Η Παρηγοριά

 

Άραγε νά ’χεις τώρα κανέναν ἄλλονε στὴ θέση μου; Ἄραγε νὰ σὲ σφίγγει, αὐτός, τούτη τὴ στιγμή,

στὴν ἀγκαλιά του; Ἄραγε ἂν δὲ μ’ ἀγάπησες ποτέ, μεθάς τώρα στὴ χαρὰ τῆς ἀγάπης;

Μά, ἐγὼ ἀπόχτησα τὴ νιότη σου, σὲ εἶχα δικιά μου, ὅταν ἦσουν ἄνοιξη, καὶ δὲν μπορείς νὰ μοῦ πάρεις

πίσω αὐτὴν τὴν τύχη.

Ἀπὸ φόβο μὴν κάμεις θανάσιμο ἁμάρτημα, δὲ θὰ ὁρκιστεῖς στὸ «τωρινό» πὼς ἄλλος δὲν ἐρούφηξε τὸν

ἀνασασμό σου. Κι ἂν ὁ ἐραστής σου σοῦ λέει λόγια γλυκὰ, ἡ καρδιὰ του κομματιάζεται ἀπ’ τὴ θλίψη.

Τὸν ὅρκο αὐτὸ, ποὺ ζητοῦνε πάντα οἱ ἐραστές, μοῦ τὸν ἔκανες ἐσύ, κι ἦταν ἀληθινός. Ἦσουνα τότες ἕνα πλουμιστὸ περιβόλι, ποὺ οὔτε πεταλούδα δὲν τὸ ’χε ἀκόμα ἐπισκεφθεῖ.

Ἤθελα, ὁ ἐραστής σου, ὁ τωρινός, νὰ σ’ ἀγαπήσει ἀκόμα πιότερο ἀπ’ ὅσο ἐγὼ σ’ ἀγάπησα, γιὰ νὰ ὑποφέρει καὶ νὰ καίγεται πιὸ πολὺ γι’ αὐτὸ τὸ ἀνεπανόρθωτο.

Άγωστου Άραβα Ποιητή - Το Περιβόλι της Αγάπης - εκδ. Ηριδανός