Μου είναι αδύνατο να σκεφτώ τη βαθιά θάλασσα χωρίς να με πιάσει τρόμος. Συλλογίζομαι εκείνα τα ακατανόμαστα πλάσματα που μπορεί αυτή τη στιγμή να σέρνονται και ν' αγωνίζονται μάταια εκεί κάτω στο βυθό, στις μικρές σκοτεινές σπηλιές τους. Θαρρώ πως τα βλέπω να προσκυνούν τα αρχαία πέτρινα είδωλά τους και να σκαλίζουν τα δικά τους αποκρουστικά είδωλα πάνω στους οβελίσκους από μουσκεμένο γρανίτη στ' ανήλιαγα βάθη του ωκεανού. Φαντάζομαι τη μέρα που θα εμφανιστούν μέσα από τα κύματα και θα πνίξουν με τα βρωμερά τους νύχια τ' απομεινάρια της ασήμαντης, εξαντλημένης από τον πόλεμο ανθρωπότητας, την ημέρα που το έδαφος θα βυθιστεί και ο σκοτεινός θαλάσσιος βυθός θ' αναδυθεί προκαλώντας παγκόσμιο πανδαιμόνιο.
Το τέλος πλησιάζει. Ακούω θόρυβο στη πόρτα· κάποιο τεράστιο κοιμισμένο σώμα κινείται βαριά και αδέξια. Φτάνει! Όχι, δε θα με βρει! Θεέ μου, εκείνο το χέρι! Το παράθυρο! Το παράθυρο!
Χ.Φ.Λάβκραφτ, απόσπασμα από το διήγημα Δάγων, από το βιβλίο Ο Τύμβος, εκδ. Αίολος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου