου ἢ δόλια πεθυμᾶ.

Κι εἶναι γραφτὸ τῆς πάντα νὰ ποθεῖ

Αὐτὸ ποὺ ν᾿ ἀποχτήσει δὲν μπορεῖ

Γι᾿ ἕνα πετράδι χαίρομαι ἀκριβό,

Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν πόθησα ἔτσι δά.

Ὅταν μαζὶ τῆς μόνος μου βρεθῶ

Τά χάνω καὶ δὲ βγάζω τσιμουδιά.

Μά ὅταν φεύγω χάνω στή στιγμὴ

Τὸ νοῦ μου, κι ἄδεια νιώθω τὴ ζωή.

Κι ἡ πιὸ ὄμορφη κυρά στὸν κόσμο αὐτὸ

Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ δὲν πιάνει χαρτωσιά.

Σὰν σκοτεινιάσει ὁ κόσμος, φῶς λαμπρὸ

Τὸ βλέπω ἔκει ποὺ στέκει νὰ σκορπᾷ.

Θεέ μου, ἀς ἅγγιζα τ᾿ ὡραῖο τῆς κορμί

Ἢ ἂς τὸ᾿ βλέπα ὅταν πάει νὰ κοιμηθεῖ.

Κι ὅταν κοιμοῦμαι κι ὅταν ἀγρυπνῶ

Τρέμει ἀπ᾿ τὸν πόθο ποὺ μὲ τυραννᾷ.

Νὰ τὴν παρακαλέσω δὲν τολμῶ,

Φοβᾶμαι μὴν πεθάνω. Μὰ πιστά

Θὰ τὴν ὑπηρετήσω ὡς τὴ στιγμή

Ποὺ ἴσως ἡ ἀλήθεια τῆς φανερωθεῖ.

Ὁ χάρος δὲ μὲ παίρνει μὰ οὔτε ζω.

Εἶμαι ἄρρωστος μὰ δὲ βλέπω γιὰτρειά:

Κὰι δὲν ξέρω ἂν ποτὲ θ᾿ ἀγαπηθῶ,

Οὔτε ποτὲ. Κι αλί! ἀπὸ πουθενᾶ

Δε θά βρω σωτηρία, ἔξω ἀπ᾿ αὐτὴ

Που τὴ ζωή μου ὁλάκερη κρατεῖ.

Νὰ μου παίρνει θέλω τὸ λογικὸ,

Νὰ μὲ κάνει νὰ φέρομαι λωλά,

Νὰ με προσβάλλει, νὰ μὲ λέει χαζὸ,

Πότε κρυφά καὶ πότε φανερά·

Τι κι ἂν πονώ, ἀφοῦ χαρὰ τρελλή

Σε λίγο, ἂν θέλει ἐκείνη, θὰ μὲ βρεῖ.

Κάλλιο νά᾿ χα πεθάνει τὸν καιρὸ

Ποὺ τὴν ὑπηρετοῦσα. Τί γλύκα

Μὲ μάγεψε ὅταν κάποιο δειλινό

Καμώθηκε πὼς, τάχα, μ᾿ ἀγαπᾷ!

Μὲ γήτεψε ἔτσι, ποὺ ἄλλη δὲ χωρεῖ

Ἀγάπη στὴν καρδιὰ μου πιὰ νὰ μπεῖ.

Χαίρομαι, κι ἂς ἔχω ἔγνοιες στὸ μυαλό,

Γιατί, ὅσο κι ἂν τὴν ἀγαπῶ δειλά,

Τὰ χάρη τῆς μπορῶ ἄλλος νὰ γενῶ:

Κι ἄπιστο καὶ πιστὸ μὰ καὶ φονιά,

Σὰν θέλει, νὰ μὲ κάνει αὐτὴ μπορεί,

Κι ἀπατεῶνα κι ἄλητη κι εὐγενή.

Δὲ μὲ σκοτίζει ὁ κόσμος τί θὰ πεῖ·

Μὰ ὁ Σερκαμὸν σᾶς λέει τὰ λόγια αὐτά:

«Μὴ θέλετε εὐγενικὰ νὰ σᾶς φερθεῖ

Αὐτὸν ὅπου τὸν δέρνει ἔρωτ᾿ ἀπελπισιά.»

Τρουβαδούροι, εκδ. Γαβριηλίδης