Κύριος Χάιντ

 

Άκου τα νύχια που σκάβουν,

δε σκάβουν το χώμα 

διέξοδο για να βρουν 

μήτε σε τοίχο αναζητούν

μια πόρτα να ανοίξουν

Άκου το γρύλισμα του αγριμιού

δεν έρχεται βαθιά από κάποιο δάσος

ούτε από καμιά σπηλιά σκοτεινή

Δες στα μάτια μου τη φωτιά

δεν καθρεφτίζεται καθώς άγρια χόρτα καίει

Η ανάσα μου γίνεται βαριά

και τα δόντια μου τρίζω

άγνωστο το πρόσωπο που βλέπω

να καθρεφτίζεται απαίσιο, δαιμονικό

Δεν είμαι πια αυτός που ήμουν

και το τέρας πια ελευθερώθηκε

αδέσμευτο, ασταμάτητο 

ένας αντίστροφος Αδάμ

πλασμένος κατά του ερπετού

την αρχέγονη εικόνα.