Άμλετ

 

Δε ξέρω πώς βρέθηκα σ' εκείνο το παρκάκι. Χρόνια είχα να περπατήσω εκείνους τους δρόμους. Πολλά. Δε μου άρεσε πια η περιοχή έτσι όπως είχε γίνει. Οπότε ιδέα δεν έχω γιατί βρέθηκα εκεί. Ίσως να φταίει κάποια εσωτερική παρόρμηση να θυμηθώ τα παλιά. Τα καλά και τα άσχημα. Αυτά τα τελευταία ήταν πιο πολλά έτσι κι αλλιώς. 

Φυσούσε εκείνη τη μέρα. Ο αέρας ήταν ψυχρός και ξηρός. Ευτυχώς. Δε φτάνει που βρέθηκα ξανά σ' εκείνα τα μέρη, με όλες τις παλιές αναμνήσεις να ζωντανεύουν, τουλάχιστον να μην έχω και την υγρασία να με ενοχλεί. 

Περπάτησα βυθισμένος στις σκέψεις μου για λίγη ώρα. Όχι τίποτα φοβερές σκέψεις, μάλλον πράγματα άνευ σημασίας πια. Συνέχισα μέχρι που έφτασα στο παγκάκι. Ναι, στο παγκάκι. Δεν ήταν ένα απλό παγκάκι, είχε μια κάποια σημασία κάποτε. Ήθελα να κάτσω αλλά προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια το βρήκα πιασμένο. 

Ένας αναμαλλιασμένος, γενειοφόρος τύπος, με φθαρμένα, βρώμικα ρούχα είχε κάτσει στο παγκάκι όπως κάθεται ένας βασιλιάς στο θρόνο του. Με το δεξί του χέρι κρατούσε ένα μήλο στο ύψος των ματιών του και του μιλούσε. Ένας Άμλετ των φρούτων και των λαχανικών, σκέφτηκα και χαμογέλασα με μια κάποια πικρία. Ακόμα κι αυτός, ο πρίγκηπας που μιλά σε ένα μήλο αντί στο κρανίο του νεκρού γελωτοποιού του, είναι πιο ευτυχισμένος από μένα. Έτσι μου φάνηκε, τουλάχιστον.

Τον πλησίασα και, παρά την άσχημη μυρωδιά που αναδυόταν από την απλυσιά του, κάθισα δίπλα του. Δε μου έδωσε καμία σημασία. Συνέχισε τον περίεργο μονόλογο-διάλογο με το μήλο του. Αφού πέρασα κάποια λεπτά ακούγοντας τον μοναδικό συνδυασμό ασυναρτησιών και φιλοσοφίας που εξαπέλυε προς το άτυχο φρούτο, σηκώθηκα να φύγω. Κοντοστάθηκα και γύρισα προς τον άστεγο. Με κοίταξε κι αυτός. "Ξέρεις ότι μιλάς σε ένα μήλο, έτσι;" του είπα. Αυτός ξέσπασε σε γέλια. "Δε μιλάω στο μήλο", μου απάντησε με μια βραχνή φωνή, "Μόνο ένας τρελός θα μιλούσε  σε ένα μήλο. Εγώ μιλάω στα σκουλήκια που το τρώνε από μέσα". Και συνέχισε να γελά.

Του χαμογέλασα κι έφυγα. Κι όμως, αυτός ο ρακένδυτος Άμλετ είχε δίκιο. Μόνο ένας τρελός θα μιλούσε σε ένα μήλο. Στα σκουλήκια όμως; Ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα έπιανε κουβέντα μαζί τους. Να πάρει, ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως βρέθηκα σε εκείνη τη κωλοπεριοχή ξανά...