Με κοίταζε συνεχώς θυμωμένη. Τη φοβόμουν. Νομίζω πως πολλοί άνθρωποι τη φοβόντουσαν. Το ύφος της το όλο υπερηφάνεια, οι κινήσεις της που εξέπεμπαν μια αναμφισβήτητη ακεραιότητα, τα μάτια της, καταπράσινα, που υπονοούσαν έναν έντονο μυστικισμό, το βλέμμα της που κοίταζε κατευθείαν μέσα μου και έβλεπε τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά μου, όλα αυτά μου δημιουργούσαν ένα απροσδιόριστο άγχος. Έκατσα με τις ώρες μαζί της. Δε ξέρω πόσες. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου εντελώς. Αυτή συνέχισε να διαπερνά κάθε άμυνά μου με μια απλή ματιά. Οι κινήσεις συνέχιζαν να διαλύουν κάθε απομεινάρι συνοχής της σκέψης μου. Έκανα να μιλήσω μα αισθάνθηκα ότι σε κάθε προσπάθεια να αρθρώσω κάποια πρόταση, τραύλιζα πριν η γλώσσα μου δεθεί κόμπος. Πίστευα πως από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσω. Τότε έγινε το αναπάντεχο. Κάτι τράβηξε την προσοχή της. Η σκοτεινή σιλουέτα της αφού έμεινε λίγο ακίνητη με όλο χάρη κινήσεις ξεχύθηκε σαν αστραπή προς το μέρος όπου κάποιος ανεπαίσθητος θόρυβος είχε ακουστεί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα περπατούσε καμαρωτή έχοντας επιδεικτικά στα δόντια της το ποντίκι που είχε μόλις πιάσει. Κατάμαυρη σαν το σκοτάδι που είχε αρχίσει να πέφτει, χάθηκε στις σκιές χωρίς να μου ρίξει ούτε μία ματιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου