Δημήτρης Στεφανάκης
Η Ιταλική πεζογραφία άνθισε εντυπωσιακά μέσα στον 20ο αιώνα, αφήνοντας πίσω της έργα που θα διαβάζουμε όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν την λογοτεχνία.
Η αρχή του παντός φαίνεται να έγινε με τον Μακαρίτη Ματία Πασκάλ του Λουίτζι Πιραντέλο, που αργότερα θα ανδραγαθούσε ως ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς του 20ου αιώνα.
Ακολούθησε η Συνείδηση του Ζήνωνα το 1923 από τον Ίταλο Σβέβο τον οποίο ενθάρρυνε στις λογοτεχνικές του αναζητήσεις ο δάσκαλός του Τζέιμς Τζόις.
Το 1951 ο Αλμπέρτο Μοράβια παρουσιάζει τον Κονφορμιστή, μυθιστόρημα με πολλές λογοτεχνικές αρετές από ένα συγγραφέα που γράφει σημαντικά βιβλία ήδη από την εποχή του μεσοπολέμου
Το 1958 εκδίδεται ο αριστουργηματικός Γατόπαρδος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα, ενός άοκνου αναγνώστη που το πήρε απόφαση να γράψει μετά τα πενήντα του χρόνια.
Ακολούθησαν το 1976 η Έρημος των Ταρτάρων του Ντίνο Μπουτζάτι, Το όνομα του Ρόδου (1980) του Ουμπέρτο Έκο, αφηγήσεις που η καθεμιά αναβάθμισαν περαιτέρω το κύρος της Ιταλικής λογοτεχνίας.
Το 1994 ο Αντόνιο Ταμπούκι υπογράφει την εκδοτική του επιτυχία «Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα», ενώ το 1997 ο Κλαούντιο Μάγκρις ολοκληρώνει τον Ιταλικό λογοτεχνικό χάρτη με το δοκιμιακό του μυθιστόρημα «Μικρόκοσμοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου