The fairy and the giant - H νεράιδα και ο γίγαντας

 

Once I met a little glowing fairy girl. She was so cute and sweet. Always singing happily. I invite her to come in my home and drink some coffee. We sat together and talked about a lot of things. She told me how much in love she was with a giant living up on a sad mountain top. It was a place so depressing that even the dancing stars were falling from the nightsky there. The giant lacked of any colour, he was constantly dark like a living black hole walking on the earth. She was the only light he had. He was taking her gently in his blackest hand lifting her closer to his chest. Then her light was warming him inside out and that was the only moment he was able to smile. And that was when the stars weren't falling anymore. They began dancing again. I sipped the last of my coffee and said to the firy "you're a lucky bright girl and this dark giant of yours should be a a really happy black titan to have your light in his life". She smiles, walked to the door and said "farewell" sending me a butterfly kiss. I still have this colorful kiss flyin all over my room and I sometimes think about the the bright light fairy in the dark giant's hand.

Κάποτε είδα μια μικρή λαμπερή νεραϊδούλα. Ήταν τόσο χαριτωμένη και γλυκιά. Πάντα τραγουδούσε χαρούμενη. Την κάλεσα να έρθει στο σπίτι μου και να πιούμε έναν καφέ. Καθίσαμε μαζί και μιλήσαμε για πολλά πράγματα. Μου είπε πόσο ερωτευμένη ήταν με έναν γίγαντα που ζούσε σε μια θλιβερή βουνοκορφή. Ήταν ένα μέρος τόσο καταθλιπτικό που ακόμη και τα αστέρια που χορεύανε εκεί έπεφταν από τον νυχτερινό ουρανό. Ο γίγαντας δεν είχε παντελή έλλειψη χρώματος, ήταν συνεχώς σκοτεινός, σαν μια ζωντανή μαύρη τρύπα που περπατούσε στη γη. Αυτή ήταν το μόνο φως που είχε. Την έπαιρνε απαλά στο κατάμαυρο  χέρι του φέρνοντάς την κοντά στο στήθος του. Τότε το φως της τον ζέσταινε μέσα κι  έξω και αυτή ήταν η μόνη στιγμή που μπορούσε να χαμογελάσει. Και ήταν τότε που τα αστέρια δεν έπεφταν πια. Άρχιζαν πάλι να χορεύουν. Ήπια τον τελευταίο μου καφέ και είπα στη νεράιδα "είσαι ένα τυχερό λαμπερό κορίτσι και  ο σκοτεινός σου γίγαντας σου θα πρέπει να είναι ένας πραγματικά χαρούμενος μαύρος τιτάνας που έχει το φως σου στη ζωή του". Χαμογέλασε, προχώρησε προς την πόρτα και είπε «αντίο» στέλνοντάς μου μια πεταλούδα-φιλί. Έχω ακόμα αυτό το πολύχρωμο φιλί να πετάει σε όλο το δωμάτιό μου και μερικές φορές σκέφτομαι τη λαμπερή νεράιδα στο χέρι του σκοτεινού γίγαντα.