Περά απ’ τις λίμνες, πέρα απ’ τις κοιλάδες,
απ’ τα βουνά, τα δάση, τα σύννεφα, τις θάλασσες,
πέρα απ’ τον ήλιο, πέρα απ’ τους αιθέρες,
πέρα απ’ τα πέρατα των άστρων και των σφαίρων,
το πνεύμα μου, κινείσαι με ευλυγισία,
κι όπως καλός κολυμβητής που λιώνει μες στο κύμα,
οργώνεις χαρωπά την άβυσσο την απέραντη
με μιαν ανείπωτη και αρρενωπή ηδονή.
Πέτα μακριά απ’ τούτους τους νοσηρούς ατμούς·
πήγαινε να καθαρθείς στον αγνότερο αέρα,
και πιες, σαν κάποια θεία και αγνή λικέρ,
το καθαρό φως που γεμίζει τους διαυγείς αιθέρες.
Πίσω απ’ τα βάσανα και τις βαθιές τις λύπες
που βαραίνουν τη ζωή σαν ομίχλη φορτωμένη,
μακάριος όποιος μ’ ένα δυνατό φτερούγισμα
μπορεί να φτάσει ως τους καθάριους αγρούς του φωτός·
εκείνος που οι σκέψεις του, σαν κορυδαλλοί,
στον ουρανό κάθε πρωί παίρνουν ελεύθερο πέταγμα –
που υψώνεται πάνω απ’ τη ζωή και δίχως κόπο
καταλαβαίνει τη γλώσσα των λουλουδιών και των σιωπηλών πραγμάτων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου