Το είδωλο

 

Αποφεύγω να κοιτάζω στον καθρέφτη. Όπως αποφεύγω και να κοιτάζω παλιές φωτογραφίες. Βλέπω εκεί μέσα κάτι που δε βλέπουν οι άλλοι. Εκεί που οι περισσότεροι βλέπουν ένα χαμόγελο εγώ βλέπω τον μορφασμό ενός θηρίου. Στη θέση μια φιλικής αγκαλιάς βλέπω το σφίξιμο του πύθωνα. Μέσα από τα μάτια μου μπορώ να δω τα τρία κεφάλια του Κέρβερου. Αυτά τα βλέπω γιατί γνωρίζω. Γνωρίζω ποιος είμαι. Και νιώθω τον Λεβιάθαν να κολυμπάει στα σωθικά μου παλεύοντας να βγει για να καταπιεί τον κόσμο όλο. Δε θυμάμαι τι στα κομμάτια με έπιασε εκείνη τη μέρα. Ίσως η βροχή που έπεφτε από τη προηγούμενη νύχτα. Ίσως η μελαγχολική μου διάθεση. Ίσως ότι θυμήθηκα εκείνη, τη μόνη που μπορούσε να δέσει με τις αλυσίδες της τον μαντιχώρα που κρυβόταν με πανουργία μέσα μου. Δε μπορώ να θυμηθώ τι τρέλα με έπιασε εκείνη τη καταραμένη μέρα και έκατσα μπροστά στον καθρέφτη. Κοίταξα κατάματα το είδωλό μου που στεκόταν απέναντί μου. Είδα στα μάτια του να καίει μια άσβεστη φωτιά, το σκοτάδι να απλώνεται στο πρόσωπό του, είδα το εφιαλτικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Σαν να ξυπνούσα σιγά σιγά από κάποιου είδος λήθαργο, προσπάθησα να κλείσω τη ντουλάπα, στο φύλλο της οποίας βρισκόταν ο καθρέφτης. Ήταν ήδη αργά. Ένα βίαιο σπρώξιμο με πέταξε μακριά. Προσπάθησα να σηκωθώ μα ένιωθα πολύ αδύναμος. Κοίταξα με τρόμο στον καθρέφτη. Το είδωλό μου, σκοτεινό και φρικώδες είχε πια γιγαντωθεί. Με μια δρασκελιά βρέθηκε έξω από τη γυάλινη φυλακή του και με άρπαξε από το λαιμό. Η λαβή του ήταν τόσο ισχυρή που δε μπορούσα να της ξεφύγω. Δε μπορούσα να αναπνεύσω. Ο χώρος γύρω μου σκοτείνιαζε καθώς έχανα τις αισθήσεις μου. Τελευταία εικόνα που μου έμεινε ήταν η απαίσια έκφραση στο πρόσωπο αυτού του τέρατος. Αυτού του τέρατος που ήμουν εγώ. Πάντα ήμουν εγώ. Τώρα έμεινα ένας άνθρωπος χωρίς είδωλο. Κλεισμένος σε ένα καθρέφτη να κοιτάζω τον κόσμο στον οποίο κάποτε ζούσα. Πιο μόνος και πιο ευτυχισμένος από ποτέ...