Έλεγα μόνο μέσα μου: "Κοίτα. Σήμερα η Σουραμπάλα ήρθε στο πλευρό μου, αφήνοντας όλον τον άλλον κόσμο. Σήμερα δεν έχει κανέναν άλλον κοντά της· μόνο εμένα. Στα παλιά και περασμένα παιδιάτικά της χρόνια η Σουραμπάλα έχει έρθει από κάποιο ανοιξιάτικο βασίλειο μυστηρίου, από μια ζωή που 'χε δικιά της τροχιά, και στάθηκε στο πλευρό μου σ' αυτή τη φωτισμένη και πλημμυρισμένη απ' ανθρώπους γης. Και σήμερα, ύστερα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, άφησε τη γης, τόσο γεμάτη από φως κι από ανθρώπινα πλάσματα, για να σταθεί στο πλευρό το δικό μου, την ώρα αυτή του τρομερού και θλιβερού και θανατικού σπασμού της Φύσης. Το Ρέμα της Ζωής έριξε εμπρός μου το τρυφερό μπουμπούκι εκείνο, κι η Πλημμύρα του Θανάτου έφερε το ίδιο λουλούδι, στην τέλεια, τώρα, άνθισή του, σε μένα και σε κανέναν άλλον. Ένα άλλο κύμα, και σαρωνόμαστε μακριά από το τελευταίο σημείο της γης, και κοβόμαστε από τα κοτσάνια όπου ο καθένας μας ορθώνεται εδώ χωριστά και γινόμαστε ένα στο βασίλειο του Θανάτου.
"Άμποτε το κύμα αυτό ποτέ να μην έρθει!
Άμποτε η Σουραμπάλα να ζήσει χρόνια πολ-
λά κι ευτυχισμένα, περιτριγυρισμένη από σύ-
ζυγο και παιδιά, από συγγενείς κι υπηρέτες".
Τη νύχτα αυτή, τη μια και μοναδική, καθώς στεκόμουν εκεί στ' αχείλι του αφανισμού της Φύσης, γεύθηκα την αιώνια ευδαιμονία.
Η νύχτα πέρασε, η θύελλα έπαψε, η πλημμύρα έπεσε. Δίχως μια λέξη να προφέρει η Σουραμπάλα γύρισε στο σπίτι της, κι εγώ, το ίδιο., γύρισα στη καλύβα μου, δίχως να προφέρω μια λέξη.
Σκέφτηκα. Αλήθεια δεν έγινα Ναζίρης, ούτε Αρχιγραμματέας, ούτε Ρήγας Φερραίος. Είμαι μόνο ένας δευτεροβάθμιος δάσκαλος ενός χωριάτικου σχολείου. Μα μια νύχτα, μια υπέροχη νύχτα, στο σύντομο διάστημά της, αχτιδοβόλησε στη σταδιοδρομία όλης μου της ζωής.
Η νύχτα εκείνη, η μία και μόνη, απ' όλες τις μέρες και τις νύχτες της ζωής μου, ήταν η υπέροχη δόξα της ταπεινής ύπαρξής μου.
Ρ. Ταγκόρ - Ινδικά Διηγήματα, εκδ. Ηριδανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου