Νύχτα σιωπηλή

 

Η πόλη επιτέλους ησύχασε. Δεν ήταν η ησυχία που φέρνει η νύχτα καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού χώνεται είτε στα σκεπάσματά του είτε σε κάποιο μπαρ. Ούτε μοιάζει με την ησυχία που απλώνεται λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Ετούτη είναι μια παράξενη ησυχία που δεν εμφανίζεται όταν αδειάζουν οι δρόμοι ή όταν σβήνουν τα φώτα. Μάλλον συνυπάρχει με την κίνηση και τη φασαρία που κάνουν οι άνθρωποι. Κάθομαι μπροστά στη μπαλκονόπορτα και απολαμβάνω ετούτη την ώρα. Δε χιονίζει. Ποτέ δε χιονίζει αυτή την εποχή, παρά μόνο στις ταινίες. Βέβαια εκεί το χιόνι είναι ψεύτικο, τεχνητό, ενώ αυτή η βραδιά είναι τόσο αληθινή. Ανοίγω και βγαίνω έξω στο μπαλκόνι. Έτσι κι αλλιώς δε κάνει και τόσο κρύο. Ρουφάω με τα ρουθούνια μου τον αέρα. Παρά τη συνηθισμένη κάπνα, τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και τη μυρωδιά πετρελαίου πιάνω και μια γλυκιά μυστική μυρωδιά. Μια μυρωδιά που βρίσκεται εκεί για να μπορέσουν όλοι να τη μυρίσουν μα λίγοι τελικά το καταφέρνουν. Κοιτάζω τον ουρανό. Τα φώτα κρύβουν τα άστρα περισσότερο κι από τα σύννεφα. Δε με πειράζει. Κι αυτά τα ελάχιστα που φαίνονται μου φτάνουν. Γιατί να ζητάω πολλά όταν ούτε με τα λίγα δε ξέρω τι να κάνω; Διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Σκέψεις που έκανα παλιά, σκέψεις που κάνω τώρα, σκέψεις που δεν έκανα ακόμα ή που δε θα μου έρθουν ίσως ποτέ. Αναμνήσεις που έγιναν παρόν και σχέδια που ανήκουν πια στο χθες. Όλα ανακατεύονται. Αρχίζει και με ενοχλεί η υγρασία. Μπαίνω μέσα και κλείνω τη μπαλκονόπορτα. Κάθομαι αναπαυτικά στη καρέκλα μου και ετοιμάζομαι να απλώσω τα πόδια μου στο τραπέζι. Ένα ήχος μου τραβά την προσοχή. Ένας καλικάντζαρος που μασουλάει ένα μελομακάρονο κρατώντας το με το δεξί του πόδι ενώ στο αριστερό χέρι έχει ένα κομμάτι κοτόπιτα. Κανονικά θα του έσπαγα τα μούτρα μα σήμερα δε με νοιάζει. Δε θέλω να χαλάσω αυτή την ησυχία. Του βάζω ένα ποτήρι ζεστό κρασί και αφού το πιει τον ξεπροβοδίζω δίνοντάς του μερικά γλυκίσματα και τρόφιμα ακόμα. Καθώς τον βλέπω να φεύγει χοροπηδώντας σκέφτομαι τις αμαρτίες των ανθρώπων. Δε πρέπει να κρίνονται αυστηρά. Είναι τόσο εύκολο να υποπέσει ο καθένας μας σε κάποια. Δε ξέρω πως τα συνδύασα με τον χαρούμενο καλικάντζαρο. Ποτέ μου δε κατάλαβα πως μου έρχονται οι σκέψεις στο μυαλό. Δε με νοιάζει. Αρκεί να μη χαλάσει η ησυχία της βραδιάς. Κλείνω τη πόρτα και τα φώτα. Ξαπλώνω και απολαμβάνω τη σιωπή....