Λαίδη Μπάθορυ

 

στων παρθένων το αίμα

λούζεσαι ζητώντας 

της νεότητας το αιώνιο

κλειδί. 

με τον πόνο τους 

ηρεμείς το τέρας 

που μέσα σου ουρλιάζει

ποτέ του δε χορταίνει

των βασανιστηρίων η λύκαινα

κόκκινα μάτια σε κοιτούν

και δόντια τρίζουν

μέσα από τη ψυχή σου.

το κάστρο σου πια δεν είναι

παρά ο μελλοντικός σου τάφος.

και καθώς το τελευταίο χτίζεται 

παράθυρο εσύ ήρεμη, μακάρια

χαμογελάς. 

ποτέ δε περπάτησε στη γη

τέρας τόσο όμορφο όσο εσύ

ποτέ μέρος δε βαπτίστηκε περισσότερο

στου αίματος τη βαριά οσμή

Τι να έμεινε από εκείνες τις αίθουσες

τους τοίχους τους καλοχτισμένους

ποιες ιστορίες ακόμα να διηγούνται

και πόσοι να ξυπνούν κάθιδροι τα βράδια

από τους εφιάλτες που ακόμα 

εσύ κατασκευάζεις;