Ἀκόμη νοτίζουν τὸν τάφο σου ὅσοι σ’ ἀγαποῦν μ’ ἀναφιλητὰ τῆς χαρᾶς, μὲ τῆς κατανύξεως καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης τὰ δάκρυα — ἀκόμη σκιρτοῦν βλέποντάς σε νὰ ἐγείρεσαι — καὶ μαζί σου κι ἐκεῖνοι· βλέποντάς σε γλυκὰ νὰ θρηνεῖς στῆς μητέρας τὸ μακάριο στήθος, νὰ πορεύεσαι μὲ τοὺς φίλους σου αγέρωχος νὰ προφέρεις τὶς λέξεις ποὺ ἔδρεψες ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς· βλέποντάς σε νὰ σπεύδεις γεμάτος λαχτάρα στὴν πατρικὴ ἀγκαλιά, τὸν νέο ἄνθρωπο κομίζοντας καὶ τοῦ χρυσοῦ μέλλοντος τ’ ἄκενωτα ποτήρια. Γρήγορα ἔσπευσε καὶ ἡ μητέρα ν’ ἀνέλθει κοντὰ σου — σ’ ἐπουράνιο θρίαμβο — Πρώτη ἐκείνη ποὺ βάδισε πλάι σου στὴ νέα πατρίδα. Κύλησε ἔκτοτε καιρὸς πολὺς κι ὅλο θαμβωτικότερη ἀνασάλεψε ἡ νέα σου κτίση — καὶ μυριάδες, ἀφήνοντας πίσω πόνους καὶ βάσανα, ἦλθαν κοντά σου γεμάτοι λαχτάρα, ἀφοσίωση καὶ πίστη — νὰ οδοιπορήσουν τὴς ἀγάπης τὸ κράτος στὸ πλάι σου καὶ πλάι στὴν οὐράνια Παρθένο — νὰ προσπέσουν πιστοὶ στὸν ναὸ τοῦ ἐπουρανίου θανάτου, στους αἰῶνες τῶν αἰώνων δικοί σου.
Νοβάλις - Ύμνοι στη Νύχτα - εκδ. Περισπωμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου