Εδώ και χρόνια γνωριζόμασταν. Αλλά ποτέ του δε μου μίλησε γι' αυτά που ξέρει. Ήταν προφήτης, το γνώριζα, μα δεν τον πίεσα ποτέ να μου μιλήσει. Προχθές ήταν αλλιώς τα πράγματα. Με φώναξε κοντά του, μου πρόσφερε μια κούπα τσάι και άρχισε χωρίς άλλη εισαγωγή να μου μιλά: "Στης γοργόνας το λαιμό, τα φύκια φαίνονται πιο όμορφα και πιο πολύτιμα από τις μεταξωτές κορδέλες. Στα φτερά της νεράιδας η σκόνη γίνεται θαύμα. Πώς να συγκρίνεις τη φλόγα του κεριού με την αναπνοή του δράκου; Του ήρωα η πανοπλία δε σκουριάζει ποτέ, ακόμα κι αν αυτός από αιώνες πια έχει αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Σκέψου πέρα από τον εαυτό σου και ο κόσμος στα πόδια σου θα πέσει, όχι για να τον κατακτήσεις, μα για να τον σηκώσεις ψηλά. Ακόμα κι αν αυτό σημάνει τη δική σου καταβαράθρωση. Ο κόπος αξίζει για κάτι τέτοιο μα δεν ξεπληρώνεται ποτέ. Ακόμα και εκατοντάδες χιλιόμετρα δεν χρειάζονται παρά το απαλό φύσημα του ανέμου για να γίνουν μια αγκαλιά, ένα καλωσόρισμα. Μη φοβάσαι τα γρανάζια του χάους όταν γυρνούν γιατί αυτά είναι η ζωή και ξέρουν τη θέση τους να βρίσκουν με την ακρίβεια που περιστρέφονται τα χαμόγελά μας γύρω από τον ήλιο. Άσε την εξουσία σε αυτούς που για χάρη της θυσιάζουν τα όνειρα και αφυδατώνουν τo φως του φεγγαριού την ώρα που αυτό τους υπνοβάτες προσπαθεί να νανουρίσει. Ο πίθηκος ξαπλώνει στο λυκόφως του, έρχεται η αυγή του λύκου σύντομα και όλα θα φανερωθούν". Κι έπειτα σταμάτησε. Είχα μείνει άναυδος από όσα άκουσα και θεώρησα υποχρέωσή μου να τα μεταφέρω αυτολεξεί ώστε κι άλλοι αιθεροβάμονες και ονειροπόλοι να γνωρίζουν πως πρέπει να περπατούν από δω και πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου