Μακρύς ο δρόμος

 

Θέλει πολὺν καιρὸ τὸ ταξίδι αὐτό, κι εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος.

Βγήκα, ἀνεβασμένος στὸ ἅρμα τῆς πρῶτης ἀκτῖνας τοῦ φωτός, κι ἐξακολούθησα τὸ ταξίδι μου ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς ἐρημιὲς τῶν κόσμων, ἀφήνοντας τὰ ἴχνη μου σ’ ἄστρα πολλὰ καὶ σὲ πολλοὺς πλανήτες.

Ὁ μακρινότερος δρόμος μὲ φέρνει πιὸ κοντά Σου, κι ἐκεῖνη ἡ μουσικὴ ἄσκηση εἶναι ἡ πιὸ πολύπλοκη, ὁποια τελειώνει στὴν τελειότερη ἀπλότητα ἑνὸς ἤχου.

Ἔχει πολλὲς ξένες πόρτες νὰ χτυπήσει ὁ ὁδοιπόρος πρὶν ἔρθει στὴ δική του, κι ἔχει κανείς νὰ περιπλανηθεῖ σ’ ὅλους τοὺς ἔξω κόσμους, ὥσπου νὰ φθάσει τέλος, στὸ βωμό, τὸν πιὸ ἐσωτερικό.

Πολὺν καιρὸ τὰ μάτια μου ἔψαχναν μακριά, δεξιὰ κι ἀριστερά, στὰ βάθη καὶ στὰ ὕψη, πρὶν τὰ κλείσω καὶ πῶ: «Εἶσαι ἐδῶ!».

Ἡ κραυγὴ καὶ ἡ ἐρώτηση «Ὦ! Ποῦ;» ἀναλύθηκε σὲ μύριους ποταμοὺς δακρύων καὶ πλημμυρίζει τὸν κόσμο μὲ τὸ κύμα τῆς ἐπιβεβαίωσης: «Ὑπάρχω!».

Ταγκόρ, Λυρικά Αφιερώματα, εκδ Ηριδανός