Εαρινές Απώλειες

του Δημήτρη Κουτραφούρη


Φεύγουν οι φίλοι ένας-ένας
κι εγώ στέκομαι αμίλητος – με μια προσωπίδα
έκπληξης αντί για πρόσωπο κι έν’ αγκάθι ανακούφισης
για τον χρόνο που μου δόθηκε ακόμα. Και περνώ
λίγο-λίγο απ’ την άλλη μεριά, στη χώρα
που στοιβάζονται πλέον τόσοι φίλοι...
Πού είναι τώρα ο Κάφκος, ο Νώντας, ο Μαρίνος;
Μάστορες κι οι τρεις αγαπημένοι, καθένας στην τέχνη του,
ο ένας των χειρών, ο άλλος των ήχων,
ο τρίτος της αφήγησης των περασμένων...
Φύγανε τον χειμώνα και λείπουν άδικα την πρώτη άνοιξη.
Στην ίδια τώρα γη, όλοι τους, χώρι’, αναπαύονται.
Βοά μέσα μου η άνοιξη
κι ο θάνατος, όχι τα πελιδνά τους πρόσωπα
μα ο θάνατος που έρχεται μετά τον πόνο
μακρύς αταλάντευτος ασάλευτος θάνατος
δεν είναι πια μόνο δικός τους. Ανήκουμε
όλοι σ’ αυτόν, καθένας με την σκέψη και την σειρά του.
Μου ψιθυρίζει ο δαίμονας: άσ’ τους να φύγουν
κάλλιο ζωντανός και μονάχος. Μα ως πότε;
Ό,τι κι αν πω μοιάζει γραμμένο από κάποιον άλλον...

dragonera left