Συναντηθήκαμε τυχαία. Καθόταν σε ένα παγκάκι και κάθισα κι εγώ παραδίπλα να ξεκουραστώ λίγο. Η όψη του μου φάνηκε αμέσως γνώριμη. Δε κατάλαβα αμέσως που τον είχα ξαναδεί. Κατάλαβε ότι τον περιεργαζόμουν και χαμογέλασε ευγενικά. Τότε μου ήρθε! Βέβαια! Σε κάποια βιβλία ιστορίας, εκεί τον είχα δει. Τον ρώτησα που μένει και μου απάντησε "παντού". Μα φυσικά, αφού είχε απλώσει παντού την παλιά Αυτοκρατορία. Σε ανατολή και δύση. Είχε κερδίσει πολέμους, είχε οργανώσει θριάμβους, είχε ξεκινήσει τόσες εκστρατείες. Το όνομά του τραγουδιέται ακόμα και στις μέρες μας. Και τώρα, χιλιάδες χρόνια μετά τον βρίσκω να κάθεται σε ένα παγκάκι σε μια βρώμικη πλατεία! Μου διηγήθηκε πολλές ιστορίες του, αμέτρητες περιπέτειες και μάχες. Μου είπε ακόμα πόσο ευτυχισμένος νιώθει πια που δεν τον βαραίνουν αυτοκρατορικά καθήκοντα και μακρινές κατακτήσεις. Και πόσο όμορφος του φαίνεται ο κόσμος όταν δεν τον γεμίζουν οι διαταγές του με ποτάμια αίματος. Σηκώθηκε, με χαιρέτησε με μεγαλοπρέπεια και πήρε τον δρόμο του. Δεν ήξερε ούτε που θα πήγαινε ούτε με πιο τρόπο ούτε αν θα τον καλοδέχονταν εκεί που θα έφτανε. Αλλά από την άλλη τον γέμιζε τόσο πολύ η ελευθερία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου