Ήρθες χθες, έτσι δεν είναι;
Τα βήματά σου ήταν αυτά που άκουσα
να σπάνε την μεσονύχτια ησυχία
Έφτασαν δίπλα μου κι εκεί σταμάτησαν.
Τόσο κοντά που θα μπορούσα
την ανάσα σου να νιώσω
Αν υπήρχε...
Τα φαντάσματα δεν ανασαίνουν όμως,
δεν μπορούν να αγγίξουν
ούτε και να γελάσουν.
Περιμένουν το πρώτο φως του ήλιου,
το ξύπνημα των πτηνών
και τον πετεινό που θα το καλωσορίσει
για να χαθούν στη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου