Έριξε ένα τελευταίο απεγνωσμένο βλέμμα στο ρολόι της αιωνιότητας - το σηκωμένο μαύρο χέρι έμοιαζε να σπρώχνει μπροστά το δείκτη του ρολογιού - έφτασε στο χρονικό διάστημα που είχε οριστεί - ο Περιπλανώμενος έπεσε - βούλιαξε - άστραψε - έβγαλε μία κραυγή! Τα φλεγόμενα κύματα σκέπαζαν το κεφάλι του που βυθιζόταν ολοένα και το ρολόι της αιωνιότητας σήμανε τη φρικτή αναγγελία του - "Κάντε χώρο για την ψυχή του Περιπλανώμενου!" - και τα κύματα του φλεγόμενου ωκεανού απάντησαν, καθώς μαστίγωναν τα βράχια, "Υπάρχει χώρος για περισσότερους!" - ο Περιπλανώμενος ξύπνησε.
Charles Maturin - Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος - εκδ. Gutenberg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου