Κουρτίνες

para-cosmos

Ήταν ένα αγόρι
αρκετά έξυπνο για να μπορεί
να διακρίνει πίσω από τις σκιές που έριχναν
οι βαριές κουρτίνες στο σαλόνι
να αχνοφαίνεται ένας όμορφος κόσμος
μπερδεύονταν γλυκά οι ήχοι και τα χρώματα
το μέσα και το έξω
Το έξυπνο αγόρι το ένιωθε παιχνίδι.

Μα είτε γιατί οι κουρτίνες ήταν αρκετά βαριές
είτε γιατί το αγόρι δεν τόλμησε να απλώσει το χέρι του
και να γκρεμίσει τις τρομερές κουρτίνες
έμεινε στο σαλόνι μιλώντας συνεχώς για το κόσμο,
κάθε τόσο φωνάζοντας
είμαι βέβαιος, είμαι βέβαιος σας λέω πως υπάρχει και τον είδα...
κι άλλες φορές
κάποτε θα ταξιδέψω, κάποτε θα πάω στην όμορφη Αυστραλία....
Με τα χρόνια πάνω στη φωνή του κάθισαν ψίθυροι
πάνω στις κουρτίνες σκόνη 
το σκοτάδι  γέμιζε ολοένα το δωμάτιο
ξεχυνόταν στον κήπο,
Το έξυπνο αγόρι συνέχισε να παίζει το φοβερό παιχνίδι με τις κουρτίνες
μα εμείς δεν ακούγαμε τίποτα πια.

(Ετούτο το καράβι δεν λέει να σαλπάρει

οι κουρτίνες δεν γίνονται πανιά

τα κουρτινόξυλα δεν γίνονται κατάρτια

αν δεν ανέβεις γυμνός   

ψηλά φωνάζοντας 

Έλεος....)