Όραμα

Βρέχει πάλι απόψε

Σταγόνες κόκκινες πέφτουν

από ψηλά.

Ποτίζουν λουλούδια

που μαχαίρια έχουν αντί

για φύλλα.

Σέρνεται το φίδι δίπλα

στο σκουληκιασμένο καρπό.

Σαν κλέφτης κρύβομαι στου βράχου

τις σκιές.

Από το λόφο του κρανίου

ακούγονται οι καλπασμοί

Τέσσερα άλογα, τέσσερεις ιππείς

και οι σφραγίδες σπάνε.

Το φιλί, η φυγή, η εξορία, ο θάνατος...

Βρυχάται ο λέοντας, μια εκκωφαντική βροντή

στάχτες και σκόνη τα πνευμόνια μου γεμίζουν

μα ακόμα αναπνέω, βλέπω, και θρηνώ.

Και οι ιππείς είναι πια εδώ

ποδοπατούν τα άλογά τους τον ματωμένο κήπο

και η Στύγα ακόμα τράβηξε τα νερά της

του Αχέροντα στερέψαν οι πηγές

ο νεκρομάντης θάφτηκε κάτω απ' το 

μαντείο του

του Άδη ο βασιλιάς τίναξε τα φτερά του.

Μέρα δε θα ανατείλει πια

η νύχτα απεκδύθηκε τ' αστέρια της

και απλώθηκε στη γη...