Δίψα

Ξέρεις πώς είναι να ζεις στο σκοτάδι;

Η μέρα σου να είναι η νύχτα

το φως του φεγγαριού το μόνο που αντέχεις;

Ξέρεις πώς νιώθεις νεκρό αίμα 

στις φλέβες σου να κυλά;

Να χρειάζεσαι αίμα ζωντανό για

να μείνεις από το θάνατο μακριά;

Ο δράκος να είσαι του παραμυθιού,

το τέρας κάτω από το κρεβάτι;

Το σπίτι σου στα μνήματα να είναι 

αφού πιο κοντινός στους πεθαμένους είσαι

παρά στους ζωντανούς

Να κυνηγάς κάθε βράδυ, όχι γιατί το θέλεις

μα γιατί σε σπρώχνει μια δίψα άγρια

ακόρεστη, πανίσχυρη.

Έλα πιο κοντά μου και αφέσου

τότε θα πάρεις τις απαντήσεις που ζητάς

θα περάσεις στον δικό μου κόσμο

χωρίς να μπορείς να γυρίσεις πίσω