Ακολουθώ τις λέξεις
μα κι αυτές συχνά
με προδίδουν
σε αδιέξοδο με οδηγούν
Με παρασέρνουν όπως
ο δυνατός αέρας
που τρομάζει τις ευαίσθητες ψυχές
και με ρίχνουν σε βράχια
και ξέρες
Ο θάνατος δεν είναι η στιγμή
που αποχωριζόμαστε τη ζωή
μα φωλιάζει στη κάθε φορά
που δειλιάζουμε
και ένας Θεός ξέρει πως
έχω περάσει πολλούς θανάτους
Τι να κάνω! Τινάζω το χώμα που
με σκέπαζε και σηκώνομαι
Πάλι παίρνω δρόμο άγνωστο
ίσως κι αυτός σε άλλο θάνατο με οδηγήσει
μα αυτό δε λέγεται τελικά ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου