Είναι κάτι βράδια,που αναμνήσεις
γεμίζουν το κεφάλι μου.
Το σκοτάδι τις βοηθά ν'ανασυρθούν
από το πίσω μέρος του μυαλού.
Παράδοξο γεγονός!Μυρωδιές,φωνές,
ακόμα και πρόσωπα γνωστά
ζωντανεύουν μπρος μου.
Άλλοτε ευχάριστα κι ανάλαφρα,σαν
το πέταγμα μιας πεταλούδας την άνοιξη.
Κι άλλοτε πνιγηρά και γλοιώδη,
σαν τη λάσπη που μέσα της κολλάς.
Αναμνήσεις και όνειρα...πόσο ανόητο
το μέλλον να σχεδιάζεις βασιζόμενος σ'αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου