Του ρόδου η ομορφιά

Μονάχο του ένα ρόδο
φύτρωσε στην ερημιά
Κι εκεί  μεγάλωσε 
κι άνθισε κι ευώδιασε
Κάποτε ένα σπουργίτι 
βρέθηκε στον άθλιο
εκείνο τόπο.και θαύμασε
πόσο πολύ το τριαντάφυλλο 
χρωμάτιζε το τοπίο
Μία κουρούνα τότε
στάθηκε,με βλέμμα σκοτεινό
και έκραξε με το κυνικό 
της ύφος:
Χαμένη πάει η ομορφιά
μάταιη η ευωδία
σ'αυτή την άχαρη σκοτεινιά
ποιος να τις εκτιμήσει;
Ανόητο και μίζερο πουλί
απάντησε το σπουργίτι
ακόμα κι αν σκόνη μόνο 
πέρναγε σε τούτο τ'άθλιο 
της γης κομμάτι,
σε τι μειώνεται χαζή,
η εύθραυστή του ομορφιά
και η γλυκιά ευωδία;
Αν όλα του δάσους τα πουλιά
λατρέψουνε άγρια χορτάρια ,
όμορφα δε γίνονται ούτε 
μοσχοβολούνε.
Μα το λουλούδι τούτο δω
που κάθεται μονάχο
χωρίς κανένα οπαδό
την ίδια αξία έχει.