Τούτη την ώρα που γράφω, έχει ήδη νυχτώσει. Όχι όμως εντελώς. Πέρα στον ορίζοντα ένα κομμάτι του ουρανού αρνείται να παραδοθεί στο μαύρο και διατηρεί εκείνο το μαγικό σκούρο μπλε του λυκόφωτος. Πασχίζω να κρατήσω τη σκέψη μου μακριά σου μα δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά. Σε τίποτα άλλωστε δεν τα κατάφερνα καλά ποτέ μου. Οπότε γιατί να αλλάξει αυτό τώρα; Ξέρεις, καμιά φορά θυμάμαι εκείνη τη φορά στη βεράντα του σπιτιού σου και χαμογελάω. Θυμάμαι τα πειράγματα που σου έκανα...και την ανάποδη μου μου έριξες. Για την ιστορία, θα μπορούσε εύκολα να την αποφύγω αλλά δεν ήθελα. Κράτησα έτσι κάτι δικό σου...ναι, έστω αυτό...Ακούω το βουητό ενός αεροπλάνου που πετάει κάπου ψηλά στον ουρανό χωρίς να μπορώ να το εντοπίσω. Θυμάσαι πόσο μακριά βρεθήκαμε ξαφνικά; Δύο ξένοι. Δύο εντελώς ξένοι. Δεν με έψαξες και σε απέφευγα. Έτσι τελειώνουν αυτά, με ένα μακρύχρονο σβήσιμο και όχι με πάταγο. Μόλις πέρασε ένας περαστικός κάτω στο δρόμο. Είχε παράξενο βηματισμό, αστείο. Νομίζω ότι επίτηδες περπατούσε έτσι. Κάτι ήθελε να δείξει αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι. Πολλά είναι αυτά που δεν κατάλαβα ποτέ. Πότε γύρισε ο κόσμος ανάποδα, πότε πέρασε ο χρόνος, πότε νύχτωσε σήμερα. Ξέρεις, γνώρισα κάποιον που επέμενε πως θα ζήσει κι άλλη ζωή και πως είχε ζήσει και προηγούμενες. Και πως θα πετύχαινε όσα δε πέτυχε σε τούτη. Δε θέλω άλλη ζωή. Μου φτάνει αυτή εδώ. Ούτε να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μόνο να απολαύσω τον νυχτερινό ουρανό. Και ελπίζω να τον απολαμβάνεις κι εσύ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου