Ο καυτός άνεμος που τη ζέστη μεταφέρει μου φέρνει εικόνες από την έρημο παλιές. Σαν να βλέπω τα χιλιάδες χιλιόμετρα άμμου να απλώνονται μπροστά μου ενώ τα καραβάνια νωχελικά κινούνται από όαση σε όαση. Οι Βεδουίνοι καλύπτουν τα κεφάλια και τα πρόσωπά του για να μπορέσουν να προφυλαχθούν από τον ανελέητο βομβαρδισμό των ακτινών του ήλιου και τις βίαιες επιθέσεις της άμμου. Καταφύγιο αναζητούν την ώρα που σηκώνονται τα κύματα των αμμοθυελλών για να τους καταπιούν. Και να που το βράδυ έρχεται και η νύχτα πέφτει, καθώς το σκοτάδι καταβροχθίζει το ουράνιο φως. Φωτιές ανάβουν και οι ταξιδιώτες γύρω τους μαζεύονται. Μένουν μακριά από τις σκιές και το απέραντο μαύρο της αφιλόξενης ερήμου, δεν πλησιάζουν το απόκοσμο βασίλειο των μαγικών τζιν και των φρικτών γκουλ. Αυτά τα επικίνδυνα πλάσματα που υπακούνε μονάχα στου Ιμπλίς τις διαταγές. Κάθε φορά που τα σκυλιά γαβγίζουν κι αγριεύουν, ένδειξη παρουσίας υπερφυσικής, τα χωρατά και τα τραγούδια σταματούν μέχρι να σιγουρευτούν οι Βεδουίνοι πως τελικά κάποιο αγρίμι ήταν η αιτία της ανησυχίας τους. Ο ύπνος έρχεται ανήσυχος και γλυκός συνάμα μέχρι που οι πρώτες ακτίνες του ήλιου να σπάσουν τη μονοτονία της νυχτιάς. Οι καμήλες φορτώνονται, οι ταξιδιώτες ετοιμάζονται και ο ζεστός αέρας της ερήμου τους συνοδεύει ξανά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου