Εκείνη που περιμένει

 

Είχα χρόνια να τη δω μα τη γνώρισα αμέσως. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ξεχνούν φυσιογνωμίες. Ακόμα κι αν είναι...λοιπόν, θα καταλάβετε. 

Καθόταν σε ένα παγκάκι. Τα μαλλιά της ήταν ξέπλεκα, τα μάτια της υγρά όπως πάντα, το κεφάλι χαμηλωμένο. Ελαφρά σκυφτή η πλάτη της και τα χέρια της ακουμπούσαν στις σανίδες. 

Μόνο εγώ την έβλεπα. Μόνο εγώ έχω αυτό το χάρισμα. Μόνο εμένα στοιχειώνει τούτη η κατάρα. Οι δεκάδες άνθρωποι που περνούσαν μπροστά της, κάθονταν δίπλα της ακόμα και στη θέση της δεν είχαν ιδέα ότι εκείνη βρισκόταν εκεί. Περίμενε. Όπως περίμενε και χρόνια πριν, τη τελευταία φορά που την είδα. Με την ίδια υπομονή, με την ίδια προσμονή, με την ίδια ματαιότητα. 

Πλησίασα και έκατσα δίπλα της σιωπηλός. Η διάφανη μορφή της έμεινε αρχικά ασάλευτη. Γύρισα και τη κοίταξα. Έβλεπα μέσα από το φασματικό κορμί της τους ανθρώπους να περπατούν για τις δουλειές τους χωρίς να αντιλαμβάνονται την ύπαρξή της. Κατάλαβε πως την κοιτούσα και σήκωσε το κεφάλι της. Στο εύθραυστο πρόσωπό της σχηματίστηκε ένα χαμόγελο. Με θυμήθηκε...

"Ο μόνος που με βλέπει, ο μόνος φίλος μου ανάμεσα στους ζωντανούς" ψιθύρισε χωρίς να κινήσει τα χείλη της. Μπορούσε να μιλήσει με τις σκέψεις της και να ακούσει τις δικές μου. "Ακόμα εδώ;" ρώτησα σιωπηλά κι εγώ. 

- Σε εκπλήσσει αυτό; Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω. Να αφήσω την ελπίδα μου. Τον περιμένω... θα τον περιμένω όσο χρειαστεί. Μέχρι η ψυχή του να βρει ξανά τη δική μου και να ψάξουμε για νέα σώματα να ζήσουμε ξανά!

-  Μετεμψύχωση, ε; Μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσετε αυτό που δε μπορέσατε στη ζωή σας; Παρήγορη σκέψη, οδυνηρή αναμονή

- Άλλοι αδημονούν να μπουν στον Παράδεισο και άλλοι τρέμουν μη τους τραβήξει η Κόλαση. Εγώ περιμένω να επιστρέψω στη γη. Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει;

- Δε θα έπρεπε όμως να σε έχει βρει τόσο καιρό; Μήπως προχώρησε; Μήπως...

Τα μάτια της άστραψαν και η όψη της αγρίεψε. "Ποτέ δε θα προχωρούσε, ποτέ δε θα με άφηνε!" η φωνή της αντήχησε εκκωφαντικά στο κεφάλι μου. Το κεφάλι μου σφίχτηκε, ένα βάρος πλάκωσε το στήθος μου. Ένιωσα να ζαλίζομαι, να  βυθίζομαι σε ένα κενό στο οποίο πνιγόμουν. Μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα αυτή η τελευταία μου παρατήρηση.

 "Συγγνώμη", μου είπε ηρεμώντας σιγά σιγά όπως ηρεμεί η φουρτουνιασμένη θάλασσα μόλις κοπάσει ο δυνατός άνεμος. "Παραφέρθηκα. Δεν είναι έξυπνο όμως να αμφιβάλλεις για τον έρωτα και την αφοσίωση ενός ζευγαριού. Αυτά ξεπερνάνε τον θάνατο και τους κανόνες της μεταθανάτιας ύπαρξης. Εσύ θα έπρεπε να το ξέρεις καλύτερα από όλους". Λέγοντας αυτά σηκώθηκε και με αέρινες κινήσεις άρχισε να απομακρύνεται..."Παραμένεις ακόμα φίλος μου;" ρώτησε γυρνώντας προς εμένα. "Πάντα ήμουν και πάντα θα είμαι" της είπα και την αποχαιρέτησα με μια μικρή κίνηση. 

Δεν της είπα όλη την αλήθεια όμως. Δεν της θύμισα πως το "πάντα" αφορούσε και την εποχή που ήταν ακόμα ζωντανή. Πριν πάρει μόνη της τη ζωή της για χάρη ενός ανθρώπου...ενός τιποτένιου που δεν θα άξιζε ούτε να τον φτύσει. Δε θυμόταν και δε θέλησα να ξυπνήσω εκείνες τις μνήμες. Δε μπόρεσα, μάλλον δε τόλμησα. Όπως δεν τόλμησα να της πω πως άδικα περίμενε κάποιον που την είχε προδώσει ξανά και ξανά και ο οποίος ζούσε ακόμα τη ζωή του χωρίς να τη σκέφτεται ποτέ. Η αντίδρασή της σε μια μικρή και μόνο τέτοια νύξη δεν άφηνε περιθώρια. Έτσι έγινε και τη προηγούμενη φορά. Φοβάμαι ότι έτσι θα γίνει και την επόμενη. Δεν είδε ποτέ καθαρά τα πράγματα όσο ζούσε - δε μπορεί και τώρα. Ελπίζω όμως...πως κάποια μέρα, θα μπορέσει να λυτρωθεί από αυτή τη κόλαση που μόνη της είχε φτιάξει για χάρη ενός ανθρώπου που δεν κοίταξε ποτέ πίσω.