Βγήκε να περπατήσει στη παραλία παρά το ψιλόβροχο. Ο καιρός δεν την ένοιαζε και δε μπορούσε να την εμποδίσει. Δάκρυα είχαν θολώσει την όρασή της. Δεν την ένοιαζε όμως. Άλλωστε γι' αυτό είχε βγει. Για να κλάψει. Μακριά από τα βλέμματα των δικών της. Δεν ήθελε να τους βαρύνει με την απώλεια με την οποία έπρεπε να αναμετρηθεί.
Είχαν κάμποσα χρόνια να συναντηθούν μα αυτό δεν επηρέασε τη σχέση τους, η οποία παρέμεινε ζεστή και γλυκιά. Τώρα, όμως είχε έρθει το τέλος. Και με τρόπο αναπάντεχο. Άλλωστε σπάνια ο θάνατος προειδοποιεί πριν πάρει κάποιον στα κατάμαυρα φτερά του.
Πόση ώρα είχε περάσει που περπατούσε; Δεν μπορούσε να υπολογίσει. Η κούραση όμως που ένιωθε και ο πόνος στα πόδια της την ειδοποίησαν πως μάλλον είχε αρκετή ώρα που προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Βρήκε ένα παγκάκι και κάθισε εκεί. Έβαλε το γλυκό της πρόσωπο μέσα στα χέρια της και άφησε πια τα δάκρυα ελεύθερα να κυλήσουν. Δεν ένιωσε την ανακούφιση που περίμενε και αναζητούσε. Το βάρος που έσφιγγε τη καρδιά της δε θα διαλυόταν τόσο εύκολα από τα αλμυρά της δάκρυα που τώρα πια είχαν πάρει τη μορφή ρυακιού πάνω στα μάγουλά της.
Ξαφνικά, ένα απαλό μα και ψυχρό αεράκι της χάιδεψε τα μαλλιά. Υπήρχε κάτι παράξενο, απόκοσμο σε αυτόν τον αέρα. Την έκανε να αισθανθεί παράξενα. Σταμάτησε να κλαίει.
Ένιωσε μια παρουσία δίπλα της. Σκούπισε τα μάτια της και γύρισε να κοιτάξει. Ένας άντρας, ντυμένος στα μαύρα με μια ζακέτα με κουκούλα η οποία κάλυπτε το πρόσωπό του. Της μίλησε με μια απαλή φωνή, αδιόρατα γνώριμη και καθησυχαστική. "Συγγνώμη, μη με παρεξηγήσετε, μα σας είδα να κλαίτε και ανησύχησα. Μη το πάρετε στραβά, δεν είμαι κανένας πέφτουλας αλλά ήθελα να σας ρωτήσω μήπως σας συνέβη κάτι, μήπως μπορώ να βοηθήσω..."
Εκείνη, προσπαθώντας να μαζέψει τα δάκρυά της πια και με τρεμάμενη φωνή τον ευχαρίστησε, του μίλησε για τον θάνατο του αγαπημένου φίλου της, για το βάρος που ένιωθε, για τις τύψεις που τη βάραιναν, για το πως ίσως μπορούσε να τον βοηθήσει, να του αφιερώσει λίγο παραπάνω χρόνο, του μίλησε για όλα αυτά που σκεφτόταν.
Ο μαυροφορεμένος άντρας με εκείνη τη τόσο απροσδιόριστα γνώριμη και καθησυχαστική φωνή του της είπε πως ο φίλος της σίγουρα ήταν απόλυτα ευχαριστημένος που είχε αξιωθεί να έχει μια τέτοια φίλη και πως σίγουρα έφυγε από τη ζωή γεμάτος ευγνωμοσύνη για τη γνωριμία τους. Τη διαβεβαίωσε, με τρόπο παράδοξα πειστικός πως εκείνος είναι πλέον σε ένα καλύτερο μέρος, σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης και πως συνεχίζει να τη βλέπει και θα ήθελε να τη δει για μια ακόμα φορά να χαμογελά.
Και πράγματι, χωρίς καν να καταλάβει πως έγινε αυτό, τα χείλη της σχημάτισαν ένα ζεστό χαμόγελο. Μόλις το συνειδητοποίησε, ντράπηκε λίγο και έστρεψε το βλέμμα της στο έδαφος, κοιτώντας για λίγο το γρασίδι. Όταν κοίταξε ξανά προς τη μεριά του παράξενου εκείνου άντρα αυτός είχε εξαφανιστεί! Και τότε κατάλαβε γιατί η παρουσία του της ήταν ευχάριστη αν και δεν τον γνώριζε και πλέον ήξερε που είχε ξανακούσει τη φωνή του. Μα ήταν δυνατόν; Εκείνος ήταν...Όχι, όχι, δε θα μπορούσε...θα μπορούσε;
Το ψιλόβροχο είχε αρχίσει να με ενοχλεί. Αλλά δε θα του τη χάριζα. Μπορούσε να εξαφανίζεται από τα μάτια των άλλων ανθρώπων αλλά όχι κι από τα δικά μου. Ζω σε ένα κόσμο όπου οι νεράιδες χορεύουν στα ποτάμια και τα στοιχεία στήνουν παγίδες στους περαστικούς στα σταυροδρόμια. Οπότε αυτό το κόλπο της εξαφάνισης δε θα έπιανε σε μένα! Τον περίμενα στο στενάκι στο οποίο είχε χωθεί.
-Ένας άγγελος θανάτου παίρνει τη μορφή αγαπημένου εκλιπόντος για να παρηγορήσει μια θρηνούσα φίλη του; Τι άλλο θα δω! Μήπως ερωτεύτηκες φτερωτέ; Δε μπορώ να σε φανταστώ με λευκά φτερά και τόξο στα χέρια σου!
-Πρόσεχε τα λόγια σου θνητέ, μήπως αποφασίσω να πάρω κι εσένα μαζί μου στον Κάτω Κόσμο!
-Οι απειλές σου δε με φοβίζουν. Ξέρω πως δουλεύουν αυτά. Πρόσεχε πάντως φτερωτέ. Αυτοί οι έρωτες δεν έχουν τέλος όπως στις αισθηματικές ταινίες. Συνήθως καταλήγουν σε πιο κοσμογονικές καταστάσεις.
-Κοίτα τη δουλειά σου και χάσου από μπροστά μου.
Άνοιξε τα μαύρα φτερά του και πέταξε. Γύρισα και κοίταξα την κοπέλα που τώρα ήταν σχεδόν χαμογελαστή τώρα. Ξανακοίταξα στον ουρανό. "Ακόμα και ο θάνατος μπορεί να δείξει ανθρωπιά;" αναρωτήθηκα και κατευθύνθηκα προς το πιο κοντινό μπαρ που ήταν ανοικτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου