Το σύμπαν

 

Μπήκα στο διάδρομο ο οποίος ήταν γεμάτος κόσμο, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιους χώρους, Ήμουν κάπως σαστισμένος όπως και οι περισσότεροι και οι περισσότερες εκεί μέσα. Πού στην ευχή μπορούσαν να βρω κάποια πληροφορία για το τι έπρεπε να κάνω; Δεν είχα πιει ούτε καν έναν καφέ για να ξελαμπικάρει το μυαλό. 

Και τότε την πρόσεξα. Αρχικά είχε γυρισμένη τη πλάτη. Τα μακριά της μαλλιά έφταναν ως τη μέση της. Το σώμα της ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. 

"Φίλε", σκέφτηκα, "αν το πρόσωπό της είναι το μισό εντυπωσιακό όσο το σώμα της, αυτήν θα πάω να ρωτήσω". Το σύμπαν εκείνη την ώρα συνωμότησε για χάρη μου - μάλλον επειδή είμαι ωραίος τύπος τελικά - και γύρισε. Μόλις την είδα τα 'χασα...

"Λες και βγήκε από παραμύθι" σκέφτηκα. "Δε μπορεί, κάτι στραβό θα έχει - το σύμπαν δεν ήταν ποτέ τόσο φιλικό μαζί μου". 

Πλησίασα και ρώτησα τις σχετικές πληροφορίες που αναζητούσα. Μου απάντησε με μια φωνή γλυκιά και μελωδική σαν τραγούδι ξωτικών. Δεν είχε τίποτα στραβό. 

Έμεινα να την ακούω μαγεμένος. Σκέφτηκα όλη μου τη ζωή μέχρι τότε. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου.

"Μην είσαι βλάκας, δεν έχεις ούτε τη παραμικρή πιθανότητα να σου χαμογέλασε το σύμπαν εσένα τόσο πλατιά. Πότε το έκανε άλλωστε;"

Σας έχω πει πόσο το σιχαίνομαι όταν έχω δίκιο σε τέτοιες περιπτώσεις;