Είχε κάτσει κάτω στο δάπεδο στο συνηθισμένο του σημείο. Είχε απλώσει κάτι σαν παλιά κουβέρτα και πάνω της είχε τοποθετήσει την άδεια θήκη της κιθάρας που ήδη κρατούσε στα χέρια τους, ένα κουτί για να ρίχνουν οι περαστικοί τα χρήματα. Πέρασε λίγη ώρα κουρδίζοντας τη κιθάρα του, καθάρισε το λαιμό του, κοίταξε γύρω του να δει πόσος κόσμος περνάει και ξεκίνησε να παίζει. Το τραγούδι δεν ήταν και πολύ του γούστου μου, ήταν από αυτά τα έντεχνα που σε παίρνει ο ύπνος την ώρα που τα σιγοτραγουδάς αλλά ο τύπος ήταν δεξιοτέχνης, έπαιζε πολύ καλά, ενώ είχε και καλή φωνή. Κάθισα λίγη ώρα και παρακολουθούσα. Σύντομα το παίξιμο του άλλαξε. Ανεπαίσθητες οι αλλαγές στην αρχή, γίνονταν πιο αντιληπτός όσο συνέχιζε να παίζει. Άφησε τις γνώριμες και -για να είμαστε ειλικρινείς- βαρετές μελωδίες και άρχισε να μεταβαίνει σε άγνωστες μελωδίες και μυστηριακές κλίμακες. Τα δάχτυλά του άρχισαν να παίρνουν δύσκολες και σχεδόν αφύσικες θέσεις πάνω στις χορδές της κιθάρας. Αναγνώρισα τη δαχτυλοθεσία για την οποία μιλούσαν οι παλιοί θρύλοι της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Ήταν σίγουρα η δαχτυλοθεσία του Σατανά. Σύμφωνα με το θρύλο ο Σατανάς έπαιζε κιθάρα χρησιμοποιώντας και την ουρά του. Πρόκειται στη πραγματικότητα για ένα πολύ δύσκολο τρόπο παιξίματος της κιθάρας που ζωντανεύει τις σκιές των ανθρώπων και μαγεύει πλάσματα από άλλους κόσμους. Και πράγματι ανάμεσα στους αδιάφορους περαστικούς, καλικάντζαροι, στοιχειά και νεράιδες χόρευαν ανενόχλητα. Ενώ οι σκιές εγκατέλειπαν τους ανθρώπους τους και συμμετείχαν στο γλέντι που είχε στηθεί. Ο κόσμος χωμένος σε σκοτούρες, λογαριασμούς και αγορές δεν πήρε είδηση ούτε τον τρελό χορό των αερικών ούτε το τρελό παίξιμο του κιθαρωδού. Μόλις το κομμάτι τελείωσε, διακόπηκε απότομα και ο χορός και τα ξωτικά εξαφανίστηκαν και οι σκιές γρήγορα γύρισαν σε αυτούς στους οποίους ανήκαν. Έψαξα τις τσέπες μου. Σε τέτοιους κιθαρίστες δε μπορείς να δώσεις ένα απλό κέρμα αλλά πρέπει να βρεις ένα δηνάριο σαν κι αυτά με τα οποία συναλλάσσονταν οι παλιές Αυτοκρατορίες σε περιόδους ανακωχής κατά τη διάρκεια των μεταξύ τους πολέμων. Πάντα κουβαλάω ένα τέτοιο μαζί μου, που στη μία πλευρά έχει ένα γρύπα και στην άλλη ένα ουροβόρο φίδι. Το έριξα στο κουτί που είχε μπροστά του. Το πήρε στο χέρι του, το κοίταξε καλά, το δάγκωσε κι έπειτα με κοίταξε και χαμογέλασε. Έβγαλε ένα μικρό φλασκί, έριξε λίγο από το ποτό που είχε μέσα σε ένα πλαστικό ποτηράκι και μου το πρόσφερε. Πήρα το ποτήρι και το κοίταξα. Γνώρισα το πράσινο ποτό και τη νεραϊδούλα που κολυμπούσε μέσα του. Την άφησα να πετάξει μακριά, ύψωσα το ποτήρι μου, ευχήθηκα στον μουσικό και κατέβασα μονορούφι το αψέντι. Χαιρέτισα το μουσικό, είπαμε στο επανιδείν, σήκωσα το γιακά του μπουφάν μου και συνέχισα το δρόμο μου. Που και που όταν τα βράδια είναι ήσυχα ακούω τη μουσική της κιθάρας την οποία παίζει ο δεξιοτέχνης μουσικός χρησιμοποιώντας τη δακτυλοθεσία του Σατανά...
***Δαχτυλοθεσία του Σατανά: αναφορά στο βιβλίο του Μίλοραντ Πάβιτς "Το Λεξικό των Χαζάρων".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου