Το συνάντησα μόνο του να περιφέρεται στο δρόμο. Ήταν ένα παιδί. Ένα μικρό κοριτσάκι με άσπρο φόρεμα και πυρόξανθα μαλλιά. Τι έκανε νυχτιάτικα μόνο του στους δρόμους; Καθώς πλησίαζα, γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε και άρχισε να περπατά. Ενώ δεν έκανε καμιά εμφανή προσπάθεια να τρέξει ή έστω να προχωρήσει πιο γρήγορα και ενώ υποτίθεται πως ο δικός μου βηματισμός θα ήταν γρηγορότερος δε μπορούσα να μειώσω την απόσταση μεταξύ μας. Και τις λίγες φορές που κατάφερνα να πλησιάσω, ένας ισχυρός άνεμος σηκωνόταν και δυσκόλευε το περπάτημά μου. Αλλά μόνο το δικό μου. Το μικρό κορίτσι δε φαινόταν αν επηρεάζεται καθόλου. Μα πώς ήταν δυνατόν; Συνέχισα να ακολουθώ τη μικρή. Την ακολούθησα σε στενά δρομάκια, σε λεωφόρους, σε γειτονιές, σε πάρκα, μέσα από βιομηχανικές περιοχές. Μετά από πολλές ώρες περπατήματος το κοριτσάκι σταμάτησε να περπατά. Κατάφερα και έφτασα δίπλα του. Ήμουν τόσο λαχανιασμένος που δε μπορούσα να μιλήσω. Το μόνο που έκανα ήταν να σκύψω μπροστά για να βρω την ανάσα μου. Μόλις συνήλθα κάπως γύρισα να μιλήσω στη μικρή και να τη ρωτήσω τι στην ευχή έκανε τέτοια ώρα έξω και γιατί μου έβγαλε τη ψυχή στο περπάτημα. Δε πρόλαβα. Χαμογέλασε και μου έδειξε κάπου με το χεράκι της. Μου κόπηκε η λαλιά. Μόλις συνειδητοποίησα που βρισκόμουν, όμορφες αναμνήσεις ήρθαν και κατέκλυσαν το μυαλό μου. Χαμογέλασα αμυδρά και δάκρυσα λιγάκι. Γύρισα και κοίταξα τη μικρή. Αυτή όμως είχε γίνει ήδη μια άυλη δέσμη φωτός και πετούσε μακριά. "Αυτό είναι το δώρο σου", ακούστηκε μια ψιθυριστή φωνή, "Καλά Χριστούγεννα και να θυμάσαι πως κάποτε υπήρχαν τέτοια..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου