Το μνήμα

 

Μπροστά στο μνήμα στέκομαι

στην πόρτα του την ορθάνοιχτη

Μια φωνή άγνωστη μα και τόσο γνωστή

με καλεί, να μπω μέσα με προσκαλεί

Κοιτάζω γύρω μου και ψάχνω 

κάτι να με κρατήσει, το κατώφλι μη διαβώ

τις σκάλες μη κατέβω

Βλέπω τόση ομορφιά!

Φύση, άνθρωποι, κτίρια

με παροτρύνουν να μείνω μαζί τους 

έστω για λίγο ακόμα.

Χαμογελώ θλιμμένα για λίγο πριν παραδοθώ

στο γοητευτικό σκοτάδι που με περιμένει...